Από Γερμανικά σε Ιταλικά
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Δημοσιογράφος – Πολιτικός Αναλυτής
Το 28σελιδο κείμενο με το οποίο ολοκληρώθηκαν/αποκρυσταλλώθηκαν οι διερευνητικές επαφές (Sondierunger/σφυγμομετρήσεις κατά κυριολεξίαν) στο Βερολίνο μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών/CDU Σοσιαλδημοκρατών/SPD και Χριστιανοκοινωνιστών/CSU – μετά από 24 ώρες συνεδρίασης… – ανοίγοντας την προοπτική να στηθεί εκ νέου Μεγάλος Συνασπισμός (GroKo, καθιερώθηκε στην πολιτική διάλεκτο των Γερμανών), θα αποτελέσει επί ημέρες θέμα συζήτησης ανά την Ευρώπη.
Θα ήταν σφάλμα να θεωρηθεί ότι, με το βήμα αυτό, «κλείνει» η μεγάλη εκκρεμότητα που άφησαν πίσω οι Γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου: προκειμένου να σταθεί στα πόδια της σταθερή κατάσταση – σε μια Γερμανία που θεοποιεί την σταθερότητα! – θα χρειαστεί πρώτα το SPD να συμφωνήσει με τον εαυτό του να προχωρήσει – έχουν επικύρωση σε δημοψηφισματικής λογικής Συνέδριο μπροστά τους, με τους JuSos της νεολαίας έντονα αρνητικούς.
Ύστερα θα χρειαστεί οι ως άνω 28 σελίδες προκαταρκτικών κοινών αποδοχών να αναπτυχθούν σε ουσιαστική συμφωνία και διεξοδική περιγραφή της αυριανής διακυβέρνησης, αφού δηλαδή οι σκόπελοι του μεταναστευτικού (όπου το CSU τραβάει το σκοινί στα άκρα) και της φορολογικής/δημοσιονομικής διαχείρισης (όπου το SPD βρίσκεται στην πιο ευαίσθητη θέση, με έμφαση στις κοινωνικές δαπάνες) ξεπεραστούν με πειστικό τρόπο. Δεν είναι μόνο ότι οι 28 σελίδες θα γεννήσουν εκατοντάδες, με προγραμματικές δεσμεύσεις πλέον αλλά και ότι οι εβδομάδες επί εβδομάδων συνομιλιών/δεσμευτικών τοποθετήσεων, θα χρειαστεί να ξεπεράσουν την δυσπιστία που γέννησε η έως τώρα πορεία. Τα δε πρόσωπα – που στην Μεσογειακή μας λογική θα διεκδικούσαν την πρώτη προσοχή…- μόνο στο φόντο των πραγμάτων θα διεκδικούν ρόλο. Αυτά, για να παρακολουθήσουμε τα Γερμανικά, βήμα-βήμα τώρα.
Ενώ, πιο κοντά μας, εκεί όπου είδαμε τον Αλέξη Τσίπρα με Πάολο Τζεντιλόνι και Εμμανουέλ Μακρόν, στην Σύνοδο του Νότου, να μιλούν για Μέλλον της Ευρώπης την στιγμή που στο Βερολίνο «έτρεχαν» αυτά που είδαμε παραπάνω, οι Ιταλικές εκλογές των αρχών Μαρτίου μπαίνουν στην τελική τους ευθεία. Με πολύ έντονο, εδώ, το προσωπικό στοιχείο. Και με πολύ βυζαντινισμό καθώς η διαταρακτική φιγούρα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αλλά και εκείνη του Μπέππε Γκρίλλο, «συλλαμβάνει» την φαντασία των ξένων παρατηρητών, την στιγμή που στην άλλοτε ζωηρή Αριστερά της Ιταλίας αναζητούν ερείσματα επανεκκίνησης, με την «προσδοκία Ρέντσι» να έχει χάσει τον βηματισμό της.economia.gr
