Η Μυστική Ατζέντα του Ερντογάν ( Μέρος Δεύτερο)
Η στρατηγική ανασυγκρότηση του Οθωμανισμού και η κρυφή ατζέντα Ερντογάν.
Πάνος Ιγνατίου
Μόσχα
Διαβάστε επίσης: Η Μυστική Ατζέντα του Ερντογάν ( Μέρος Πρώτο)
Τα ενεργειακά προγράμματα.
Το παιχνίδι αυτό μπορεί να είναι καθορισμένο από τις χώρες με τις οποίες γειτνιάζει η Τουρκία και να λύσει το ενεργειακό της πρόβλημα. Γύρω και κοντά στην Τουρκία υπάρχουν αρκετά έργα με τα οποία θα μπορούσε δυνητικά να συνδεθεί και να περιορίσει την εξάρτηση της από τις ρώσικες πηγές ενέργειας.
Το πρώτο έργο είναι ο τουρκικός αγωγός που αντικατέστησε τον South Stream εξαιτίας των γεγονότων στην Ουκρανία τα οποία και έσπρωξαν την Ρωσία σε συνεργασία με τη Τουρκία. Αυτός ο αγωγός θα μεταφέρει στην Τουρκία 16 δις εκ κυβικά μέτρα φυσικού αερίου και, όταν επεκταθεί προς την Ευρώπη, θα μεταφέρει άλλα 64 δις κυβ μέτρα γαλάζιου καυσίμου.
Προσέξτε σε αυτό το έργο η Τουρκία δεν μπορεί να προτάξει το χαρτί της στρατιωτικής ισχύος απέναντι στη Ρωσία, αλλά προσπαθεί εναγωνίως να χρησιμοποιήσει την ρώσο – τουρκική συνεννόηση και την επίλυση του προβλήματος στη Συρία με διπλωματικά μέσα στην Αστάνα και υποχώρησε στις απαιτήσεις της, όπως ήταν αρχικά συνεννοημένη με τις ΗΠΑ καθώς αποτελούσε τον αγγελιαφόρο των μηνυμάτων της Ουάσιγκτον. Η Τουρκία του Ερντογάν είχε χάσει την πολιτική της επιρροή και βρέθηκε στην απομόνωση με αμφισβητούμενη την υποστήριξη από τις ΗΠΑ και ο Ερντογάν έπρεπε να επιδείξει επίφαση πολιτικής σοφίας και συμβιβασμού με τον Πούτιν για να ανακτήσει την πολιτική επιρροή και να αξιοποιήσει την γεωγραφική θέση της χώρας του.
Ο υφιστάμενος αγωγός BTC συνδέει το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία και την Γεωργία και αυτός ο αγωγός αποτελεί την σπονδυλική στήλη πάνω στην οποία θα περάσουν και άλλοι αγωγοί που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Τουρκία σε σημαντικό ενεργειακό κόμβο και γέφυρα προς την Ευρώπη. Αυτός ο αγωγός χρησιμεύει και για την προμήθεια του Ισραήλ.
Η Τουρκία έχει αδελφικές σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν, αλλά έχει εχθρό την Αρμενία με την γενοκτονία να επικρέμαται πάνω από το κεφάλι της και το Ναγκόρνο – Καραμπάχ σε παγωμένη σύγκρουση. Παρέχει στρατιωτικές συμβουλευτικές υπηρεσίες και εξοπλισμό στο Αζερμπαϊτζάν και δηλώνει προστάτης της ανεξαρτησίας του. Την ίδια στιγμή είναι ένθερμος υποστηρικτής της ένταξης της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ και αυτά προκαλούν την Ρωσία που στρέφει την προσοχή της για τυχόν προσπάθειες αποσταθεροποίησης του Καυκάσου από την Άγκυρα. Αν συσχετίσει κάποιος όλο αυτό το σκηνικό, έχει μπροστά του μια προσπάθεια ενεργειακής αλλά και στρατιωτικής σχέσης για δημιουργία περιφερειακής επιρροής κατά μήκος των συνόρων της Ρωσίας και άλλων χωρών.
