Αντεπίθεση Ραχόι;
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Στις αρχές του περασμένου Ιουλίου, λίγο πριν η Βουλή της Καταλονίας προκηρύξει το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της αυτόνομης περιοχής, ο Ραχόι και η κυβέρνηση μειοψηφίας του Λαϊκού Κόμματος έμοιαζαν υπό προθεσμία.
Τον Ιούνιο, στο συνέδριο του Σοσιαλιστικού Κόμματος, είχε επανεκλεγεί θριαμβευτικά ο Σάντσεθ. Λίγους μήνες πριν, τον Οκτώβριο του 2016, είχε αναγκαστεί να παραιτηθεί, όταν οι πρώην πρωθυπουργοί Γκονζάλες και Θαπατέρο διαμόρφωσαν στην Κεντρική Επιτροπή πλειοψηφία υπέρ της ανοχής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας του Λαϊκού Κόμματος υπό τον Ραχόι για να τερματιστεί η κρίση ακυβερνησίας, καθώς δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τον Δεκέμβριο του 2015 και τον Ιούνιο του 2016, δεν είχαν οδηγήσει στη διαμόρφωση κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Αρχές Ιουλίου του 2017 οι Σοσιαλιστές υπό τον Σάντσεθ ξανά στα ηνία ήταν έτοιμοι να τερματίσουν την αποχή σε κρίσιμες ψηφοφορίες στη Βουλή και να διακινδυνεύσουν νέα εκλογική αναμέτρηση. Τότε ο Ραχόι έμοιαζε ήδη παρελθόν.
Ανατροπή
Όλα τα παραπάνω ακυρώθηκαν από τις επιλογές, αποφάσεις και πρωτοβουλίες του υπό τον Πουτζντεμόν κυβερνητικού συνασπισμού στη Βαρκελώνη, που επέλεξε την πορεία προς μονομερή απόσχιση από τη Ισπανία.
Η ευκαιρία ήταν ανέλπιστη για τον Ραχόι και την αξιοποίησε στο έπακρο: Στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης δεν ήταν πλέον η συνέχιση, η τροποποίηση ή η εγκατάλειψη της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας που επεβλήθη στη Μαδρίτη από Βερολίνο και Βρυξέλλες από το 2011, αλλά η εθνική ενότητα και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Στο νέο αυτό προνομιακό για την κεντροδεξιά κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος πεδίο ανατράπηκαν οι συσχετισμοί, αν οι δημοσκοπήσεις είναι αξιόπιστες και ακριβείς: Οι Podemos, που βρίσκονταν στην τρίτη θέση, σε απόσταση αναπνοής από τους Σοσιαλιστές, και διεκδικούσαν τη δεύτερη θέση, βρίσκονται τώρα στην τέταρτη, με τους κεντρώους-φιλελεύθερους Ciudadanos να σταθεροποιούνται στην τρίτη.
Αν οι πρόωρες τοπικές εκλογές στην Καταλονία της 21ης Δεκεμβρίου καταγράψουν, όπως φαίνεται, την απώλεια της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας των υποστηρικτών της ανεξαρτησίας, τότε εύλογα τίθεται το ερώτημα αν ο Ραχόι θα σπεύσει να κεφαλαιοποιήσει την επιτυχία του στη Βαρκελώνη με προκήρυξη νέων εκλογών.
Αν οι Podemos υποβιβαστούν στην τέταρτη θέση και οι Σοσιαλιστές ενισχύσουν τα ποσοστά τους ως δεύτερο κόμμα, τότε είναι πιθανό να προκύψει με σημείο αναφοράς τον Ραχόι και το Λαϊκό Κόμμα, που ενίσχυσαν τη δημοσκοπική τους πρωτιά, μια πιο σταθερή φόρμουλα διακυβέρνησης από τη σημερινή κυβέρνηση μειοψηφίας, χωρίς τη θετική ανοχή αλλά με την αποχή των Σοσιαλιστών στις κρίσιμες ψηφοφορίες.
