28/03/2024

Η δύναμη της αδυναμίας

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος 

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της πρωθυπουργού της Βρετανίας Μέι απέναντι στην πτέρυγα των Συντηρητικών που προωθεί το σκληρό Brexit δεν είναι άλλο από τον κίνδυνο αποσάθρωσης της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μια εξέλιξη που θα οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές με πολύ πιθανό αποτέλεσμα τη νίκη των Εργατικών και του Κόρμπιν.

Έτσι, η στρατηγική των ηγετικών προσωπικοτήτων του στρατοπέδου του απόλυτου Brexit δεν είναι τόσο η ανατροπή της Μέι, με όλους τους παράπλευρους κινδύνους που μια παρόμοια εξέλιξη συνεπάγεται, όσο η δημιουργία των προϋποθέσεων, μέσω εξάντλησης, ανάμεσα στα άλλα, των χρονικών περιθωρίων διαπραγμάτευσης, για την πιο σκληρή μορφή της αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε.

Οι σκληροί του Brexit και ο Τραμπ

Έτσι εξηγείται που μετά τις θεαματικές παραιτήσεις των Ντέιβις και Μπόρις Τζόνσον στις αρχές της εβδομάδας δεν είδαμε να δημοσιοποιείται μανιφέστο με τις 48 απαιτούμενες υπογραφές μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος που να αμφισβητούν την παραμονή της Μέι στην κομματική ηγεσία και να ζητούν την εκλογή νέου αρχηγού.

Προφανώς, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, ο Κόρμπιν και το Εργατικό Κόμμα έχουν αποφύγει να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης στη Βουλή των Κοινοτήτων, καθώς σήμερα το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν, σε επίπεδο τακτικού ελιγμού, η στήριξη των σκληρών ευρωσκεπτικιστών στην πρωθυπουργό.

Το παραπάνω τοπίο τάραξε, άγνωστο με ποιες άμεσες παρενέργειες, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ, ο οποίος αμέσως μετά την άφιξή του στο Λονδίνο από τις Βρυξέλλες το απόγευμα της Πέμπτης 12 Ιουλίου επέκρινε χωρίς περιστροφές το σχέδιο της Μέι για τις μετα-Brexit σχέσεις της Βρετανίας με την Ε.Ε.: Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Τραμπ με μια σαφή παρέμβαση υπέρ των σκληρών ευρωσκεπτικιστών είπε ότι οι δεσμοί του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες που προβλέπει η πρόταση της Μέι είναι ασύμβατοι με τη δυνατότητα σύναψης μιας συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου ανάμεσα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ.

Ο πυρήνας του προβλήματος

Εκ πρώτης όψεως οι σκληροί του Brexit μοιάζουν να μάχονται μια συνεκτική υπερεθνική Ε.Ε. με προοπτική ομοσπονδιακής μετεξέλιξης, που είναι μια Ευρώπη που σήμερα ανήκει στο παρελθόν με πρωτοβουλία και ευθύνη κυρίως της Γερμανίας, η οποία από την επαύριον της έναρξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, αλλά κυρίως μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την άνοιξη του 2010, ακολουθεί μια αλά καρτ, αν όχι μινιμαλιστική, ευρωπαϊκή στρατηγική, η οποία σε πολλές πλευρές θυμίζει την αλά καρτ συμμετοχή του Λονδίνου στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μετά τη Συμφωνία του Μάαστριχτ στα τέλη του 1991.

Εδώ βρίσκεται και ο πυρήνας του προβλήματος που διαιρεί το Συντηρητικό Κόμμα και απειλεί με ανατροπή την κυβέρνηση Μέι.

Μια συμφωνία που θα προνοούσε για την παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου σε μια ενιαία αγορά με την Ε.Ε., με ό,τι δεσμεύσεις και υποχρεώσεις μια παρόμοια επιλογή θα μπορούσε να συνεπάγεται, για τους οπαδούς του σκληρού Brexit δεν είναι στην ουσία τίπoτε άλλο παρά παραμονή στην Ευρώπη με μόνη διαφορά τη μη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων σε επίπεδο κορυφής. Με άλλα λόγια, όλες οι δουλείες της προσχώρησης χωρίς τη δυνατότητα άσκησης βέτο.

Η αδυναμία των οπαδών του απόλυτου Brexit είναι ότι δεν διαθέτουν εναλλακτική πρόταση διαχείρισης του κόστους μιας απόλυτης ρήξης του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ε.Ε., μια πραγματικότητα που διαπιστώθηκε την επαύριον του δημοψηφίσματος του 2016, όταν η σκληρή αντιευρωπαϊκή πτέρυγα των Συντηρητικών υπό τον Μπόρις Τζόνσον απέφυγε να διεκδικήσει τη διαδοχή του Κάμερον και προτίμησε να στηρίξει μια πιο εύκολα χειραγωγούμενη Μέι.

Κυβέρνηση σε αναμονή

Όλα τα παραπάνω αργά αλλά σταθερά κεφαλαιοποιούνται από τους Εργατικούς και τον Κόρμπιν, που περιμένουν στη γωνία, με την τακτική του ώριμου φρούτου να προβάλλει ως η μόνη και η πιο ασφαλής επιλογή.

Το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας εισπράττει τη φθορά των Συντηρητικών και του ευρωπαϊκού εμφυλίου που εκτυλίσσεται στο Συντηρητικό Κόμμα, με αποτέλεσμα να προβάλλει ως η πιο ρεαλιστική δυνητική διαχείριση της διαπραγμάτευσης αλλά και της επόμενης μέρας του Brexit.

Πρόκειται για πολιτικό παράδοξο πρώτου μεγέθους, αν θυμηθούμε πώς είχε καταγραφεί η εκλογή του Κόρμπιν την επαύριον των εκλογών του 2015 ως διαδόχου του Μίλιμπαντ: ως παλαιοαριστερή αναπαλαίωση που εγκλώβιζε το κόμμα στην αναδίπλωση-περιχαράκωση και το απομάκρυνε από τη δυναμική επανόδου στη διακυβέρνηση.

Σήμερα, χάρη σε μεγάλο βαθμό στην εμφύλια σύγκρουση που μαίνεται στο Συντηρητικό Κόμμα, οι Εργατικοί του Κόρμπιν προβάλλουν ως κυβέρνηση σε αναμονή, σε πλήρη αντίστιξη με την εξαέρωση των Σοσιαλιστών στη Γαλλία και τη συνεχή συρρίκνωση των Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, αλλά και το ιδεολογικό-προγραμματικό βραχυκύκλωμα της κεντροαριστεράς στην Ιταλία.

Free Sunday.gr 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024