Ο αγωγός ΤΑΝΑΡ ή ΤΑΡ Trans Anatolia η κατασκευή του οποίου βρίσκεται σε εξέλιξη και θα μετατραπεί και σε Trans Adriatic, αφού θα διασχίσει τη θάλασσα και θα συνδέσει το Αζερμπαϊτζάν με την Ιταλία μέσω Γεωργίας, Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας. Αυτός δεν έχει σχέση με τη Ρωσία, αλλά είναι αγωγός που αποτελεί μέρος αυτού που ονομάζουν Νότιος Διάδρομος της ΕΕ.
Οι σχέσεις Τουρκίας –Ελλάδας είναι ήδη τεταμένες και πολύ κακές αλλά είναι πολύ καλές οι σχέσεις της Τουρκίας – με την Αλβανία και αυτό είναι κατανοητό επίσης. Οι εδαφικές διεκδικήσεις της Τουρκίας δεν πρόκειται να ανασταλούν και το σκηνικό θα συνεχίσει να είναι το ίδιο. Η Ελλάδα ωστόσο – όσο και να μην μας αρέσει – σύμφωνα με σοβαρούς εμπειρογνώμονες αυτή τη στιγμή δεν παρουσιάζει την εικόνα ενός κυριάρχου και ανεξάρτητου κράτους και το πιθανότερο είναι ότι και για τα ενεργειακά θέματα τις αποφάσεις θα λάβουν οι πολιτικοί επόπτες της ΕΕ και των ΗΠΑ και θα την εξαναγκάσουν να διατηρήσει καλή γειτονία, με άγνωστους ακόμα όρους, με την Τουρκία για να μην τεθούν σε κίνδυνο τα σημαντικά έργα του διαδρόμου του «Νότιου Αγωγού» που θα περάσει μέσα από την Ελλάδα.
Ο αγωγός Κιρκούκ – Τσειχάν περνά μέσα από την περιφερειακή κυβέρνηση των Κούρδων του Ιράκ και δεν θα σταματήσει στο Τσειχάν αλλά θα συνδεθεί στο μέλλον με τον ΤΑΝΑΡ και στη συνέχεια προς την Ευρώπη ή και την Ιταλία και είναι αυτός στην πραγματικότητα που ονόμαζαν Nabucco από την ομώνυμη άρια του Βέρντι.
Η Τουρκία είναι πολύ κοντά και στενά συνδεδεμένη με την περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν του βορείου Ιράκ. Παρά τα στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας που μεταφέρουν τα ΜΜΕ και διάφοροι άλλοι περίεργοι, ο Μπραζανί απολαμβάνει υψηλού επιπέδου στρατηγικές σχέσεις με την Τουρκία του Ερντογάν και μαζί προσπαθούν να διαμελίσουν το Ιράκ. Οι σχέσεις των δυο πλευρών είναι τόσο σημαντικές που ο Μπαρζανί κάλεσε τον τούρκικο στρατό να εκπαιδεύσει τους Κούρδους στο βόρειο Ιράκ προκείμενου η Τουρκία να αποφύγει επιθέσεις από τρομοκράτες της περιοχής ή ακόμα και να συγκρουστούν αν χρειαστεί με το Ιράν. Η παρουσία της Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο στο τέλος του 2015 και κατά ειρωνικό τρόπο απέδειξε πόσο κοντά είναι το Ερμπίλ με την Άγκυρα. Σε αυτό το παιχνίδι οι Νέο- Οθωμανοί είναι πρόθυμοι να αποστείλουν στρατεύματα, αν χρειαστεί, για να προστατεύσουν τον αγωγό Κιρκούκ – Τσειχάν και αν παραμείνει ο Μπαρζανί ή ο διάδοχος του δεσμευμένος σε σχέση με την Τουρκία, η τελευταία θα υποστηρίξει την Ανεξαρτησία του Κουρδιστάν στην περιοχή και το φυσικό αέριο θα ρέει προς τη χώρα και στην αγορά της Ευρώπης. Αυτό συμφέρει και τη Γερμανία που τώρα δέχεται τις επιθέσεις του Ερντογαν.
