Περί συλλαλητηρίων.
Γράφει ο Αλέξανδρος Δρίβας *
Το ότι διλημματοποιούμε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα ζητήματα που μας απασχολούν ως έθνος και ως κοινωνία, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον πολιτικό πολιτισμό.Τι σημαίνει πολιτικός πολιτισμός όμως; Για να παραμερίσουμε την πολιτική ορθότητα χάρη της αλήθειας, υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα που δεν έχουμε διαχειριστεί.
Για κάποιον λόγο ακατανόητο, στην Ελλάδα, ο εκσυγχρονισμός και ο κοινωνικός φιλελευθερισμός έχει ταυτιστεί με την εθνική αδιαφορία. Πέρασαν 44 χρόνια από το τέλος της χούντας, 2 ολόκληρες γενιές και ακόμη υπάρχουν τα σύνδρομα αυτής.
Από τη μια, μιλούν για ανοχή (προσοχή στη λέξη, ‘’ανοχη’’ ) στη διαφορετικότητα, για ενθάρρυνση της κοινωνίας των πολιτών, για την αύξηση της επιρροής των πολιτών στα όσα αφορούν το κράτος, για ενεργητική-συμμετοχική δημοκρατία κτλ.
Από την άλλη, όπως είδατε, όπου έγιναν δημοψηφίσματα, συλλαλητήρια, οργανωμένες κινήσεις στην Ευρώπη, είδαμε απόψεις ακόμη και ακαδημαϊκών του ύφους «Πάντα ξέραμε ότι η πλειοψηφία είναι ηλιθια».
Από τη μια, γίνεται χαλασμός κόσμου για μια παρέλαση ομοφυλόφιλων και οποιαδήποτε άλλη άποψη εκφραστεί γίνεται λόγος με χρήση πολιτικώς αγράμματου τυφλοσούρτη «φασιστες, σκοταδιστές, Μεσαίωνας κτλ».
Πρώτον να θυμηθούμε πως Μεσαίωνα, πέρασε η Δύση. Δεύτερον ένας γνήσια κοινωνικά φιλελεύθερος (έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους και είμαι περήφανος γι’αυτό) δεν έγινε «κοινωνικά φιλελεύθερος» λόγω της θυματοποίησης και της θέλησής του να δημιουργήσει έναν όμορφο και εξευγενισμένο κάλαθο για να πολιτικοποιεί τις ψυχολογικές του αδυναμίες. Τέτοιες, έχουμε όλοι και αυτές –ως επί το πλείστον- διαμορφώνουν ιστορία.
Έτσι, ένα συλλαλητήριο για ένα εθνικό ζήτημα που το προκάλεσε η κακοδιαχείριση της υφιστάμενης κυβέρνησης και η Βαβέλ μυστικής διπλωματίας που χτίζει, θεωρείται «χρυσαυγίτικο». Σε ένα συλλαλητήριο που μπορεί να κάνει μια ομάδα πίεσης η οποια θέλει «διακριτη διαχείριση –αντιμετώπιση» (ένεκα της «ισότητας» κάνουμε και καμία διάκριση, δίνουμε κάνα προνόμιο…το κέντρο να είναι καλά και από προνόμια…) εξαργυρώνουν καλά την «δημοκρατικότητά» τους.
Η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να λέει τη γνώμη της; Νομίζετε αυτό γίνεται στην Ευρώπη; Κάντε μια μελέτη να δείτε πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος της Εκκλησίας σαν οικονομικός και κοινωνικός εταίρος των κρατών. Το ότι είναι εταίρος, σημαίνει αυτόματα πως είναι διαχωρισμένοι οι ρόλοι. Στα της Ελλάδας, ο κύριος Καμμένος τη χρησιμοποίησε την Εκκλησία. Το ίδιο το κράτος που θέλει να είναι κοσμικό, στέλνει τον πρωθυπουργό να ενημερώσει πρώτα την Εκκλησία και μετά τον ΠτΔ.
Σε μια ώριμη κοινωνία, με μη πολιτικά-κομπλεξικούς «φιλελεύθερους» υπάρχει όχι «ανοχή» αλλά σεβασμός θετικού πρόσημου. Ένας πραγματικός φιλελεύθερος κάθε τέτοια κίνηση τη βλέπει ως «ενθαρρυντικό μήνυμα» για την κοινωνία των πολιτών και τον έλεγχο που ασκεί αυτή, στο κράτος. Ένας γνήσιος φιλελεύθερος, είναι σε όλα φιλελεύθερος και αυτή η οριζόντια σκέψη του, δεν δέχεται «προνόμια» ούτε ειδική μεταχείριση.
Στο καθαρά πολιτικό γίγνεσθαι και στις ισορροπίες που διαμορφώνει, το συλλαλητήριο είναι απαραίτητο σαν μέσο πίεσης προς την κυβέρνηση η οποία νομίζει τα κομματικά της μυστικά, θα μετατραπούν σε εξωτερική πολιτική. Άλλωστε, σε όλα τα προηγμένα κράτη (πολιτικού πολιτισμού) η δημόσια διπλωματία πλαισιώνει το δυτικού τύπου, φιλελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα. Ένας γνήσια φιλελεύθερος, επιθυμεί το ίδιο τις παρελάσεις ομοφυλοφίλων με τις αντίστοιχες των εθνικών επετείων και σέβεται το γεγονός ότι η πλειονότητα των συμπολιτών του, επιθυμεί τη θεσμοθέτηση των δεύτερων. Οι γνήσιοι φιλελεύθεροι, επιτρέπουν στους συμπολίτες τους το σεβασμό για εθνικά σύμβολα, χωρίς να τα χλευάζουν. Ο χλευασμός δείχνει ότι κάτι έχει παρεξηγηθεί σε σχέση με την ελευθερία.
Το ότι μετά από τέτοια ισοπέδωση βιοτικού επιπέδου, η ελληνική κοινωνία δείχνει να αποκτά ξανά πολιτικό αισθητήριο, είναι αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τους φιλελεύθερους και να το ενθαρρύνουν παρά το γεγονός, ότι οι μη γνήσιοι φιλελεύθεροι (που δυστυχώς προβάλλονται έναντι των γνήσιων) έχουν μεσάνυχτα από εξωτερική πολιτική και από διαχείριση διακρατικών ζητημάτων.
*Υποψήφιος Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίο