Μακρόν: Ο Γάλλος πρόεδρος και η φθίνουσα γοητεία του
Πώς ο Μακρόν προσπαθεί να χρησιμοποίησει τα ταξίδια του σε ΗΠΑ, Κίνα και Αυστραλία για να απομακρύνει από τα φώτα της δημοσιότητας τις αντιδράσεις που έχουν ξεσπάσει στο εσωτερικό της χώρας από τα εργατικά συνδικάτα και τους συνταξιούχους. Στόχος του να προσδέσει την Γαλλία στο αγγλοσαξονικό άρμα και να απαγκιστρωθεί από την Μέρκελ αναλαμβάνοντας ηγετικό ρόλο στη γηραιά ήπειρο.
Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα
Πολιτικός Συντάκτης
«Έξω πάμε καλά» είχε πει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής επιστρέφοντας από κάποιο ταξίδι του στο εξωτερικό. Η ρήση αυτή θα μπορούσε να είναι το σύνθημα του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν ένα χρόνο μετά τη νίκη του στην προεδρία της Γαλλίας.
Βέβαια, ο ίδιος ανήμερα της εργατικής Πρωτομαγιάς, και ενώ βρισκόταν στη μακρινή Αυστραλία, προτίμησε να δηλώσει ως σύνθημα του ότι «δεν υπάρχει μη εργάσιμη μέρα για τον πρόεδρο», προφανώς ενοχλημένος από τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων για την επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας για το ταξίδι του.
Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, την ώρα που η φετινή άνοιξη μοιάζει δύσκολη για τον Μακρόν με τις συνεχόμενες εργατικές κινητοποιήσεις στη χώρα, ο Γάλλος πρόεδρος δεν θέλησε ουσιαστικά να απαντήσει, λέγοντας πως «δουλειά μου δεν είναι να κοιτάζω την τηλεόραση και να κάνω σχόλια». Η αδιαφορία, ενδεχομένως και να αδικούμε τον ορισμό της λέξης, του Μακρόν απέναντι στις κινητοποιήσεις που πραγματοποίησαν οι Γάλλοι ενόψει των μεταρρυθμίσεων του αποκαλούμενου και «προέδρου των πλουσίων», όπως πλέον τον ονομάζουν, έχει ως γνώμονά της το γεγονός ότι τα γαλλικά εργατικά συνδικάτα δεν πορεύονται ενωμένα.
Η εντυπωσιακή νίκη και η απογοήτευση.
Όπως αναφέρει ο γερμανικός κολοσσός ειδήσεων σε πρόσφατο δημοσίευμα του με τίτλο: «Σε κρίσιμο σταυροδρόμι ο πρόεδρος Μακρόν», το 56% των Γάλλων δηλώνει σήμερα δυσαρεστημένο. Το ποσοστό είναι σαφώς καλύτερο από τα συντριπτικά αρνητικά και καταθλιπτικά ποσοστά των προκατόχων του, Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ, όμως η ιστορία για την Γαλλία επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά. Ένας ακόμη πρόεδρος, ο τρίτος στη σειρά που απογοητεύει τους Γάλλους!
Πριν από έναν χρόνο, ο νεαρός Μακρόν ως υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας, καυχιόταν ότι δεν είναι ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Με σύνθημα του το όνομα του νεοσύστατου κόμματος του «La République En Marche !» δηλαδή «Η Δημοκρατία μπροστά», ο πρώην Υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας ( ήταν υπουργό στην κυβέρνηση Ολάντ ) χαρακτήριζε την υποψηφιότητα του ως έναν τρίτο δρόμο, ο οποίος αποτελούσε τη μοναδική λύση για να βγει η χώρα από το ευρωπαϊκό τέλμα στο οποίο την είχε θέσει η γερμανική φιλία. Σαρκοζί και Ολάντ, τα προηγούμενα χρόνια, είχαν προσδέσει τη Γαλλία στο γερμανικό άρμα της πολιτικής λιτότητας που πρέσβευε η Μέρκελ και ο σκληρός Υπουργός Οικονομικών της τότε γερμανικής κυβέρνησης Β.Σόιμπλε. Όμως, όλα έδειχναν ότι ο υπερκομματικός Μακρόν θα άλλαζε τις σχέσεις Παρισιού Βερολίνου. Και μέχρι στιγμής, το έχει πράξει, αμφισβητώντας με τα ταξίδια του και τις κινήσεις του στο εξωτερικό την ηγεμονία της Μέρκελ στη γηραιά ήπειρο.