Ο αγωγός Nabucco σχεδιάστηκε για τον ίδιο λόγο, για να αποκλείσει τη Ρωσία από τα Ευρωπαϊκά σχέδια, αλλά αναστάληκε όταν η Ρωσία αποκάλυψε τον αγωγό South Stream. Ο σχεδιασμός προέβλεπε να περάσει από την Τουρκία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και ακόμα παραμένει ως πιθανότητα, νοουμένου ότι θα βρουν χώρες να συμμετέχουν για να γεμίσει ο αγωγός. Θα μπορούσαν να μαζέψουν το φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν, νοούμενου ότι διαθέτει τέτοιες ποσότητες του Ιράκ, της περιφερειακής κυβέρνησης του Κουρδιστάν, του Ιράν, του Τουρκμενιστάν ή ακόμα και του Κατάρ.
Η Τουρκία δεν χρησιμοποίησε τη στρατιωτική της επιρροή, καθώς διαθέτει ήδη στο Κατάρ βάσεις που πρόσφερε πρόθυμα αυτή η χώρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Τουρκία είναι στρατιωτικά αδιάφορη αν χρειαστεί να κινηθεί. Άλλωστε, οι στρατιωτικές της κινήσεις στο βόρειο Ιράκ και στην νοτιανατολική Τουρκία συνδέονται άμεσα με την εξασφάλιση των διαδρομών μελλοντικά για να συνδεθούν οι αγωγοί με τον κύριο αγωγό Nabucco.
Όμως, ο σχεδιαζόμενος αγωγός Ιράν – Τουρκίας, με τις ανανεωμένες εντάσεις με τις ΗΠΑ κάνουν το σχέδιο λιγότερο πιθανό, όπως και ένα μέρος του Nabucco που σχετίζεται με το Ιράν. Ακόμα και αν ήταν οικονομικά δυνατή η σύνδεση από τον Περσικό Κόλπο στο Ιράν και στην Ανατολική Τουρκία και με τον ΤΑΝΑΡ, θα υπήρχαν σοβαρά εμπόδια από την δράση του PKK, που δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να περάσει από το Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία, την Μαύρη Θάλασσα, να φτάσει στη Ρουμανία και από κει να φτάσει στην Ευρώπη. Σχέδια, τα οποία βρίσκονται υπό μελέτη, αλλά αυξάνουν το οικονομικό κόστος.
Οι επιχειρήσεις της Τουρκίας στα νοτιανατολικά έχουν στόχο εκτός των άλλων να καταστρέψουν το PKK, με στόχο την διέλευση του αγωγού από το Ιράν, που θα μπορούσε να προωθηθεί προς την Ευρώπη και για αυτό είχε εκφράσει παλαιότερα ενδιαφέρον προς την ΕΕ και το Ιράν. Παρά την συνεργασία στην τριμερή Ρωσίας- Τουρκίας – Ιράν για τη Συρία, υπάρχουν πολλές υποψίες ανάμεσα στις δυο χώρες και σε συνδυασμό με την ένταση με τις ΗΠΑ είναι απίθανη η κατασκευή του αγωγού. Η «εκκαθάριση» των Κούρδων στην περιοχή για χάριν της εθνικής ενότητας και η επικείμενη, πιθανόν, ομοσπονδοποίηση να ωθήσει την Νέο Οθωμανική πολιτική επέκτασης σε βάθος χρόνου.
Η διασύνδεση της Ευρώπης από το Τουρκμενιστάν προς την Τουρκία, που ήταν πάντα στόχος της ΕΕ, με υποθαλάσσιο αγωγό μέσω του Αζερμπαϊτζάν και του ΤΑΝΑΡ ή και μια χερσαία διαδρομή από το Ιράν, διαπιστώθηκε ότι για την ώρα φαίνεται απίθανο να καρποφορήσει λόγω των ανεπίλυτων διαφορών ανάμεσα στις χώρες στην Κασπία θάλασσα και την ένταση με το Ιράν.
