28/03/2024

Η Ελλάδα σε σταυροδρόμι.

Ή με τις ΗΠΑ, ή με την Γερμανία.

Γράφει ο Θανάσης Παπαδημητρίου 

Το να είσαι σε θέση να διαβάζεις τα όσα συμβαίνουν γύρο σου είναι πλεονέκτημα. Το να είναι σε θέση μια μικρή χώρα όπως η δική μας ,να διαβάζει τις μεγάλες αλλαγές στις σχέσεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, είναι βασική προϋπόθεση για να μπορεί συνεχώς να ελίσσεται να επιβιώνει και να βελτιώνει τη θέση της στον παγκόσμιο καταμερισμό των παραγωγικών δυνάμεων.

Δυστυχώς η δική μας πολιτική ελίτ, μια ελίτ κλασική χώρας εξαρτημένης από τα διεθνή κέντρα εξουσίας, από σύστασης ελληνικού κράτους, νοιώθει τα συμφέροντά της να ικανοποιούνται από την εξυπηρέτηση των ξένων δυνάμεων που κρατάνε στο άρμα τους την Ελλάδα, λειτουργώντας παράλληλα ενάντια στην όποια δυναμική θα έτεινε να βγάλει από την παραγωγική καθήλωση τη χώρα μας.
Η μέθοδος ανάλυσης έχει μείνει στα στερεότυπα παλιότερων εποχών, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τις εξελίξεις και τις αλλαγές που γίνονται σε σχετικά σύντομα χρονικά διαστήματα.

Από την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ και την ανάδειξη όλων εκείνων των αντιθέσεων που υποκρύπτονταν κάτω από το στερεότυπο κομμουνισμός – καπιταλισμός μέχρι σήμερα οι αλλαγές είναι τεράστιες. Οι σχεδιασμοί των μεγάλων χωρών έχουν διαφοροποιηθεί, ενώ ο χρόνος που πέρασε από τον ΒΠΠ έδωσε τη δυνατότητα στις ευρωπαϊκές πρώην αποικιοκρατικές δυνάμεις να ανακάμψουν, διεκδικώντας μια διαφορετική θέση έξω από τη ομπρέλα των ΗΠΑ.
Από την άλλη, οι εξαρτημένες χώρες της Περιφέρειας του παγκόσμιου άνισα δομημένου παραγωγικού συστήματος, βρέθηκαν από τη φάση της εξάρτησης με τη μορφή της αποικίας, σε μια νέα δομή ελέγχουν με τη μορφή των νεοαποικιοκρατούμενων χωρών. Τα χρέη από τα δάνεια και τις οικονομικές βοήθειες έχουν μετατραπεί σε βρόγχο που δεν επιτρέπουν την αυτοδύναμη ανάπτυξη των εξαρτημένων χωρών.


Έτσι έχουμε ανακατατάξεις δυνάμεων που τείνουν να διαμορφώσουν ένα νέο τοπίο. Οι συνεργασίες που επιβλήθηκαν από την ανάγκη να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο επέκτασης της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ καθώς και οι μηχανισμοί όπως το ΔΝΤ η Παγκόσμια Τράπεζα για να ελέγχονται χωρίς μεγάλους κραδασμούς οι χώρες τις περιφέρειας, μοιάζουν όλα αρκετά παρωχημένα. Οι «αγορές» είναι πλέον ο νέος απροσδιόριστος μοχλός ελέγχου, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις οικονομικές δυνάμεις που κινούνται στο παραβάν των αποφάσεων.

ΟΙ ΗΠΑ δείχνουν να νοιώθουν αρκετά ισχυρές οικονομικά και στρατιωτικά, ώστε να θέλουν να επιβάλουν αυτόνομα τις δικές τους επιλογές, ενώ η Γερμανία έχοντας εκμεταλλευτεί την ασφάλεια που της παρείχε η ΕΕ, σήμερα διεκδικεί να διαμορφώσει τον δικό της ανεξάρτητο χώρο συνεργασιών έξω από τον έλεγχο των ΗΠΑ.

70 χρόνια στο απυρόβλητο και με την εν λευκώ στήριξη των ΗΠΑ ώστε να διαμορφωθεί ένα κοινωνικό πρόσωπο του Γερμανικού καπιταλισμού ως αντίβαρο στο καθεστώς της ΕΣΣΔ, κατάφερε με τους μηχανισμούς της ΕΕ και της ευρωζώνης να χτίσει τη δική της οικονομική ισχύ.