Η νίκη του απέναντι στον Μαύρο Κύκνο* της Λεπέν ήρθε ως τσουνάμι και έκανε αναλυτές και opinion makers να τον χαρακτηρίσουν ως Γάλλο Κέννεντι. Ο Μακρόν ήταν άγνωστος στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας μέχρι το 2012 που αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική και να εγκαταλείψει την καριέρα του στον χρηματοοικονομικό τομέα. Ευρύτερα γνωστός όμως έγινε το 2014 όταν ο Σοσιαλιστής πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ επέλεξε να αναθέσει τα ηνία του υπουργείου Οικονομίας στον Μακρόν, έναν πολιτικό φιλόδοξο, χαρισματικό και πολλά υποσχόμενο, όπως έγραφε στο αφιέρωμα που του έκανε η γερμανική εφημερίδα BILD.
«Αδιαμφισβήτητα είναι ο σταρ της γαλλικής πολιτικής και ο τελευταίος θρίαμβος του Φρανσουά Ολάντ. Ο “Μανού”, όπως είναι το παρατσούκλι του, είναι εδώ και οκτώ μήνες υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας και ο νεότερος σε ηλικία υπουργός σε όλη την Ευρώπη. Ο κεραυνοβόλος έρωτάς του με την δασκάλα του, Μπριζίτ τον οδήγησε μέχρι τα σκαλιά της εκκλησίας», έγραφε τότε η BILD. Η παρουσία γεννούσε ελπίδες.
Ποιος είναι ο Γάλλος πρόεδρος με το πλούσιο βιογραφικό
Γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1977 στην πόλη Αμιάν (Αμιέν πρωτεύουσα της Πικαρδίας (Picardie), μιας περιοχής στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας). Οι γονείς γιατροί στο επάγγελμα έστειλαν το νεαρό Εμανουέλ να φοιτήσει στο ίδρυμα Providence της εκκλησίας των Ιησουιτών με μακρά ιστορία στην περιοχή (από το 1604). Να αναφέρουμε εδώ πως οι Ιησουίτες είναι θρησκευτικό καθολικό τάγμα το οποίο συγκροτήθηκε τον 16ο αιώνα στα πλαίσια της Αντιμεταρρύθμισης (ως απάντηση, δηλαδή, στην προτεσταντική μεταρρύθμιση του Λούθηρου). Πρόκειται για θρησκευτικό τάγμα που ασχολείται ενεργά με την πολιτική ενώ Ιησουίτης είναι και ο Πάπας Φραγκίσκος.
Ο Μακρόν σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Παρισιού-Νατέρ.Το βιογραφικό του έχει ζηλευτές σπουδές γλωσσολογίας, κοινωνικών επιστημών και φιλοσοφίας με την οποία είναι παθιασμένος. Μάλιστα, για ένα διάστημα εργάστηκε ως βοηθός του σπουδαίου φιλοσόφου Πολ Ρικέρ. Έχει επίσης μουσική παιδεία. Είναι πιανίστας και ξέρει να χορεύει- τουλάχιστον ταγκό – ενώ φέρεται να διακρίνεται και για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες. Λέγεται ότι πάντα ένιωθε έλξη για ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία και γι’ αυτό υπήρξε περισσότερο φίλος με τους καθηγητές του παρά με τους συμφοιτητές του. Εξ’ ου και ο έρωτάς του για την Μπριζίτ, καθηγήτρια φιλολογίας στο λύκειο Henri-IV. Η Μπριζίτ -γόνος μεγάλης οικογένειας σοκολατοποιών- όταν τον πρωτοείδε, προσπάθησε να αντισταθεί την γοητεία του μαθητή της. Τότε ήταν παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.
Επιπλέον, εργάστηκε ως επενδυτικός σύμβουλος στον ιστορικό τραπεζικό όμιλο Rothschild και διεκπεραίωσε σημαντικές συμφωνίες, όπως η ανακεφαλαιοποίηση της εφημερίδας Le Monde και η πώληση θυγατρικής της φαρμακευτικής Pfizer στη Nestle. Η συγκεκριμένη εξαγορά, ύψους 9 δισ. ευρώ, ήταν ιδιαίτερα επικερδής και για τον ίδιο. Το 2001 έγινε μέλος του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος από το οποίο έφυγε για να φτιάξει το δικό του κόμμα. Θεωρείται ευφυής, εργατικός και ιδιαίτερα φιλόδοξος ενώ ο έρωτας και ο γάμος του με την Μπριζίτ, μάλλον του βγήκε σε καλό, η οποία στηρίζει τις πολιτικές του φιλοδοξίες.
Η γοητεία του δεν αρκεί για να πείσει.
