Η νέα μορφή της τρομοκρατίας στην Ευρώπη χρήζει Ευρωπαϊκού Patriot Act
Μετά τις επιθέσεις σε Γαλλία στο Charlie Hebdo καθώς και στο Bataclanσαν τις πρώτες με σημείο αφετηρίας είναι εμφανές πώς η Ευρώπη αναβιώνει εδώ και καιρό τον εφιάλτη της τρομοκρατίας που βίωσε το 2004 και 2005 στις επιθέσεις της Μαδρίτης και του Λονδίνου. Όμως υπάρχουν πλέον σημαντικές διαφορές που καθιστούν και μεγαλύτερο το πρόβλημα αντιμετώπισης του φαινομένου της τρομοκρατίας.
Το πρόβλημα τώρα για την Ευρώπη και γενικότερα για την Δύση είναι πώς τα αίτια που δημιουργούν το φαινόμενο της τρομοκρατίας ξεκινούν πλέον εντός των συνόρων τους. Η τρομοκρατία κατά την άποψη πολλών (και εμού) βρίσκεται στο μεγαλύτερο αίτιο που είναι η διαφορετικότητα αντίληψης και κρίσης της καθημερινότητας λόγω διαφορετικών πολιτισμών και το πώς αυτό οδηγεί σε τριβές σε κάθε επίπεδο. Τριβές μεταξύ κυβερνήσεων μέχρι και μεταξύ απλών πολιτών.
Στο πρόβλημα της διαφορετικότητας των πολιτισμών και πώς αυτό οδηγεί μοιραία σε συγκρούσεις έχουν αναφερθεί ιστορικοί και ακαδημαϊκοί πολλές φορές ενώ υπάρχουν και απτά ιστορικά παραδείγματα όταν προσπάθησαν και παλαιότερα ομάδες διαφορετικών πληθυσμών να αναμειχθούν με ιθαγενείς πληθυσμούς (με βία ή/και χωρίς) οδηγώντας τις καταστάσεις σε αδιέξοδο (λ.χ. Αμερικανοί και Ινδιάνοι, Ισπανοί και Μάγια/Αζτέκοι κοκ. ).
Στην συγκεκριμένη περίπτωση που αφορά την Δύση και την Ανατολή, οι πολιτισμοί των δύο περιοχών ορίζονται κατά κύριο λόγο από την θρησκεία αλλά και τον ρόλο που παίζει αυτή στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Για να υπάρξει τώρα και μια πρόληψη κατά της απόδοσης διαφόρων «διακοσμητικών περιγραφών» για το περιεχόμενο του κειμένου, θα πρέπει να αναφερθεί πώς δυστυχώς κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τα όσα τρομοκρατικά χτυπήματα έχουν γίνει , είχαν σε συντριπτική πλειοψηφία ένα όμοιο χαρακτηριστικό. Ήταν εκτελεσμένα από φανατικούς μουσουλμάνους. Τουλάχιστον αυτό αναφέρουν οι τελευταίες ενημερώσεις στοιχείων τόσο από ειδικά δελτία πληροφορίας των σχετικών υπηρεσιών και παρατηρητήριων όσο και στοιχεία από διάφορες πηγές αλλά και την μοναδική ολοκληρωμένη βάση δεδομένων για τρομοκρατία του Maryland START (GTD). Έχοντας αυτό κατά νου, προχωράει το κείμενο με στοιχεία racial profiling που δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Οι σημερινοί τρομοκράτες λοιπόν είναι άνθρωποι που μπορεί στα χαρτιά να εμφανίζονται ως πολίτες ενός Ευρωπαϊκού κράτους αλλά η μόνη σχέση τους με αυτό, να είναι ο τόπος γέννησης και τίποτα άλλο. Στις επιθέσεις που έγιναν ειδικά σε Γαλλία, Βέλγιο, Βρετανία αλλά και εκείνη στην Ισπανία, έγινε από συγκεκριμένους ανθρώπους που δεν θεώρησαν ότι έχουν πλέον κάτι κοινό με την χώρα γέννησης τους, παρά μόνο την χώρα καταγωγής των γονιών τους μέσω μια διεστραμμένης ερμηνείας του Ισλάμ.
Ποια όμως μπορεί να είναι τα κίνητρα τους όπου τους φέρνει σε μια κατάσταση εχθρική προς την χώρα που ήδη ζουν; Οι έρευνες που έχουν γίνει είναι πάρα πολλές και έχουν διάφορα αποτελέσματα όσον αφορά το πώς φτάνει κάποιος άνθρωπος μέσω της ριζοσπαστικοποίησης ανά κλίμακα , στο τελικό στάδιο που είναι η εκτέλεση μιας επίθεσης. Όμως όλες έχουν κοινά τα παρακάτω συμπεράσματα.