Αναφορικά με αυτό τον αγωγό, η Τουρκία έχει μόνο να αντιμετωπίσει την αστάθεια από το PKK και συνεχίζει την στρατιωτική δράση στην περιοχή.
Ο αγωγός Κατάρ – Τουρκίας ήταν ένας από τους λόγους που άρχισε ο πόλεμος στην Συρία, καθώς υπήρχε μεγάλη πιθανότητα διαμελισμού της χώρας. Αν προκύψει αλλαγή καθεστώτος σταδιακά στη Συρία ή αν επέλθει λύση Ομοσπονδίας, που θα διαχωρίζει τη χώρα, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κατασκευαστεί σουνιτικό ομόσπονδο κράτος ανάμεσα στη ανατολική Συρία και το δυτικό Ιράκ με κατεύθυνση την Τουρκία. Αυτός ακριβώς ο αγωγός ήταν ένα μέρος του στόχου της κατασκευής του αγωγού Nabucco με σκοπό να συνδεθεί με τον ΤΑΝΑΡ και στη συνέχεια να καταλήξει στην Ευρώπη.
Η προσπάθεια των ΗΠΑ μαζί με άλλες δυτικές χώρες να ανατρέψουν τον Άσαντ, ο οποίος ήταν το κύριο εμπόδιο για την κατασκευή αυτού του αγωγού και ένας από τους κύριους λόγους του πολέμου, οδήγησε την Τουρκία σε πολιτικό αδιέξοδο με μεγάλο οικονομικό κόστος και απώλειες, καθώς ο Ερντογάν πάτησε την «πεπονόφλουδα». Η πολιτική που ακολούθησε, αποκάλυψε ότι παθητικά ή και ενεργητικά βοήθησε τους τρομοκράτες να περνούν μέσα από την Τουρκία, να τους εξοπλίζει και να τους εκπαιδεύει για να πολεμήσουν τον Άσαντ. Η επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» έχει στόχο να διαμορφώσει το Σύνταγμα της Συρίας στα μέτρα της Τουρκίας και στη συνέχεια να καταπιεί όλες τις περιοχές των Κούρδων στη βόρεια Συρία, στο βόρειο Ιράκ (με τη βοήθεια του Μπαρζανί και του φιλοτουρκικού κόμματος KDP), στο βόρειο Ιράκ αλλά και τις ντόπιες εθνότητες σουνανιστάν ανάμεσα στη Συρία και το Ιράκ. Η στρατιωτική βάση της Τουρκίας δεν έχει μόνο στρατιωτικούς σκοπούς αλλά εξυπηρετεί τις προσπάθειες της για εμβάθυνση των δεσμών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας με τις δύο χώρες. Οι δυο χώρες θα συνδεθούν ναυτικά με αυτή τη βάση και θα δούμε στο μέλλον πολύ πιο στενή συνεργασία, ενώ αν αποφασίσουν τελικά να μετατραπεί η Συρία σε Ομοσπονδία θα περάσει και ο αγωγός από Κατάρ προς την Τουρκία.
Ένα σχέδιο αγωγού που είναι ελάχιστα γνωστό, είναι αυτό του Λεβάντα ή αραβικός αγωγός που προέβλεπε στα χαρτιά να ξεκινά από την Αίγυπτο προς την Ιορδανία, τη Συρία και να επεκταθεί στην Τουρκία, αλλά ο πόλεμος στη Συρία και οι διαφορές και συγκρούσεις με την Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο απέκλεισαν αυτό το σχέδιο. Αν, θεωρητικά, αποχωρήσει ο Άσαντ και η Αίγυπτος συμβιβαστεί με την Τουρκία, τότε είναι πιθανόν να επανέλθει στο προσκήνιο.
