Η άλωση της Βιέννης

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Ο καγκελάριος Κουρτς και ο αντικαγκελάριος ακροδεξιός συνεταίρος του ανακοίνωσαν τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού του Λαϊκού Κόμματος και του Κόμματος της Ελευθερίας σε τοποθεσία κοντά στη Βιέννη, εκεί όπου οι οθωμανικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να διασπάσουν την άμυνα των Αυστριακών στη δεύτερη πολιορκία της Βιέννης το 1683.

Ιστορικές μνήμες

Η πολιτισμένη επιστροφή της ακροδεξιάς στην εξουσία –υπήρξε και πάλι κυβερνητικός εταίρος του Λαϊκού Κόμματος την περίοδο 2000-2005– ξυπνά μια άλλη ιστορική μνήμη, τον Απρίλιο του 1945, όταν ο ναζί διοικητής της επαρχίας της Καρινθίας παρέδιδε πολιτισμένα και για το καλό της πατρίδας την εξουσία σε στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.

Πρώτος μεταπολεμικός καγκελάριος της Αυστρίας, τον Μάιο του 1945, ο σοσιαλδημοκράτης Καρλ Ρένερ, ο οποίος τον Μάρτιο του 1938 είχε χαιρετίσει την προσάρτηση της χώρας στη Γερμανία ως ολοκλήρωση της εθνικής ενότητας.

Ο Τσόρτσιλ, που στη Γιάλτα πρότεινε τον Ρένερ για το αξίωμα του καγκελαρίου της Αυστρίας, γράφει στα απομνημονεύματά του την αντίδραση του Στάλιν: «Ο γερο-προδότης ζει ακόμη; Είναι ο άνθρωπός που μας χρειάζεται!».

Ας αφήσουμε όμως το βαρύ παρελθόν της Αυστρίας, το οποίο μπορούμε να ζήσουμε μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του συγγραφέα Πέτερ Χάντκε, αλλά και γνωστές ταινίες, όπως ο «Τρίτος Άνθρωπος» και ο «Θυρωρός της Νύχτας», και ας προσγειωθούμε στο παρόν, που δεν ελαφραίνει καθόλου από το γεγονός ότι πρόσφατα στη Βιέννη συγκυβέρνησε η ακροδεξιά.

Εκτός συνόρων επιπτώσεις

Σήμερα η ανάδειξη του Κόμματος της Ελευθερίας σε κυβερνητικό εταίρο συμπίπτει χρονικά με την είσοδο στην Μπούντεσταγκ στο Βερολίνο της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, εξέλιξη που έχει πανικοβάλει έως βραχυκυκλώσει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Και πριν απαντηθεί το ερώτημα στο Βερολίνο αν μπορεί με επιτυχία να απομονωθεί πολιτικά σε τοπικό και ομοσπονδιακό επίπεδο η Εναλλακτική, στη γειτονική και κυρίως γερμανόφωνη Αυστρία η ακροδεξιά επανέρχεται στην εξουσία, χωρίς καμία χώρα να διανοείται να προτείνει κυρώσεις, όπως έκανε ο Σιράκ το 2000.

Το επιχείρημα της Εναλλακτικής για τη Γερμανία θα είναι «πώς μπορούν δύο ομογάλακτα κόμματα σε δύο γερμανόφωνες χώρες να έχουν τόσο διαφορετική αντιμετώπιση;».

Και αν δύσκολα μπορεί να σπάσει στο Βερολίνο η περιχαράκωση απέναντι στην Εναλλακτική, ισχύει το ίδιο για το Μόναχο, όπου το κυβερνών κόμμα της Χριστιανοσοσιαλιστικής Ένωσης απειλείται με περαιτέρω μαζικές διαρροές προς την ακροδεξιά;

Οι εκτός συνόρων επιπτώσεις των εξελίξεων στην Αυστρία δεν περιορίζονται προς τη Γερμανία αλλά αφορούν εξίσου, αν όχι περισσότερο, την Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη.

Αν στο άκουσμα της είδησης ότι η Κομισιόν προτίθεται να επιβάλει κυρώσεις στην Πολωνία για νομοθετικό έργο της κυβέρνησης που υπονομεύει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, η Ουγγαρία του Όρμπαν έσπευσε να δεσμευτεί ότι θα ασκήσει βέτο, το ίδιο θα μπορούσε να πράξει πλέον σε παρόμοιες περιπτώσεις και η Αυστρία.

Εδώ συναντάμε ξανά τη στοιχειωμένη ιστορία της περιοχής: Η τετράδα του Βίζεγκραντ –Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία–, οι χώρες που από το φθινόπωρο του 2015 στήνουν συρματοπλέγματα και ονειρεύονταν την Ελλάδα και την Ιταλία ως αποθήκες προσφύγων και μεταναστών, ανήκαν μέχρι το 1918 στην Αυστροουγγαρία!

Διπλή, λοιπόν, πριμοδότηση σε μια αναδίπλωση στην ταυτότητα, ξενοφοβία και περιχαράκωση από την Αυστρία.

Συνολικό βραχυκύκλωμα

Και αν για την Αυστρία και την τετράδα του Βίζεγκραντ οι πρόσφυγες-μετανάστες είναι κυρίως διερχόμενοι με άλλους τελικούς προορισμούς, για τη Γερμανία το πρόβλημα έχει διαστάσεις συνολικού βραχυκυκλώματος.

Όλοι στο Βερολίνο γνωρίζουν ότι σε ορίζοντα δύο-τριών δεκαετιών ο πληθυσμός της Γερμανίας θα υποστεί δημογραφική καθίζηση, με μείωση που θα ξεπερνά τα δέκα εκατομμύρια στην αρχική και μόνο φάση. Αν δεν εισρεύσουν αρκετά εκατομμύρια νέων μεταναστών, απειλούνται άμεσα, πρώτον, η παραγωγική δυναμική και, δεύτερον, τα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά ταμεία της χώρας.

Έτσι, η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ως μέλους της δημοκρατικής πολιτικής ορθότητας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια στην Αυστρία δεν είναι θέμα πολιτικής ορθότητας και αισθητικής, αλλά σοβαρότατος παράγων περιπλοκής στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας.

Η εκδίκηση της Ιστορίας

Τα παραπάνω δεν αποτελούν έκπληξη, αλλά μοιάζουν να είναι η εκδίκηση της Ιστορίας.

Το 1945 οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν αποφάσισαν ότι τα συμφέροντά τους σε ό,τι αφορά την Αυστρία χρειάζονταν μια ιστορική πλαστογραφία.

Έτσι, η χώρα που γέννησε στις αρχές του 20ού αιώνα τον παγγερμανισμό και τον αντισημιτισμό, η χώρα όπου την άνοιξη του 1938 παραληρούντα πλήθη έραιναν με άνθη τις μονάδες της Βέρμαχτ, ανακηρύχθηκε κατεχόμενη χώρα που απελευθερώθηκε!

Η φαρσοκωμωδία της παραποίησης της Ιστορίας συνεχίστηκε και μετά τον τερματισμό της διασυμμαχικής κατοχής το 1955, καθώς η Αυστρία, υποχρεωτικά ουδέτερη, δεν δημιουργούσε σε κανέναν τη διάθεση να ανασκαλέψει το σκοτεινό της παρελθόν.


Free Sunday Έντυπη Έκδοση