Ωδή (αντί καταγγελίας) για τον ρεαλισμό/κωλοτούμπα
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Θα ξεκινήσουμε με την κλασική διατύπωση του Τζων Μέυναρντ Κέυνς. «Όταν τα πράγματα αλλάζουν, αλλάζω γνώμη. Εσείς δηλαδή τι κάνετε;»/ «When the facts change, I change my mind. What do you do, sir?». Το τσιτάτο έχει αμφισβητηθεί. πάντως το χρησιμοποίησε, αποδίδοντάς το στον Κέυνς, και ο Πωλ Σάμουελσον σε συνέντευξή του στο BBC κάποτε την δεκαετία του ΄80, οπότε…
Τα τελευταία χρόνια, πάντως τα χρόνια της κρίσης/των Μνημονίων, έχει ανέβει στο χρηματιστήριο της δημόσιας συζήτησης/της πολιτικής αντιπαράθεσης η αναφορά στις κυβιστήσεις, στις κωλοτούμπες (αυτές μάλιστα απέκτησαν και διεθνή απήχηση: kolotoumba σε HuffPost, F.T., Spiegel), επ’ εσχάτων και σε μεταλλαγμένους. Όλα αυτά προκειμένου να καταγγελθούν, να αποκηρυχθούν, να διακωμωδηθούν, να κραχτούν στην τελική οι βαριές προσαρμογές πολιτικής, οι μεταστροφές, οι αναδιπλώσεις, οι ανώμαλες προσγειώσεις – ιδίως μετά τον Αύγουστο του 2015. Πολιτικό κεφάλαιο επιδιώχθηκε να χτιστεί μ’ αυτήν την βάση. Άγνωστον πόσο απέδωσε. πάντως υπήρξε μια εύκολη αντιπολιτευτική πρακτική, η οποία μάλιστα ξανααπογειώθηκε με το Μακεδονικό.
Θα ζητήσουμε όμως από τον αναγνώστη να πάει λίγο πίσω, στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Και, άμα διαθέτει ένα μινιμουμ ειλικρίνειας, να δει τις μεγάλες φιγούρες της πολιτικής σκηνής – τις θεωρούμενες μεγάλες φιγούρες, πάντως – και τις δικές τους επιδόσεις, υπό την οπτική εκείνου που θάλεγε κανείς μεταστροφή ή προσγείωση στον ρεαλισμό, αλλά δεν διαφοροποιείται από την κωλοτούμπα. Πρώτος ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάντως στην πολύ μεγάλη στιγμή όπου – το ξαναέχουμε διηγηθεί απ’ αυτήν την στήλη – βρέθηκε σε Κορυφή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, τότε, σε Λονδίνο. Εκλεγμένος με βάση την δέσμευση για δημοψήφισμα εξόδου από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων», ο Αντρέας ερωτάται από δημοσιογράφο για πότε το δημοψήφισμα. Χαμογελαστός πίσω από τον καπνό της πίπας του ο Αντρέας λέει αφοπλιστικά: «Εκλογές κερδίσαμε. Δεν κάναμε πραξικόπημα». Στα αζήτητα και το δημοψήφισμα και η έξοδος από την Ευρώπη, αντ’ αυτών Μνημόνιο του 1983, Μεσογειακά Προγράμματα, στενή σχέση με Ζακ Ντελόρ, η Ελλάδα «ο πιο καλός ο μαθητής» και ούτω καθεξής.Προτιμάτε μήπως Κωνσταντίνο Μητσοτάκη; Έχοντας κορυφώσει την αντιπαράθεση με τον Αντρέα με την παραπομπή του τελευταίου στο Ειδικό Δικαστήριο για τα Κοσκωτικά, μέσα στην ταραχή των εκλογών του 1989-90 παρακάθησε μαζί του στο τραπέζι δημιουργίας και διαχείρισης της Οικουμενικής. Χωρια που, στο αμέσως προηγούμενο βήμα, είχε φέρει την εθνικόφρονα παράταξη της Ν.Δ. σε συγκυβέρνηση με τον καπετάν- Γιώτη του κομμουνιστοφόβου δεξιού θρύλου (τον Χαρίλαο Φλωράκη).
Επειδή δεν θα προχωρήσουμε πέρα από τους πολιτικούς που έχουν φύγει, να κλείσουμε με Κωνσταντίνο Καραμανλή. Το ότι εξωπέταξε την Δυναστεία, οριστικά, ας μην το χρεώσουμε σε κωλοτούμπα (βέβαια… πείτε το αυτό σε παραδοσιακούς Δεξιούς). Το ότι νομιμοποίησε το ΚΚΕ – «τους κομμουνιστάς» – ομοίως. Όμως, όλη του η πολιτεία στα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ο απόλυτος αντίποδας, του ΕΡΕτζήτιδκου εαυτού του; «Δεν τον αναγνωρίζουμε…» είναι η απόφανση του Παναγή Παπαληγούρα, μετά τις πρώτες βδομάδες της Μεταπολιτευσης (Ας ρωτήσει κάποιος και τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη).
Σταματούμε εδώ. Και παρακαλούμε – ειλικρινά – τους ευκολατζήδες της αναφοράς σε «κωλοτούμπες» να σταθούν μια στιγμή και να αναλογισθούν: όταν κρινόταν το Grexit ή μη Grexit, τι ήθελαν αληθινά; να ξεσούρει η Ελλάδα επειδή και μόνον οι Συριζαίοι επιχειρούσαν μεταστροφή; Και τώρα που κρίνεται το Μακεδονικό, να ξαναρίξουμε το καράβι στην ξέρα, μόνο και μόνο για να εκτεθεί ο Πάνος Καμμένος; ή για να μην «χάσουν πρόσωπο» οι εντός Ν.Δ. Μακεδονομάχοι; Ειλικρινά, όμως, τι ήθελαν/θέλουν/θα θέλουν; (Καλά, την εξουσία! Αλλά με τι περιεχόμενο;)
kontra news- Έντυπη Έκδοση