Πρώτος σταθμός της επόμενης χρονιάς: οι Ιταλικές εκλογές

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης

Αφού, λοιπόν, κατορθώνουμε να ξεφορτωθούμε το όχι-και-τόσον-σωτήριον έτος 2017, μια ματιά στο 2018 που ανοίγεται μπροστά μας. Είπαμε να πρωτοτυπήσουμε, κι αντί για να μιλούμε για προοπτικές clean exit ή υβριδικού Τέταρτου Προγράμματος για την Ελλάδα, αντί να αναζητήσουμε αυριανούς τακτικούς χειρισμούς περί το Μακεδονικό ή για το φάσμα του Προσφυγικού, να στραφούμε για λίγο «έξω». Και μάλιστα «Ευρώπη». Αλλά κι εκεί, αντί να κοιτάξουμε στο πώς οι Άρχοντες της Ευρώπης – οι Γερμανοί, ποιοι άλλοι; – θα τα ξεμπλέξουν ανάμεσά τους, αντί να δούμε πώς θα πάνε οι συζητήσεις για «Το Μέλλον της Ευρώπης», προτείνουμε μια ματιά στον πρώτο μείζονα πολιτικό σταθμό της χρονιάς:
Αρχές Μαρτίου, θάχουμε εκλογές στην Ιταλία. Κοντά μας η Ιταλία, – γεωγραφικά, φορές φορές πολιτικά (θυμηθείτε την γραβάτα Ρέντσι προς Τσίπρα, παλιότερα την προσέγγιση Μόντι με εποχή Σαμαρά/Στουρνάρα), ακόμη (ισχυριζόμαστε) νοοτροπικά – αλλά αρκετά δεν την γνωρίζουμε. Δεν την παρακολουθούμε. Λοιπόν: Στις δημοσκοπήσεις σταθερά τους τελευταίους μήνες προηγείται το M5S , το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέππε Γκρίλλο, με κοντά 30% των προτιμήσεων. Συνεχίζει να αποτελεί κίνημα οργής, διαμαρτυρίας, «αντι-». κι ας έχει κι αυτό όπου πήρε εξουσία τα σκανδαλάκια του… Ακολουθεί το αριστερόστροφο PD, «του Ρέντσι» αλλά το θέμα δεν είναι τόσο απλό, καθώς οι υπερβολικοί τακτικισμοί τού έχουν αφήσει εκεί περισσότερη Χριστιανοδημοκρατία παρά Αριστερά: σιγά σιγά έχει πέσει κοντά στο 23%. Κάτι πιο αξιόπιστα αριστερό επιχειρείται από το νεόκοπο (μετράται εδώ και δυο μήνες) «Ελεύθεροι και ίσοι»/Liberal Uguali του (πρώην δικαστή και Προέδρου της Γερουσίας) Πιέρο Γκράσσο , που «γράφει» κοντά 7%.

Προσέχτε, τώρα! Πάνω από 16% συναντά κανείς την Forza Italia, του γνώριμού μας Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο οποίος έχασε τα τέλη 2011 την εξουσία μετά από κατολίσθηση όπου βοήθησε πολύ ο ξένος παράγων, οι Ευρωπαίοι, τα διεθνή μήντια. διώχθηκε, δικάστηκε, καταδικάστηκε, πάντως περιγελάστηκε αλλά… επανέκαμψε. (Σημειωτέον, ότι τον επανέφερε, μ’ έναν από τους τακτικισμούς του, ο ίδιος ο …. Ρέντσι). Δίπλα απ’ αυτόν, με ανάμεσα σε 12% και 14% βρίσκεται η LegaNord/η Λίγκα του Βορρά. Αντίθετα με ό,τι εύκολα λέγεται σ’ εμάς, δεν είναι αποσχιστική. Είναι όμως σαφώς συντηρητική. Και…. το μαντέψατε! Επειδή κανείς δεν έχει την διάθεση/δεν θα πάρει το ρίσκο να συμμαχήσει με Γκρίλλο – ο οποίος και με αντιευρωπαϊκές λογικές έχει ταυτισθεί, και τον εαυτό του αυτοχαρακτηρίζει ως φαινόμενο άρνησης, εν ανάγκη και καραγκιόζη (το είδος ασκεί έλξη στους οργισμένους, όμως άμα μαζεύει ψήφους – πολλές – απαιτεί σεβασμό) – οι πιθανότητες πυκνώνουν να έχουμε de facto επικράτηση Μπερλουσκόνι. (Θα διερωτηθείτε: μα κι αυτός, με τα bunga-bunga πάρτι του, με την συνολική εικόνα του και με το κυνηγητό των ξένων, δεν πλησίασε τον καραγκιόζη; Ξαναδιαβάστε την παραπάνω παρένθεση.)
Aυτό είναι το σκηνικό σήμερα. Σε μια Ιταλία σε οικονομική στασιμότητα, με μείζον πρόβλημα των τραπεζών της, με πελώριο δημόσιο χρέος (στα 132% του ΑΕΠ, βέβαια το περισσότερο εσωτερικό), με εντεινόμενη Ευρω-αμφισβήτηση, με νέο κύμα μετανάστευσης/προσφυγικό. Την ίδια στιγμή, η χώρα έχει παράδοση αυτορρύθμισης: «οι θεσμοί», ας πούμε Αστυνομία ή Δικαιοσύνη παρόλες τις επικρίσεις λειτουργών, η οικονομία συνεχίζει να έχει παραγωγική βάση, οι διεθνείς σχέσεις διατηρούνται. Υπάρχει όμως και το άλλο, που εμείς ούτε στο όνειρό μας! Εχει η Ιταλία βαθιά παράδοση εθελοντισμού – με ρίζες στην Καθολική Εκκλησία αλλά και το ΚΚΙ και τα συνδικάτα: σε στιγμές όπως του Προσφυγικού, αυτό είναι πολύτιμο.

Και έχει, βέβαια, την παράδοση να δίνει λύσεις στα πολιτικά αδιέξοδα. Τρεις μη-εκλεγμένους Πρωθυπουργούς είχε στον προηγούμενο πολιτικό κύκλο! – οπότε μέχρι και επανάληψη της τωρινής πρωθυπουργίας Τζεντιλόνι μπορεί να προκύψει και πάλι, με Μπερλουσκόνι όμως να τραβάει τα νήματα.
Α, ναι. Εχει δε η Ιταλία κάτι πολύ πιο κοντινό σε αναλογικό εκλογικό σύστημα. Καλό 2018!

economia.gr