- Οι ίδιοι οι τρομοκράτες έχουν σαφείς επιρροές από τους γονείς τους. Αρκετές οικογένειες που έρχονται στην Ευρώπη δεν έχουν καμία διάθεση να αφομοιωθούν και να απορροφηθούν από τις τοπικές κοινωνίες. Έτσι προχωρούν σε μια ιδιότυπη γκετοποίηση που φέρει χαρακτηριστικά, ήθη και έθιμα από τις κοινωνίες που κατάγονται. Αυτόματα έτσι περιθωριοποιούνται και βγαίνουν πολλές φορές εκτός νόμου, στοχοποιώντας έτσι τους εαυτούς τους. Ακόμα και αν, δηλαδή, δεν υποστηρίζουν την τρομοκρατία των φανατικών συμπατριωτών τους, η υιοθέτηση ενός παλαιού τρόπου ζωής εντελώς ξένου και εχθρικού προς τις τοπικές κοινωνίες της Δύσης αρκεί να δώσει ένα περιβάλλον στο παιδί τους που θα πάρει τα πρώτα στοιχεία αντιπαλότητας με τους «γείτονες της διπλανής πόρτας»
- Κατά την διάρκεια της εφηβείας τους τα παιδιά των μεταναστών, βιώνουν μια ακόμα μεγαλύτερη αποστασιοποίηση που δημιουργείται από τις τοπικές κοινωνίες καθώς οι ίδιοι δέχονται αρκετές επιθέσεις και διαχωρισμούς, λόγω της εμμονής σε ένα πρότυπο καθημερινότητας και ζωής που έχουν μάθει από το οικογενειακό τους περιβάλλον, ενώ παράλληλα και οι τοπικές κυβερνήσεις το ενισχύουν αφού στο όνομα της «πολυπολιτισμικής ανοχής» αποδέχονται ήθη και έθιμα που ωθούν τους ιθαγενείς της χώρας σε αντιδράσεις έντονες , προσωποποιώντας τον όλο θυμό απέναντι στο «ξένο» προς αυτούς. Στην προκειμένη περίπτωση στις οικογένειες μεταναστών και στα παιδιά τους που έχουν προκαλέσει όλο αυτό το ζήτημα. Λειτουργώντας έτσι ως διπολικός μαγνήτης, όσο μεγαλώνει η αντίθεση του νεαρού μετανάστη ( 9 στις 10, Μουσουλμάνου στο θρήσκευμα) με τις τοπικές κοινωνίες, τόσο μεγαλώνει και η δέσμευση και η προσκόλληση του στα πρότυπο κοινωνίας της χώρας καταγωγής. Σε αυτό το σημείο είναι συνήθως και το πιο ευάλωτο στάδιο που δέχονται τις επιρροές. Οι επιρροές αυτές ξεκινούν σχεδόν πάντα από τους στενούς κύκλους φίλων και έμπιστων ανθρώπων.Σε αυτούς τους κύκλους περιλαμβάνονται γονείς, συγγενείς και φίλοι που θα τους οδηγήσουν στον πάντα «πρόθυμο» στρατολόγο της εκάστοτε οργάνωσης για να του «μεταλαμπαδεύσει» το ιδεολογικό μήνυμα που θα αποτελέσει τον κόκκο του πυρήνα που θα οδηγήσει στον μελλοντικό φανατικό τρομοκράτη.
- Ο προσηλυτισμός του εφήβου χτίζεται μέσα σε κλειστό κύκλο ανθρώπων που φροντίζουν πλέον να μην επέμβει κανείς ξένος και αλλάξει την ροή των πραγμάτων. Ο έφηβος περνάει από τα στάδια συζητήσεων και εμφυτεύσεων ιδεών όπου ισχυροποιείται ο «υπέρτατος σκοπός» που πρέπει να εξυπηρετήσει και γιατί αυτός πρέπει να είναι ο αγωνιστής που θα τον φέρει εις πέρας. Εμφανίζονται και τονίζονται τα στοιχεία της διαφορετικότηταςτου ως ξένου ανάμεσα σε ξένους (όπως περιγράφονται στο 1) . Παράλληλα του δίνεται η αίσθηση ότι μπορεί να συμμετέχει σε κάτι σημαντικό και ιδιαίτερο που θα τον φέρει και πιο κοντά σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Σε αυτό το σημείο ακριβώς του δίνεται ο τρόπος σκέψης και τα επιχειρήματα του εκάστοτε στρατολόγου ενώ παράλληλα του αναθέτουν και ένα ρόλο που μέχρι στιγμής δεν μπορούσε να έχει (για παράδειγμα να μετέχει ειδικών κλειστών συμβουλίων ή σε ομάδες ανεύρεσης άλλων ανήσυχων πνευμάτων σαν και αυτόν).Όλα αυτά συνοδεύονται από μια καθολική αναγνώριση από τον συγκεκριμένο κλειστό κύκλο όπου του προσδίδει τιμή και αξία ως άτομο. Μια εικόνα που έρχεται εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή που είχε ως παιδί με την διαφορετικότητα του να στιγματίζεται κυρίως επειδή άλλοι πριν από αυτόν θέλησαν να διαφέρουν και όχι να αφομοιωθούν.