Ένα εμπόδιο όμως που δεν κατάφερε να ξεπεράσει είναι αυτό της ενέργειας. Εξαρτημένη από ξένες πηγές παραγωγής ενέργειας παραμένει πάντα ευάλωτη και είναι αυτό που την ωθεί κάθε φορά να διαμορφώνει και τις συνεργασίες της με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Είναι αυτός ο λόγος που από την ανακάλυψη της ντιζελομηχανής και την αξία του πετρελαίου στην σύγχρονη εποχή, αναγκάζεται να αναπτύξει με κάθε τρόπο δεσμούς με την Οθωμανική αυτοκρατορία και στη συνέχεια με το Τουρκικό κράτος, παίζοντας τον πιο βρώμικο και καθοριστικό ρόλο στη γενοκτονία των Ελλήνων και την αρπαγή των περιουσιών τους με στόχο την απομάκρυνση των Αγγλικών και άλλων επιρροών και την απόλυτη κυριαρχία της Γερμανίας στη Μ Ασία.

Οι ανάγκες για ενέργεια σήμερα, και στην προσπάθειά της να απεξαρτηθεί κι άλλο από τις ΗΠΑ, την αναγκάζουν να ρθει πιο κοντά στη Ρωσία, διαμορφώνοντας σιγά σιγά το τρίγωνο Γερμανία Ρωσία Τουρκία. Μια συνεργασία που δείχνει τις δυο χώρες Γερμανία και Τουρκία εξαρτημένες ενεργειακά από το εξωτερικό να βρίσκουν τη δύναμη που θα τους τροφοδοτεί και παράλληλα θα εξάγουν τα προϊόντα σε μια αγορά 145 εκατομμυρίων.

Είναι γεγονός ότι η πρώτη προσπάθεια για την ανάπτυξη του άξονα Γερμανία Τουρκία Κατάρ Σ Αραβία δεν ευδοκίμησε, μιας και οι ΗΠΑ κατάφεραν το σπάσιμο στις σχέσεις των μουσουλμάνων με την Τουρκία, και μάλιστα να προχωρούν σταθερά στα σχέδιά τους για τη δημιουργία Κουρδικού κράτους.
Παράλληλα οι ΗΠΑ μπλόκαραν την « επίλυση» του Κυπριακού με βάση τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και προχώρησαν στη διαμόρφωση σε γεωστρατηγικό επίπεδο την συμμαχία Ισραήλ Ελλάδας Αιγύπτου Κύπρου, φέροντας μάλιστα κοντά τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία.

Αν κάτι χαρακτηρίζει τις μέρες μας, αυτό είναι η σύγκρουση των δυο οικονομικών υπερδυνάμεων, των ΗΠΑ από τη μια μεριά και της Γερμανίας από την άλλη, που από μόνη της μπορεί να είναι τέταρτη σε ΑΕΠ παγκοσμίως, αλλά αν λάβουμε τη δυνατότητα ελέγχου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε κατευθείαν μέσω της Ευρωζώνης όσων συμμετέχουν, είτε μέσα από τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τότε η οικονομική παρεμβατική της δυνατότητα είναι τεράστια.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είδαν το φως αντιπαραθέσεις όπου εμπλέκουν μεγαθήρια, με πρωταγωνιστές τράπεζες, αυτοκινητοβιομηχανίες, φαρμακοβιομηχανίες χρηματιστήρια κλπ. Ένας πραγματικός οικονομικός πόλεμος.

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε τις σημερινές εξελίξεις μέσα απ αυτό το πρίσμα, μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί το ΝΑΤΟ ελάχιστα εμφανίζεται ως μηχανισμός άμεσης παρέμβασης. Πλέον είναι ένας οργανισμός που φθίνει και απαξιώνεται, όπως απαξιώνεται και ο ΟΗΕ δημιούργημα και αυτός των ΗΠΑ. Τα ίδια τα μέλη του προσανατολίζονται σε άλλες συμμαχίες.

Ο Γερμανορωσικός αγωγός έφερε σε ανοιχτή διένεξη τη Γερμανία με τις ΗΠΑ που πλέον προσεγγίζει ανοιχτά την Ρωσία. Δεν είναι κάτι το εύκολο βέβαια μιας και δεν συμφέρει στη Γερμανία να χάσει τη μεγάλη και πολύ πιο πλούσια αγορά των ΗΠΑ προς χάριν της Ρωσίας, αλλά οι ενεργειακές της ανάγκες είναι μεγάλες και η ανάγκη για μεγαλύτερη χειραφέτηση από τις ΗΠΑ διαμορφώνει νέα επίπεδα σύγκρουσης.

Από την άλλη, η επιλογή των ΗΠΑ να στηρίξουν τον αγώνα των Κούρδων για να δημιουργήσουν Κουρδικό κράτος, που θα μπορούσε κατά συνέπεια να οδηγήσει σε περαιτέρω τεμαχισμό και διάλυση της Τουρκίας, αναγκάζει την Άγκυρα να πάει πιο κοντά στην Ρωσία.

