Από τα τάγματα εφόδου στην εκλογική επέλαση της Ακροδεξιάς
γράφει ο Γιώργος Λυκοκάπης
Το 1931, ο Ιταλός συγγραφέας (οπαδός του φασισμού) Κούρτσιο Μαλαπάρτε δημοσίευσε την «Τεχνική του πραξικοπήματος». Ο Μαλαπάρτε υποστήριζε ότι το μόνο που χρειάζεται για την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας είναι μία καλά οργανωμένη μειοψηφία βίαιων φανατικών που θα πρέπει να καταλάβει νευραλγικά σημεία του κράτους.
Τον Φεβρουάριο του 1934 η Γαλλία έμοιαζε να ήταν έτοιμη να επιβεβαιώσει την θεωρία του. Με αφορμή μία σειρά σκανδάλων (με κορυφαία την υπόθεση Σταβίσκυ), ομάδες εθνικιστών, μοναρχικών και φασιστών οργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας και προχώρησαν στην περικύκλωση του γαλλικού Κοινοβουλίου. Η διαδήλωση θα κατέληγε σε βίαιη εισβολή και θα ακολουθούσε η κατάλυση της δημοκρατίας. Οι συμμετέχοντες ήταν βέβαιοι πως η πλειοψηφία του γαλλικού λαού θα τους υποστήριζε, καθώς είχε εξαγριωθεί από τα απανωτά σκάνδαλα. Το σχέδιο όμως απέτυχε.
Ξαφνικά, ο επικεφαλής του φασιστικού κόμματος «Πύρινοι Σταυροί» συνταγματάρχης Λα Ροκ διέταξε τους πολυάριθμους οπαδούς του να αποχωρήσουν και να διαλυθούν. Προφανώς είχε μυστικές επαφές με την τότε κυβέρνηση. Επίσης, οι δυνάμεις ασφαλείας που φρουρούσαν το Κοινοβούλιο δεν συντάχθηκαν με τους διαδηλωτές, όπως πολλοί από αυτούς υπολόγιζαν. Άνοιξαν πυρ και διέλυσαν βιαίως όσους απέμειναν. Ο απολογισμός ήταν 16 νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Ο ίδιος ο Μαλαπάρτε αποκάλυψε πως είχε στείλει αντίτυπο του βιβλίου του στον τότε Γάλλο υπουργό Εσωτερικών με αφιέρωση «στον τεχνίτη της καταστολής»!
Η βίαιη κατάληψη της εξουσίας
Φυσικά, οι εποχές έχουν αλλάξει. Η συντριπτική πλειοψηφία των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη δεν σχεδιάζει την βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο με δημοκρατικές διαδικασίες. Απέτυχε, όμως, να συγκεντρώσει το ποσοστό του 40% (έφτασε το 34%), ένα ψυχολογικό όριο που είχε ατύπως τεθεί από το επιτελείο της. Βάσει των συσχετισμών, λοιπόν, η Λεπέν δεν μπορεί -προς το παρόν τουλάχιστον- να κατακτήσει την πλειοψηφία.
O Mακρόν ορκίστηκε πρόεδρος έχοντας κερδίσει πάνω από το 65% των ψήφων. Από τότε, όμως, η δημοτικότητά του έχει συρρικνωθεί δραστικά. Και πρόσφατα η εξουσία του δοκιμάστηκε από το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, το οποίο δεν γνωρίζουμε εάν θα έχει συνέχεια μετά τις γιορτές.
Το Εθνικό Μέτωπο δεν θυμίζει τα φασιστικά κόμματα του Μεσοπολέμου, τα οποία είχαν ισχυρές παραστρατιωτικές οργανώσεις. Αντίστοιχο των παλιών φασιστικών κομμάτων είναι η Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα και κόμματα όπως το Γιόμπικ στην Ουγγαρία. Το Γιόμπικ παραπέμπει στο κόμμα Σταυρωτά Βέλη που ήταν πανίσχυρο στα χρόνια του Μεσοπολέμου και είχε υποστηρίξει την δικτατορία του ναύαρχου Χόρτι, σύμμαχου του Άξονα.
Η Χρυσή Αυγή έχει ως ιδεολογική αναφορά τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό, όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει. Τα κόμματα αυτά είναι υπερβολικά εξτρεμιστικά για να καταφέρουν να κερδίσουν την λαϊκή πλειοψηφία. Όπως είδαμε σε διάφορα επεισόδια, κυριαρχούν λούμπεν στοιχεία με συμπεριφορές υποκόσμου. Τα φασιστικά κόμματα ιστορικά είχαν μαχητικό ακτιβισμό και μαζικές οργανώσεις. Οι σημερινοί ψηφοφόροι των φασιστικών κομμάτων μένουν απλώς «συμπαθούντες» δεν έχουν καμία διάθεση να οργανωθούν, πέρα από αναρτήσεις σε κοινωνικά δίκτυα.