Οι προοπτικές αυτού του αγωγού έχουν πρώτα σχέση με την αποχώρηση του Άσαντ. Το Κάιρο είναι πιθανό να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Άγκυρα αφού και οι δυο χώρες αναγνωρίζουν το Ισραήλ και, αν καταλήξει σε λύση το κυπριακό, μπορούν να συνεργαστούν και στην Ανατολική Μεσόγειο και σε αυτό τον αγωγό, νοουμένου ότι θα ξεπεράσουν τα προβλήματα από την ανατροπή του Μόρσι που ήταν ο εκπρόσωπος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Η τελευταία φορά που συνεργάστηκαν στρατιωτικά Αίγυπτος και Τουρκία ήταν στην Ναυμαχία του Ναβαρίνο. Αυτό οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να το θυμούνται.
Ο αγωγός της Ανατολικής Μεσογείου, στον οποίο επίσης η Τουρκία έχει το βλέμμα της στραμμένο, είναι γνωστό ότι προτάθηκε να συνδεθεί από το κοίτασμα Λεβιάθαν στο κοίτασμα Αφροδίτη. Ακόμα, βρίσκονται σε εξέλιξη οι ερευνητικές διαδικασίες και είναι πιθανόν να προκύψουν και άλλα κοιτάσματα και οι σκέψεις είναι να περάσει από την Κύπρο προς την Ελλάδα και να συνδεθεί με τον αγωγό ΤΑΡ προς την Ευρώπη ή να συνδεθεί ακόμα και με τον σχέδιο Adriatic Pipeline από την Ελλάδα προς την Ιταλία. Προκειμένου να έχει ένα μερίδιο η Τουρκία σε αυτό το έργο, οι αναλυτές αναφέρουν ότι πιέζουν την Λευκωσία για να συμφωνήσει στην Ομοσπονδοποίηση της Κύπρου, έτσι που να επιτρέψει τη συμμετοχή της κατεχόμενης περιοχής και να ενεργοποιήσει έμμεσα την συμμετοχή της Τουρκίας. Αυτό, όμως, μπορεί να πιέζει και την Τουρκία να αποδεχτεί λύση στο πλαίσιο που θα καθορίσει η ΕΕ η οποία θέλει να έχει επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη.
Ο αγωγός αυτός είναι ένα φιλόδοξο σχέδιο στο οποίο φαίνεται να επενδύει και η ΕΕ και οι ΗΠΑ, που πίεσαν την Τουρκία να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, έστω και αν η Τουρκία δεν έχει άμεση εμπλοκή σε αυτό το σχέδιο. Έχει, όμως, την ευκαιρία να εμπλακεί μέσω του κράτους πελάτη της στην κατεχόμενη Κύπρο, ειδικότερα αν προκύψει ομοσπονδιακή λύση στο κυπριακό και η Τουρκία θα είχε πρόσβαση στο κοίτασμα Αφροδίτη ή αν ακόμα εντοπιστούν και άλλα κοιτάσματα. Όμως, η ΕΕ έχει στόχο να μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού αερίου μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη. Αυτή η νέα θέση της Τουρκίας θα της έδινε την ευκαιρία εκτός από το να εξασφαλίσει ένα κανάλι να επωφεληθεί από αυτό το έργο, να μετατραπεί σε στρατηγικό επιστάτη πάνω από την Κύπρο σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο από ό,τι βρίσκεται σήμερα. Με αυτό, όμως, θα έχει τη δυνατότητα μόχλευσης πάνω στην Αθήνα για την συμπλήρωση του αγωγού ΤΑΝΑΡ και η Ελλάδα θα δεχτεί πιέσεις για παραχωρήσεις στα νησιά του Αιγαίου ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον.