Και οι δυο αυτές εξελίξεις φυσικά, αφορούν άμεσα τη χώρα μας.
Με τα αλλεπάλληλα μνημόνια η χώρα μας βρέθηκε δεμένη χειροπόδαρα στο άρμα του Βερολίνου. Φυσικά αυτή η σχέση εξάρτησης δεν είναι σημερινή αλλά κρατάει από την εποχή του Μεταξά, με ένα διάλειμμα από το ‘45 μέχρι το ‘57 όπου στηρίζονταν από τις ΗΠΑ, μόνο που τα μνημόνια, αφαίρεσαν και τις ελάχιστες δυνατές κινήσεις αυτονομίας που είχε η χώρα πριν απ αυτά.
Σημείο σημαντικό όπου η Γερμανία έδειξε τις επιλογές της και με στήριγμα των εδώ πολιτικών, είναι η υπόθεση με τα Σκόπια.

Από την πρώτη στιγμή στηρίζει τις επιλογές τω Σκοπίων όχι τυχαία βέβαια. Ούτε ευαίσθητοι είναι στο Βερολίνο, όσον αφορά τα δικαιώματα των λαών για αυτοδιάθεση, ούτε θα προτιμούσαν τα Σκόπια από την Ελλάδα. Προτιμούν όμως, όπως παραδοσιακά το κάνουν, να στηρίζουν την Τουρκία έναντι της Ελλάδας. Μια αποδοχή από πλευράς Ελλάδας να παραχωρήσει το όνομα Μακεδονία με τον οποιονδήποτε προσδιορισμό, πέρα από το ότι θα δημιουργούσε έντονα διχαστικό κλίμα εντός, θα έδινε πιθανά πατήματα για στήριξη επεμβάσεων από Τουρκία και φυσικά με τις πλάτες της Ρωσίας όπως γίνεται και στη Συρία απέναντι στους Κούρδους.

Τόσο για την Τουρκία όσο για τη Γερμανία το Αιγαίο και η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, παραμένουν στις βλέψεις τους. Σ αυτό το πνεύμα επιβλήθηκε από το πρώτο μνημόνιο και το θέμα της ΕΟΖ στον Έβρο.
Οι ίδιοι οι Γερμανοί που επέβαλαν λοιπόν τα μνημόνια, πιέζουν και για τα βαφτίσια των Σκοπίων από πλευράς Ελλάδας με ονομασία που να εμπεριέχει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της, μεταφρασμένο ή αμετάφραστο. Και στις δυο περιπτώσεις η ντόπια ελίτ, τα κινήματα, τα κόμματα, κράτησαν θέση που έβαζε στο απυρόβλητο τα Βερολίνο.

Στην περίπτωση των μνημονίων έστω και αργά και αφού έγινε η ζημιά, αναγκάστηκαν να αποδεχθούν, ότι ο εγκέφαλος ήταν η Γερμανία. Ευχής έργο να αντιληφθούν όλοι, ότι και στην περίπτωση των Σκοπίων, από πίσω βρίσκεται η Γερμανία πριν είναι αργά.

Όποια και να είναι η δική μας στάση πάντως, στην αντιπαράθεση ΗΠΑ Γερμανίας υπάρχουν και το Κυπριακό και οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου και το Σκοπιανό. Την παρουσία τους οι ΗΠΑ στο Κυπριακό, την έκαναν με τη διάλυση των συζητήσεων.

Απ ότι φαίνεται το ίδιο κάνουν και στο Σκοπιανό από το 1994 που έχει εμπλακεί ο αντιπρόσωπός τους Νίμιτς είτε άμεσα είτε μέσω ΟΗΕ. Η συμπεριφορά του συνήθως προκαλεί να διακοπούν οι συνομιλίες. Αν οι ΗΠΑ βέβαια ήταν δυσαρεστημένες από τη στάση του, θα τον είχαν αλλάξει από την αρχή και αν φυσικά συμφωνούσαν ΗΠΑ και Γερμανία, τα βαφτίσια θα είχαν γίνει από τη δεκαετία του 90 μετά την έξοδο του Ανδρέα Παπανδρέου από την πολιτική σκηνή.
Για την Ελλάδα δεν μένουν και πολλά περιθώρια επιλογής. Με μια οικονομία εξασθενημένη, με τους υδρογονάνθρακες που αλλάζουν συνεχώς την αξία του «οικοπέδου» και με μια Τουρκία γεμάτη αδιέξοδα, δεν έχει παρά να διαλέξει. Ή με τις ΗΠΑ, ή με την Γερμανία.

Το κοινόν.

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024