Η Χρυσή Αυγή είναι τρίτο κόμμα στην Ελλάδα, αλλά δεν έχει την δύναμη να κινητοποιήσει τους οπαδούς της όπως μπορεί π.χ. το ΚΚΕ. Όταν είχε οδηγηθεί η ηγετική ομάδα της στα δικαστήρια έξω από τις αίθουσες είχαν συγκεντρωθεί μόνο μερικές δεκάδες άτομα. Έκλεισε τα γραφεία της στην Μυτιλήνη, ενώ το μεταναστευτικό είναι σε έξαρση.
Η μάχη του πεζοδρομίου
Τα φασιστικά κόμματα εκείνα τα χρόνια κέρδιζαν και την μάχη του πεζοδρομίου. Ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ είχε γράψει σε ανύποπτο χρόνο: «οι σημερινοί ακροδεξιοί (αναφέρονταν στα μέλη του διαβόητου γερμανικού νεοναζιστικού NPD), αν είχαν να διαλέξουν ανάμεσα στην πατρίδα και μια μοτοσυκλέτα θα προτιμούσαν την μοτοσυκλέτα».
Μετά το 34% στο δεύτερο γύρο, το Εθνικό Μέτωπο άρχισε να έχει κάποιους εσωκομματικούς κραδασμούς. Παρόλα αυτά, έχει διευρύνει αρκετά την επιρροή του. Ο πατέρας Λεπέν όταν είχε αντιμετωπίσει τον Ζακ Σιράκ στον δεύτερο γύρο των τότε προεδρικών εκλογών το 2002 είχε μείνει στο 18%. Ακριβώς όσο είχε πάρει στον πρώτο γύρο. Η Λεπέν έχει στο κόμμα της μέλη από διάφορες εκδοχές της γαλλικής Αριστεράς. Παλιούς τροτσκιστές συνδικαλιστές, στελέχη του άλλοτε πανίσχυρου Κομμουνιστικού Κόμματος, ακόμα και τον Ρόμπερτ Μπερνάρ, πρώην επικεφαλής της οργάνωσης Δημοσιογράφοι χωρίς Σύνορα.
Όταν η ίδια είχε διαδεχτεί τον πατέρα της πολλοί θεωρούσαν πως θα είναι υποχείριό του. Δεν δίστασε να συγκρουστεί μαζί του με αφορμή αντισημιτικές δηλώσεις του, ενώ έχει σαν αντιπρόεδρο στο κόμμα έναν σοσιαλιστικής προέλευσης ομοφυλόφιλο, κόκκινο πανί για τον ομοφοβικό ρατσιστή πατέρα της Ζαν Μαρί Λεπέν και διάφορους άλλους κομματικούς παράγοντες που σκέφτονται όπως ο ιδρυτής.
«Λεπενοποίηση» των συνειδήσεων
Το Εθνικό Μέτωπο δεν είναι μόνο ένα προσωποπαγές κόμμα διαμαρτυρίας. Δεν είναι, όπως το UKIP στην Βρετανία, το οποίο μετά το Brexit μοιάζει να μην έχει λόγο ύπαρξης. Ούτε όπως το Κόμμα Ελευθερίας στην Ολλανδία, όπου ο επικεφαλής του Βίλντερς έχει το παράδοξο να είναι το μοναδικό μέλος του! Στο Εθνικό Μέτωπο έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση αν το κόμμα έκανε υπερβολική στροφή προς τα αριστερά, αν οι συνεχείς επιθέσεις κατά του ευρώ τρόμαξαν τους νοικοκυραίους εν δυνάμει ψηφοφόρους του.
Έτσι όπως εξελίσσεται η προεδρία του Μακρόν, ίσως, βοηθήσει το Εθνικό Μέτωπο. Υπενθυμίζουμε ότι ο Μακρόν ψηφίστηκε στον δεύτερο γύρο, διότι η πλειοψηφία των Γάλλων φοβάται τη Λεπέν. Ξεκίνησε την προεδρία του με προτάσεις για την μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, τις οποίες, όμως, το Βερολίνο φρόντισε εμμέσως πλην σαφώς να βάλει στο ράφι. Παρόμοιες προτάσεις είχε κάνει και ο Ολάντ, όταν είχε εκλεγεί, αλλά και εκείνες είχαν την ίδια τύχη. Οι Γερμανοί θεωρούν ότι παίζουν χωρίς αντίπαλο.
Τα υψηλά ποσοστά της αποχής και του άκυρου ήταν ένα μήνυμα. Ο Μακρόν είναι εκλεκτός της τράπεζας Ρότσιλντ. Το ελιτίστικο προφίλ που προκαλεί τον μέσο Γάλλο. Αυτό φάνηκε καθαρά από τις αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική του και οι οποίες δημιούργησαν το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Στις επόμενες προεδρικές εκλογές δεν θα χρειαστούν τάγματα εφόδου για την κατάληψη της εξουσίας. Ίσως θα αρκέσει η «λεπενοποίηση» των συνειδήσεων, όπως είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ο πατέρας Λεπέν.
