Χωρίς Πολιτικές Μπαρούφες.
Του Μάρκου Α. Τέμπλαρ – 23 Ιανουαρίου 2018
Ο κόσμος έχει μετατρέψει το εθνικό θέμα της ονομασίας των Σκοπίων σε συζήτηση καφενείου με φανταστικά ατομικά επιτεύγματα για το τι θα έκαμνε κάποιος εάν ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος για μία ημέρα.
Εδώ και 70 χρόνια Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάται μας έλεγαν ότι τα Σκόπια έχουν το πρόβλημα και όχι η Ελλάδα. Εάν το σκεπτικό είναι το ίδιο, τότε να ετοιμασθούν οι Μακεδόνες να μάθουν την γλώσσα των Σκοπίων. Οι μπούρδες Ελλήνων πολιτικών ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτε διότι τα Σκόπια είναι ανεξάρτητη χώρα αποδεικνύει πολιτική ανικανότητα ή απροθυμία. Εάν τα πολιτικώς ακραία άτομα θέλουν να έχουν πατρίδα να σταματήσουν τις ηλιθιότητες και να βοηθήσουν την κυβέρνηση, όποια ικανή κυβέρνηση ψηφίσει ο λαός για να καθαρίσουν τον καρκίνο. Ο Μακεδονισμός είναι καρκίνος και εάν αφεθεί ελεύθερος θα μολύνει την περιοχή. Τα καρκινώματα άρχισαν το 1878 και όχι μόνον είναι ζωντανά αλλά συνεχώς αριθμητικώς και ποιοτικώς αυξάνονται και έχουν μετατραπεί σε συμπαγή μάζα.
Οι Έλληνες πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι οι εθνοπατέρες που απερίσκεπτα ψήφιζαν και ψηφίζουν έχουν δεσμευτεί από τις 26 Ιανουαρίου 1993 (επιστολή Μιτσοτάκη στον Πρόεδρο Κλίντον) και τις 13 Σεπτεμβρίου 1995 (Ενδιάμεσος Συμφωνία) να συμβιβαστούν μόνον για το όνομα της χώρας. Επίσης πρέπει να λάβουν υπόψη ότι υπάρχουν σημεία τα οποία είναι υπό συζήτηση στα οποία ενέδωσαν προηγούμενοι(ες) υπουργοί εξωτερικών λόγω ελλείψεως απαραιτήτων για το θέμα γνώσεων, απερισκεψίας, επιπολαιότητος, και ελλείψεως εγκύρων επιχειρημάτων τα οποία έχουν βλάψει την Ελλάδα.
Λόγω αυτών των γεγονότων και το παρατράβηγμα του ζητήματος από τα Σκόπια για το οποίο η Ελλάδα φέρει μεγάλη ευθύνη λόγω ερασιτεχνών πολιτικάντηδων και των δουλοπρεπών συμβούλων τους, έχει διεθνή υποχρέωση να συμβιβαστεί. Η ερώτηση δεν τίθεται πιά στο «εάν» αλλά στο τι όνομα θα συγκατατεθούν τα Σκόπια και εάν θα αποδεχθούν να αλλάξουν το Σύνταγμά τους.
Το θέμα όμως που πηγάζει είναι κάτι που η Ενδιάμεση Συμφωνία δεν προβλέπει. Αυτό είναι το θέμα των παραγώγων. Επειδή υπάρχει νομική διαφορά μεταξύ υπηκοότητος, ιθαγενείας και βεβαίως της εθνότητος των Σλάβων τα Σκόπια έχουν κιόλας τραβήξει κόκκινες γραμμές για το τι θα δεχθούν και τι δεν θα δεχτούν. Οι ίδιες γραμμές είναι επικίνδυνες για την Εθνική Ασφάλεια της Ελλάδος.
Όσοι γνωρίζουν πώς να διακρίνουν ένα εθνικό θέμα από ένα ζήτημα εθνικής ασφαλείας, θέλουν να μάθουν τι μέτρα η κυβέρνησις προτίθεται να παρεμβάλει μέσω διπλωματικών μέσων και θεσμών, εκτός από τη συνθήκη και πως θα τα εισάγει αρμοδίως στην Λευκή Βίβλο, στο Στρατηγικό Πλαίσιο Εθνικής Αμύνης, στην Εθνική Αμυντική Πολιτική, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Τα ανωτέρω πρέπει να αντικατοπτρίζουν όλα τα πολιτικά και οικονομικά μέσα που η Ελλάδα διαθέτει και σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει ούτως ώστε να μπορεί να τα εκμεταλλευτεί η εκάστοτε κυβέρνησις στην καταπολέμηση του “Μακεδονισμού” των Σκοπίων. Δηλαδή, η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να αναπτύξει μία ενιαία εθνική εξωτερική πολιτική.
Η επερχόμενη συνθήκη χωρίς η ελληνική κυβέρνησις να αντιμετωπίσει σθεναρώς και επιδεξίως το ζήτημα του Μακεδονισμού απλώς θα παρατείνει το πρόβλημα αλλά σε διαφορετικό επίπεδο δίνοντας στα Σκόπια περισσότερο χρόνο για να αναπτύξουν τον εθνικό τους στόχο, τον αλυτρωτισμό. Η Ελλάδα προσπαθεί πολύ σκληρά να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα, ενώ δεν κάνει τίποτα να καταπολεμήσει την ασθένεια.
