Η επόμενη μέρα της «Ευρώπης» και εμείς
Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης
Όσο σιγά-σιγά κατασταλάζει το αποτέλεσμα των Ιταλικών εκλογών, με μεγάλο χαμένο τον Ματτέο Ρέντσι (της ΚεντροΑριστεράς, ο οποίος τουλάχιστον είχε την πολιτική ευπρέπεια να παραιτηθεί) και από δίπλα τον Καβαλιέρε Μπερλουσκόνι (που έχασε την πρωτοκαθεδρία στην Κεντροδεξιά υπέρ του Ματτέο Σαλβίνι της Λέγκας, και αυτοδιάψευσε τις προσδοκίες ότι θα λειτουργούσε ως αλεξικέραυνο απέναντι στον Ευρωφοβικό λαϊκισμό – ποιος; ο Μπερλουσκόνι!), με το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέππε Γκρίλλο (που βαθμιαία… έπαψε να θεωρείται θεατρίνος) ήδη στα χέρια του νεαρού Λουϊτζι Ντι Μάϊο στην πρώτη θέση και με την αντιμεταναστευτική-Ευρωφοβική Λέγκα σε ρόλο-κλειδί, γίνεται φανερό ότι «το παιχνίδι με την Ιταλία» δεν θα είναι μόνο δύσκολο. Δύσκολο στην πρόβλεψη, δύσκολο στην διαχείριση. Αλλά θα αφορά και πολλούς «έξω».
Πρώτιστα τις Ευρωπαϊκές ισορροπίες – τώρα που, μετά και το ξεκαθάρισμα στον σχηματισμό Κυβέρνησης στην Γερμανία, θάπρεπε να δρομολογείται η συζήτηση για «Το Μέλλον της Ευρώπης», όχι;
Ήδη και τον κόσμο των χρηματοπιστωτικών, με την έκδοση των Ιταλικών τραπεζών αλλά και τους τριγμούς των Ιταλικών ομολόγων. (Τα «κόκκινα» δάνεια των Ιταλικών τραπεζών είναι στα 350 δις – τα 215 προς αποχαιρετισμό. Το Ιταλικό δημόσιο χρέος είναι στα 2,235 τρις ευρώ, οι φετεινές ανάγκες αναχρηματοδότησης ξεπερνούν το 10% του).
Και από τις δυο αυτές κατευθύνσεις, αλλά και στις πιο άμεσες σχέσεις που εμπλέκουν την Ιταλία με εμάς διμερώς – σκεφτείτε το αδιέξοδο με το μπλοκάρισμα της (Ιταλικής…) ΕΝΙ στην Κυπριακή ΑΟΖ από την Τουρκία. ξαναθυμηθείτε την χάραξη και υλοποίηση σχεδίων ερευνών για υδρογονάνθρακες σε Ιόνιο/Αδριατική στην τριπλή διεπαφή Ελλάδας-Αλβανίας-Ιταλίας. πάτε λίγους μόνον μήνες πίσω, στην οικοδόμηση σχέσεων συνεργασίας Ματτέο Ρέντσι/Αλέξη Τσίπρα. δείτε και την Σύνοδο του Νότου και όσα είχαν ξεκινήσει να οικοδομούνται πάνω της – οι συνέπειες συσσωρεύονται.
Δεν είναι τόσο οι αλλαγές που θα φέρει η μετεκλογική αναζήτηση ισορροπίας στην Ρώμη (άλλωστε , κάθε φορά, η Ιταλία κατορθώνει και επανισορροπεί – κάπως!), όσο η ίδια η τωρινή διατάραξη που βαραίνει.
Να το πούμε αλλιώς: Βλέπαμε χθες-προχθές τις αποδόσεις των Ελληνικών ομολόγων να παίρνουν τον ανήφορο (στο 4,5% το 10ετές μας) με αφορμή ένα τράνταγμα στην Wall Street – τι θάχουμε αν το Ιταλικό χαρτί, που ήδη κάποια στιγμή ξεπέρασε το 2,1% σε απόδοση, ενοχληθεί σοβαρά; Και πόση προσοχή θα συγκεντρώσει η έξοδος του δικού μας τραπεζικού συστήματος από την στενωπό του, αν στις μέχρι τώρα αναταράξεις του Ιταλικού προστεθεί νέο δικό του επεισόδιο; (Θυμίζουμε ότι η Ιταλία προ μηνών έστειλε αδιάβαστο τον «κανόνα» του Ευρωπαϊκού bail-in όταν πήγε να αγγίξει τους ομολογιούχους των Τραπεζών της).
Πιο δομικά: ανεξαρτήτως της λύσης που θα προκύψει για Κυβέρνηση στην Ρώμη – και αντοχής της στον χρόνο – τι θα σημάνει πλέον «συμμαχία του Νότου», ή και απλώς συνεννόηση στους μήνες που μας έρχονται στην Ευρώπη; Προς ποιαν ακριβώς κατεύθυνση, με την αντι-Ευρωπαϊκή ριζοσπαστικότητα να επελαύνει – πάλι; Κι ακόμη: τις δικές μας ιδιαιτερότητες θέσεων στην Ευρώπη, ποιος/πόσο θα τις καταγράψει (πέραν του αν θα τους δώσει σημασία…) με την νέα κατάσταση πραγμάτων στην Ρώμη να διεκδικεί το κέντρο της προσοχής;
Να πούμε κι ένα πιο αισιόδοξο: με δεδομένη την αυτονόμηση των μεγάλων επιχειρήσεων της Ιταλίας από τις Κυβερνήσεις, από το «μέτωπο ΕΝΙ» θα περιμέναμε τις λιγότερες αλλαγές/αναταράξεις. Μόνο που… η μέχρι τώρα στάση της, δεν προέκυψε και τόσο χρήσιμη, πάντως στην Κύπρο.
economia.gr