Εκτός από τις δυνατότητες που παρέχει η γεωγραφία στην Τουρκία να εξασφαλίσει ενεργειακές πηγές, υπάρχουν επίσης τρεις άλλοι προμηθευτές που είναι η Λιβύη, η Τανζανία και η Μοζαμβίκη. Η Λιβύη είναι βυθισμένη σε εμφύλιο πόλεμο και ήταν αυτό που πέτυχε η Μουσουλμανική Αδελφότητα με δάκτυλο της Τουρκίας και δεν έχει πιθανότητες σε αυτή τη χώρα, όταν αποκατασταθεί η σταθερότητα. Ίσως να πετύχει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή εταιρειών όπως προσπαθεί η Δύση και η Ρωσία. Η Μοζαμβίκη και η Τανζανία είναι πλούσιες σε ενεργειακές πηγές και από τις υπεράκτιες καταθέσεις τους προκύπτει ότι θα αποτελέσουν σημαντικούς παίκτες στην αγορά φυσικού αερίου. Σ΄αυτές τις χώρες δεν υπάρχει δυνατότητα κατασκευής αγωγών, αλλά με άλλους τρόπους η Τουρκία μπορεί να έχει πρόσβαση στις συγκεκριμένες αγορές και για αυτό το λόγο ο Ερντογάν πραγματοποίησε επίσκεψη και στις δυο χώρες. Η Τουρκία εδώ μπορεί να τραβήξει τον μπαλαντέρ Χαλιφάτο, λόγω της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων, νοουμένου ότι γνωρίζει πως οι μεγάλες δυνάμεις θα επεκτείνουν το ενδιαφέρον τους προς αυτές τις χώρες.
Μετά την ανατροπή και την δολοφονία Καντάφι, η Τουρκία πίστεψε ότι ανάκτησε την επιρροή της στην Λιβύη αλλά οι νέο- Οθωμανοί αντιπρόσωποι της απέτυχαν και δεν έχει πλέον ούτε ίχνος επιρροής. Από την λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», μόνο στην Τυνησία διατηρεί την επιρροή της. Είχε ελπίδες η Τουρκία με την υποστήριξη των ΗΠΑ να επιτύχει την διαπεριφερειακή συνεργασία μέσω της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, αλλά κόστισε η αποτυχία στη Συρία, στη Λιβύη και στην Αίγυπτο και σε αυτές τις χώρες ματαιώθηκε το γεωπολιτικό παιχνίδι, αλλά απομένει η επιρροή της στην Αλγερία και στην βόρεια Αφρική. Όπως φαίνεται οι μεγάλες δυνάμεις με τις εταιρείες τους θα σπρώξουν εκτός παιχνιδιού τα ενεργειακά προγράμματα της Λιβύης. Το σημαντικό εκβιαστικό χαρτί που διαθέτει η Τουρκία είναι οι πιέσεις στην ΕΕ για την τελωνειακή της Ένωση και υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα ανεξέλεγκτων μεταναστευτικών ροών. Όμως, κάποιες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα υπάρξει αντίδραση των μεγάλων δυνάμεων, με πρώτη τη Γαλλία, για να ανακόψει το προβλέψιμο χάος που θα ακολουθήσει γεγονός που θα λειτουργήσει εναντίον των Νέο – Οθωμανών. Το ίδιο συνέβηκε και με το σενάριο της Λιβύης.
Οι επιδιώξεις της Τουρκίας στη βόρεια Αφρική, στην Τανζανία και τη Μοζαμβίκη βρίσκονται στο πλαίσιο της Νέο- Οθωμανικής της πολιτικής και μέχρι πρόσφατα η Τουρκία δεν ήταν παρούσα στην Νοτιοανατολική Αφρική που είναι για αυτήν ελπιδοφόρα πρόσβαση στην ενέργεια. Η στρατιωτική βάση που άνοιξε στην Μογκαντίσου δεν είναι για να αντιμετωπίσει την οργάνωση Αλ Σαμπαάμπ, αλλά για να ασκήσουν επιρροή κατά μήκος των συνόρων του βορρά και του νότου στην θαλάσσια διαδρομή, για να μην έχει εξάρτηση από το ρώσικο φυσικό αέριο και να αγοράζει από αυτές τις δύο χώρες. Ευρύτερα, στην υποσαχάρια περιοχή της Αφρικής, η Τουρκία άρχισε διπλωματική επίθεση με περισσότερες πρεσβείες/προξενεία σε όλη την ήπειρο και βελτίωση των πτήσεων σε δεκάδες πόλεις και όλα αυτά αυξάνουν τις δυνατότητες να καρπωθεί τα μελλοντικά μερίσματα. Το ένα τέταρτο στο σύνολο του πληθυσμού του κόσμου είναι μουσουλμάνοι και το 50% του πληθυσμού ζουν στην Αφρική, γεγονός που ενισχύσει την αφήγηση των Νέο – Οθωμανών. Αυτές οι χώρες που αναφέρθηκαν μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για επέκταση της ισχύος της στην Αφρικανική Ήπειρο.