- Στο στάδιο της αρχικής ενηλικίωσης πλέον θεωρείται ο ίδιος ως σημαντικό και λειτουργικό στέλεχος μιας ομάδας που τονίζει την διαφορετικότητα της και ενίοτε επιβάλλεται με φανατισμό ή/και διαλεκτική βία προς τους διαφωνούντες. Παράλληλα του αναθέτουν ακόμα πιο δύσκολα και σημαντικά καθήκοντα όπως συνομιλίες με κύρια πρόσωπα που ορίζουν τις τύχες της ομάδας ή/και σε εξαιρετικές περιπτώσεις, φεύγει προς την χώρα καταγωγής του, όπου εκεί τον περιμένουν άλλοι άνθρωποι για την τελειοποίηση της ικανότητας του.Σε αυτό το σημείο, ο νεαρός έφηβος που ενηλικιώθηκε πρόσφατα, έχει ήδη απομονωθεί οριστικά από την τοπική κοινωνία που γεννήθηκε και βαδίζει σε μονοπάτια που του έχουν ήδη προσδιοριστεί από άλλους. Η επιχειρηματολογία του έχει ολοκληρωθεί και κάθε τι που δεν έχει επαφή με την δική του πραγματικότητα , θεωρείται εχθρικό και πρέπει να απορριφθεί. Αν, μάλιστα, αποτελεί εμπόδιο στις πράξεις που πρέπει να ολοκληρώσει για το καλό της δικής του κλειστής ομάδας, πρέπει τότε να καταστραφεί. Ένα απτό παράδειγμα εδώ είναι η αντιμετώπιση αρκετών μεταναστών ή/και ανθρώπων που δέχονται λεκτικές επιθέσεις από άλλα πρόσωπα εντός του τοπικού γκέτο, αν διαφοροποιηθούν προς τις επιταγές της ομάδας του εκκολαπτόμενου τρομοκράτη. Οι «διαφορετικοί» απορρίπτονται άνευ επιχειρηματολογίας και στην συνέχεια αν συνεχίζουν και ενοχλούν, τότε εκδιώκονται.
5 Το τελευταίο στάδιο φανερώνει τον τρομοκράτη που κρύβει ο νεαρός φανατικός. Για τον ίδιο η αντίληψη που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό του, είναι αυτή που έχει χτιστεί χρόνια, πώς φέρει την αξία και τιμή που ορίζει την διαφορά του από τους υπόλοιπους και το ιερό καθήκον του να μεταδώσει την «σωστή» ιδεολογία προς τους υπόλοιπους είτε με λόγια (αυστηρά κυρίως για να προκαλέσουν μετάνοια στους γύρω του) είτε με πράξεις.
Οι πράξεις τώρα θα οριστούν ως μια κορύφωση της διαδρομής και μια τιμητική δράση προς αυτόν και την οικογένεια του. Είναι σημαντικό εδώ να ειπωθεί πώς όταν έχει ληφθεί η απόφαση να προχωρήσει σε «πράξη επιβολής και συμμόρφωσης» προς εκείνους που θεωρούνται πλέον εχθροί (και όχι απλά διαφορετικοί), ο τρομοκράτης είναι ήδη σε μια απομόνωση που δεν δέχεται καμία λογική προσέγγιση και καμία λογική εξήγηση. Τουλάχιστον όχι με τα μέτρα και σταθμά που ορίζει η υπάρχουσα κουλτούρα των τοπικών κοινωνιών που ήδη βρίσκονται πολύ μακριά νοητικά από την δική του κρίση και σκέψη , τόσο όσον αφορά πρότυπα, όσο και ότι αφορά την κοινή λογική.
Η όλη διαδικασία όπως παρουσιάζεται είναι προφανές πως έχει ανά καιρούς διαφορετικές προσεγγίσεις και λεπτομέρειες, όμως η διαδρομή της είναι πάντα η ίδια και προσδιορίζεται βάσει της διαφορετικότητας, της πνευματικής κατήχησης, το συναίσθημα που ορίζει την αξία ενός μέλους μιας ομάδας (σ.σ. Ανήκω κάπου άρα είμαι σημαντικός) και φυσικά στην αδυναμία αντίδρασης από την τοπική κοινωνία.