Η γοητεία, όμως, και τα πάμπολλα ταξίδια του στο εξωτερικό δεν αρκούν για να πείσουν τους Γάλλους που έρχονται αντιμέτωποι με την οικονομική ατζέντα του, η οποία ευνοεί την φιλελευθεροποίηση της γαλλικής κοινωνίας και οικονομίας. Το τεχνοκρατικό μοντέλο που επιθυμεί να εφαρμόσει στην μπολιασμένη με σοσιαλισμό γαλλική κοινωνία τάσσεται υπερ της ελεύθερης αγοράς και είναι πιο σκληρό από το πρόγραμμα της κεντροδεξιάς παράταξης των Ρεπουμπλικάνων.
Την ώρα που τα συνδικάτα είναι διαιρεμένα στο εσωτερικό της χώρας και οι Γάλλοι προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν ποιες αλλαγές έρχονται στους συνταξιούχους με την γενικευμένη κοινωνική εισφορά (κάτι σαν τον δικό μας φόρο κοινωνικής αλληλεγγύης), ο Μακρόν επιλέγει να κάνει πράξη το Γαλλία – ΗΠΑ συμμαχία, κατά τα πρότυπα του παλαιότερου Ελλάς- Γαλλία συμμαχία.
Αφήνει στο παρελθόν την αποχώρηση της χώρας του από το ΝΑΤΟ (το 1966), όταν ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ είχε δηλώσει «Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προτεκτοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ –προχτές στην Κορέα, χτες στην Κούβα, αύριο στο Βιετνάμ– χάρη στην περίφημη αρχή της κλιμάκωσης, κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Γαλλία, της οποίας η νατοϊκή στρατηγική συμπίπτει αναγκαστικά με εκείνη των ΗΠΑ, θα εμπλεκόταν σε μια σύγκρουση την οποία η ίδια δεν θα είχε επιδιώξει… Πάνω απ’ όλα, η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με έναν αμυντικό οργανισμό στον οποίο η χώρα έχει θέση υποτακτικού».
Ευτυχώς για το σημερινό Γάλλο πρόεδρο, το 2009 ο Σαρκοζί φρόντισε να αποκαταστήσει τις σχέσεις Γαλλίας- ΝΑΤΟ με την επιστροφή της χώρας και στο στρατιωτικό κομμάτι της συμμαχίας. Σήμερα, πλέον ο Μακρόν αναπτύσσοντας την φιλία του με τον Τραμπ φροντίζει να ενισχύει την σχέση της Γαλλίας με την Βορειοατλαντική Συμμαχία, όπως φάνηκε από την πρόσφατη συμμετοχή του στον βομβαρδισμό της Συρίας.
Παράλληλα, κατανοώντας ότι η Ρωσία του Β. Πούτιν ελέγχει την ροή φυσικού αερίου στην Ευρώπη, δεν αποκλείει τις επαφές και σχέσεις με τον πρώην πράκτορα της KGB . «Θέλω να έχω έναν στρατηγικό και ιστορικό διάλογο με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που θα συνδέει τη Ρωσία με την Ευρώπη και να δεν θα επιτρέπει η Ρωσία να απομακρύνεται», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Journal du Dimanche.
Ενώ άνοιγμα έκανε τον περασμένο χειμώνα και στην Κίνα όταν επισκέφτηκε το Πεκίνο με στόχο την γαλλοκινεζική συνεργασία. «Εναπόκειται στην Ευρώπη και την Ασία, στη Γαλλία και την Κίνα να ορίσουν και να προτείνουν μαζί του κανόνες ενός παιχνιδιού που ή θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε μαζί» ανέφερε χαρακτηριστικά κατά την διάρκεια των πολιτικών του επαφών. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν τα εσωτερικά του προβλήματα θα του επιτρέψουν να κάνει πράξη τα εξωτερικά σχέδια του.
Σημείωση: Ο Μαύρος Κύκνος εννοείται ως ένα ολιγοπίθανο και απρόβλεπτο γεγονός που λαμβάνει χώρα σε μια οποιαδήποτε σειρά πιθανών και συνηθισμένων γεγονότων σε κάθε δραστηριότητα μιας κοινωνίας, και ανατρέπει δραματικά προς το χειρότερο ή το καλύτερο τη δομή της. Ως Μαύρος Κύκνος χαρακτηρίστηκε η απόφαση των Βρετανών για Brexit καθώς και η επικράτηση Τραμπ έναντι της Κλίντον. Στην περίπτωση της Γαλλίας, αν στις περσινές εκλογές επικρατούσε η Λεπέν θα ήταν ένας ακόμη πολιτικός Μαύρος Κύκνος.