Γιατί όλες αυτές οι αναφορές; Η Τουρκία εφαρμόζει μια τέλεια επικάλυψη ανάμεσα στην Νέο- Οθωμανική ήπια δύναμη της γεωπολιτικής της ενέργειας και της στρατιωτικής δύναμης και των στρατιωτικών της συμφερόντων. Αυτό είναι το παγκόσμιο σχέδιο του Ερντογάν το οποίο κρύβει πίσω από συνεχείς διαμαρτυρίες εναντίον όλων των παικτών και προβάλλει επιμέρους, ίσως, απαιτήσεις, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να περάσει από αυτή την λίστα των ενεργειακών απαιτήσεων και μετά να τονίζει την στρατιωτική επιρροή της και να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο σε κάθε μία από αυτές τις εξελίξεις των έργων.
Ρωσία – Τουρκία.
Κάποιοι αναλυτές πιστεύουν ότι η Τουρκία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία στα όρια της Τουρκία είναι το ίδιο νόμισμα εννοιολογικά και ότι ο Νέο- Οθωμανισμός είναι η εσωτερική οργή και αντίφαση στη χώρα αυτή. Στην πραγματικότητα αυτή η φιλοδοξία αντανακλά την ύβρη της νεκρικής ακαμψίας της Αυτοκρατορίας που πέθανε επίσημα το 1923. Ακόμα και όταν η Ρωσία έχασε ένα πόλεμο με τους Οθωμανούς αυτός ο πόλεμος χάθηκε με την επέμβαση των Άγγλων που αργότερα είχαν την υποστήριξη των Αυστρό – Ούγγρων για τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους στρατηγικής. Σήμερα, τονίζου, είναι οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο που στηρίζουν την Τουρκία μέσα στο ΝΑΤΟ από το 1952, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με τις προμήθειες όπλων και κάνουν τα στραβά μάτια για την κατοχή της Κύπρου και τον ρόλο της στη Συρία και σε άλλες χώρες.
Ένας διάσημος Βρετανός διπλωμάτης, το 1919, όταν η Αυτοκρατορία ήταν σε παρακμή είχε γράψει ότι «για τους Τούρκους δεν είχα και δεν έχω καμία απολύτως συμπάθεια. Η μακρά διαμονή μου στην Τουρκία με έχει πείσει ότι πίσω από τη μάσκα της ραθυμίας κρύβουν περιπτώσεις της πιο ωμής βαρβαρότητας και αυτή η πεποίθηση δεν μειώνεται καθόλου από τη συμπεριφορά τους στη φρουρά του Κούτ ή τους Αρμένιους εντός των συνόρων τους. Οι Τούρκοι δεν έχουν συμβάλει σε τίποτε απολύτως προς την κατεύθυνση της προόδου της ανθρωπότητας. Είναι μια φυλή ληστών της Ανατολίας και η βασική πρόθεση ήταν με τη Συνθήκη Ειρήνης να υποβιβαστεί στην Ανατολία.» Ο αναλυτής συνεχίζει και αναφέρει ότι ο Βενιζέλος διέπραξε το μεγάλο σφάλμα, διαφορετικά ούτε η Κωνσταντινούπολη ούτε η Ανατολική Θράκη θα ανήκε στην Τουρκία. Ο παραδοσιακός φίλος της Ρωσίας, η Ελλάδα πρόδωσε τη Ρωσία και πολέμησε με τους δυτικούς τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία. Ο Πλαστήρας αποδείχθηκε πιόνι της Βρετανίας και το 1920 ο Λένιν συνεργάστηκε με τον οπορτουνιστή Ατατούρκ που εμφανίστηκε εκείνη την εποχή με την προβιά του θαυμαστή του Λένιν. Με τη Συνθήκη του Καρς καθορίστηκαν τα σύνορα της με την ΕΣΣΔ και από τότε η Τουρκία είναι το κλειδί στην αντί- σοβιετική και αργότερα στην αντί- ρωσική πολιτική του αγγλοσαξονικού άξονα.
Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά τη γεωγραφική της σημασία και αποκόμισε το μεγαλύτερο όφελος με την κατάκτηση εδαφών της Κύπρου, με την βοήθεια των ΗΠΑ και των Άγγλων, καθώς με αυτό τον τρόπο ελέγχουν στρατιωτικά την βόρεια Κύπρο αλλά και τη νότια με τις αγγλικές βάσεις και φιλοδοξούν να επιστρέψει στην Μέση Ανατολή. Η προθυμία της Τουρκίας να τοποθετήσει πυρηνικά όπλα των ΗΠΑ στο έδαφος της ήταν η απαρχή της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα, τονίζει ο αναλυτής. Ακόμα και η «θρασύδειλη» ενέργεια να καταρρίψουν ρωσικό αεροπλάνο και να δολοφονήσουν τον πιλότο έγινε δυνατή μόνο γιατί η Τουρκία γνώριζε ότι «θα κρυφτεί κάτω από τα φουστάνια του ΝΑΤΟ». Χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, η Τουρκία δεν θα υπήρχε όπως την γνωρίζουμε ή τουλάχιστον θα ήταν πολύ μικρότερη. Για σχεδόν 100 χρόνια η Τουρκία με τους Νέο- Τούρκους και τον Ατατούρκ «βλέπει και ονειρεύεται την Ευρώπη επειδή δεν ξέρουν ποιοι είναι, ποιοι ακριβώς ήταν ή δεν αισθάνονται αρκετά καλλιεργημένοι αφού κατέστρεψαν το Αραβικό αλφάβητο τους για το ρωμαϊκό και αντικαθιστούν ακόμα και τις αραβικές τους λέξεις για να προσεγγίσουν την Ευρώπη ως νομάδες». Ακόμα και ο τούρκικος λαός δεν πιστεύει στην ένταξη στην Ευρώπη αλλά τους «διακατέχει μια ζήλια για τους σοφιστικέ γείτονες τους». Στην πραγματικότητα έχουν στενή σχέση με την Κεντρική Ασία και πολύ λιγότερο κάποια εθνοτικά τμήματα με την Ευρώπη. Κοίταξαν προς την Ευρώπη επειδή αυτό υπέδειξε ο Ατατούρκ.
Η Ρωσία γνωρίζει πολύ καλά και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την σημερινή Τουρκία και γνωρίζει την νοοτροπία στο πολιτικό παζάρι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής της. Αντί να προκαλέσει την κατάρρευση της Τουρκίας προτίμησε να απονευρώσει ένα ισχυρό νευρώνα του ΝΑΤΟ και να φέρει την Τουρκία στη σφαίρα επιρροής της προς το συμφέρον της σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και να της επιβάλει τις δικές της πολιτικές. Όμως, σε βάθος χρόνου αν επικρατήσουν αυτά τα σενάρια, οι δυτικοί πολύ πιθανόν να στρέψουν την Τουρκία εναντίον της Ρωσίας σε όλες τις μουσουλμανικές περιοχές της χώρας, με στόχο να διαλύσουν την Ρώσικη Ομοσπονδία. Αυτό το γνωρίζουν οι Ρώσοι πολύ καλά ότι είναι ένα πιθανό σενάριο για να θέσουν υπό τον έλεγχο τους τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας.
Η Τουρκία βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ιστορίας και δεν επανακαθορίζει μόνο την εσωτερική της δομή ή την γεωπολιτική της θέση. Επιδιώκει να μετατραπεί σε υπερδύναμη και οι μεγάλες δυνάμεις παρακολουθούν τον χορό των Νέο- Οθωμανών σε αναμονή με ανταγωνισμούς.