Έχοντας τα παραπάνω ως μια πρώτη εικόνα, ποια θα μπορούσε ίσως να ήταν μια πρόταση που ενδεχομένως θα λειτουργούσε τουλάχιστον σε μικροκλίμακα και σε βραχύ χρόνο, περιοριστικά για την κατάσταση που οδηγεί σε τρομοκρατία εντός της Ευρώπης;
Θεωρώντας ως δεδομένο πώς το κυρίως πρόβλημα εμφανίζεται στην Ευρώπη (τουλάχιστον σε πρώτο στάδιο) με την άρνηση αφομοίωσης των μεταναστών στις τοπικές κοινωνίες, θα ήταν μια καλύτερη πολιτική στην διαχείριση των μεταναστών αλλά και στον τρόπο απόδοσης υπηκοότητας.
Η πολιτογράφηση ενός αλλοδαπού σε καταγωγή δεν θα πρέπει να γίνεται αυτόματα με την γέννηση του στην χώρα που βρέθηκαν οι γονείς του, αλλά με μια διαδικασία ελέγχου που θα παρακολουθεί την αφομοίωση του με την τοπική κοινωνία, μέσω της φοίτησης και συμμετοχής τους σε σχολεία και δραστηριότητες του τόπου. Μέχρι και την ενηλικίωση του θα πρέπει φυσικά να είναι προστατευμένος από διαδικασίες απέλασης, αλλά στα 18 έτη ( ή 21 αναλόγως νομοθεσίας) θα πρέπει να περνάει από μια αξιολόγηση για το αν μπορεί να μετέχει ή όχι της τοπικής κοινωνίας. Το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και για το στενό οικογενειακό περιβάλλον του που βρίσκεται στην χώρα. Το μοντέλο δεν είναι ξένο, ούτε κάτι το καινούριο. Ισχύει ήδη σε χώρες όπως η Αυστραλία και οι ΗΠΑ όπου έχει διαχωριστεί η κτήση ιθαγένειας (nationality) και η κτήση υπηκοότητας (citizenship).
Το θετικό σημείο είναι πως θα εφαρμόζεται ένα αρχικό φίλτρο ελέγχου που θα προλάβει στο πρώτο στάδιο κιόλας (αναφορά 1) την όποια προβληματική κατάσταση πάει να δημιουργηθεί από τους ανθρώπους που θα θελήσουν να εισέρθουν για μόνιμη διαμονή σε μια χώρα της Δύσης. Εξορισμού έτσι θα υπάρξουν απαιτήσεις και όχι μόνο δικαιώματα καθιστώντας εξαρχής ότι η αφομοίωση απαιτείται και δεν είναι απλά πλεονάζουσα.
Παράλληλα με αυτό, όμως, θα πρέπει και οι εκάστοτε κυβερνήσεις να αυστηριοποιήσουν τα πλαίσια νομοθεσιών προς τις επιταγές κάποιων «γκετοποιημένων κοινωνιών» να ζητούν τα δικά τους ήθη και έθιμα, εις βάρος των τοπικών κοινωνιών και του δικού τους πολιτισμού. Η ανοχή πρέπει πάντα να είναι αμφίδρομη και να δίνεται ιδιαίτερη βάση στο γεγονός πώς οι χώρες που υποδέχονται έχουν πάντα τον πρώτο λόγο στο πώς θα γίνει δεκτός κάποιος κατά απαίτηση των ιθαγενών και όχι αντίστροφα.
Το παραπάνω είναι απαραίτητο για να «από-στιγματιστούν» οι μετανάστες, ειδικά οι Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα από τον τοπικό πληθυσμό και να γίνει πολύ πιο εύκολη η απορρόφηση τους από την κοινωνία και να σταματήσει η «δαιμονοποίηση» τους ως αιτία πολλών κακών σε κάθε χώρα.
Το σύνολο των παραπάνω σκέψεων, φυσικά, δεν μπορεί παρά να είναι μια απλή εισαγωγή που αφορά το φαινόμενο της θρησκευτικής τρομοκρατίας που έχει εδώ και καιρό ισχυροποιηθεί. Τα αίτια είναι βαθύτερα και αφορούν τόσο όσα γράφτηκαν εδώ αλλά και ακόμα περισσότερα που συμβαίνουν στις χώρες καταγωγής των μεταναστών με ευθύνη κυβερνήσεων της Δύσης αλλά και των ίδιων που οδηγούν σε ακραίες στάσεις και πράξεις τους τοπικούς πληθυσμούς.
Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