Βαριές υποθήκες
Εκ των υστέρων ο Πουτζντεμόν και το ετερόκλητο μέτωπο που ζητούσε ανεξαρτησία φάνηκε ότι δεν είχαν ούτε στρατηγική ούτε τακτική. Η φυγή προς τα εμπρός με μονομερείς ενέργειες, με κορυφαία το δημοψήφισμα, εκ των υστέρων φωτίζεται ως προσπάθεια της τοπικής πολιτικής ελίτ να οικειοποιηθεί στο πεδίο του εθνικισμού την κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού, μετά από μια συνεχή εξαετία σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας.
Με άλλα λόγια, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο Πουτζντεμόν και οι σύμμαχοί του στην κυβέρνηση της Καταλονίας υιοθέτησαν μια λογική Λέγκας του Βορρά, ότι αν σταματήσει η φορολογική αφαίμαξη από την κεντρική κυβέρνηση, τότε η έξοδος από την κρίση είναι όχι μεσοπρόθεσμη προοπτική αλλά η πραγματικότητα της επόμενης μέρας.
Τα παραπάνω, ακόμη και στην περίπτωση καθαρής ήττας του Πουτζντεμόν και των συμμάχων του στην Καταλονία και ενίσχυσης του Ραχόι και του Λαϊκού Κόμματος στο σύνολο της Ισπανίας, θα παραμένουν βαριές υποθήκες στη σταθερότητα της χώρας: Από την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων μέχρι και τη βορειοδυτική φτωχή Γαλικία θα είναι σταθερή η παρουσία πολιτικών δυνάμεων που θα ταυτίζουν την έξοδο από την κρίση με την ανεξαρτησία, η οποία, παρά την οπερετική κατάληξή της στη Βαρκελώνη, θα εξακολουθήσει να είναι για κάποιους μια ουτοπία.
Στα όρια της αντοχής της
Όσο και να τιμωρηθεί ο Πουτζντεμόν και όσο και να επιβραβευτεί ο Ραχόι, σαράντα χρόνια μετά τον μετασχηματισμό της δικτατορίας του Φράνκο σε δημοκρατία η Ισπανία έφτασε στα όρια της αντοχής της: Μπορεί η Μέρκελ και ο Σόιμπλε μέχρι πριν από λίγους μήνες να διαφήμιζαν τη διακυβέρνηση Ραχόι ως το success story της Ευρωζώνης, η σκληρή όμως πραγματικότητα μας δείχνει ότι η υποταγή της Μαδρίτης στην πίεση του Βερολίνου και των Βρυξελλών υποθήκευσε από το 2015 τη δικομματική πολιτική σταθερότητα και σήμερα προαναγγέλλει μια επικίνδυνη προοπτική μετάλλαξης των τοπικών εθνικιστικών κινημάτων. Μια μετάλλαξη που παραπέμπει όχι μόνο στη Λέγκα του Βορρά αλλά και στη δυναμική διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της ΕΣΣΔ την περίοδο 1990-1991.
Μετά το 1977, τον ελεγχόμενο εκδημοκρατισμό, αλλά κυρίως μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του Τεχέρο τον Φεβρουάριο του 1981, η πλήρης ένταξη στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα των «10» πρόβαλλε ως πλήρης διασφάλιση της μελλοντικής σταθερότητας.
Σαράντα χρόνια μετά, το κόστος της αυτόματης εναρμόνισης της Μαδρίτης με τη μέχρι τώρα γραμμή πλεύσης του Βερολίνου στην Ευρωζώνη αρχίζει να προβάλλει ως επιλογή ασύμβατη με την πολιτική σταθερότητα της χώρας.
Free Sunday.gr
Έντυπη Έκδοση
==========================================
Ιδιοκτησία πνευματικών δικαιωμάτων του Geopolitics & Daily News – © 2017. Το περιεχόμενο του site αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία του Geopolitics & Daily News. Οποιαδήποτε πληροφορία (κείμενο, εικόνες, γραφικά) περιέχεται στο site μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προσωπική, μη εμπορική χρήση. Είναι παράνομη η αντιγραφή, αναπαραγωγή, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, μέρους ή του συνόλου των περιεχομένων του site χωρίς προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση ή αναφορά της σελίδας