Το διογκούμενο κύμα της διεθνούς αναρχίας και η έξαρση της τρομοκρατίας
Γράφει ο Υποπλοίαρχος Παναγιώτης Γέροντας ΠΝ,
Επιτελής Υπηρεσίας Ιστορίας Ναυτικού
Όπως έχω ήδη αναφέρει σε προηγούμενη δημοσίευσή μου, από την δεκαετία του 1990 οι διακρατικές συγκρούσεις έδωσαν την θέση τους σε ενδοκρατικες. Αδύναμα, πολυεθνικά κράτη διαλύονται σε εθνότητες και φυλές, ενώ η υποχώρηση και εξαφάνιση της Σοβιετικής Ένωσης σε συνδυασμό με παρεμβάσεις των Δυτικών, οδήγησαν σε έξαρση της βίας στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή. Οι συγκρούσεις μάλιστα αυτές έχουν και μια άλλη ειδοποιό διαφορά: δεν τερματιζονται. Ο πόλεμος στην Συρία συνεχίζεται αμείωτος παράγοντας νεκρούς και πρόσφυγες.
Η έξαρση της (ισλαμικής) τρομοκρατίας ήρθε να προστεθεί στα πολλά διεθνικά προβλήματα. Μια ποιοτική διαφορά προέκυψε στις χώρες του Ισλάμ τα τελευταία χρόνια: οι εθνικές διαφορές φαίνεται να υποχώρησαν μπροστά στον ομογενοποιητικο παράγοντα της θρησκείας.
Τα δυτικά κράτη πρέπει να κατανοήσουν ότι πρέπει να δημιουργήσουν μια νέα κατάσταση παγκόσμιας ανάπτυξης και σταθερότητας σε όσο περισσότερες χώρες είναι αυτό δυνατόν. Προσοχή: αυτό δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με την εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στα κράτη αυτά. Η ιστορία έχει δείξει ότι η επιβολή δημοκρατικών διαδικασιών σε πληθυσμούς χωρίς κοινοβουλευτική παράδοση και ενώ παράλληλα είναι διχασμένοι σε εθνοτικές ή θρησκευτικές κοινότητες, τελικά οδηγεί στην ένταση της πόλωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ιράκ, το οποίο με το αυταρχικό καθεστώς του Σανταμ λειτουργούσε, ενώ τώρα είναι ενα ανάπηρο κράτος.
Σε κράτη με εθνοτικές διαφορές, η κάθε εθνότητα αντιμετωπίζει δίλημμα ασφάλειας καθώς η τυχόν επικράτηση της αντίπαλης εθνότητας, θα σημάνει ίσως και την εξαφάνισή της. Ηγεμονισκοι λοιπόν ξεπροβάλλουν οι οποίοι χρησιμοποιούν ρητορική μίσους. Παράλληλα ένα μεγάλο διεθνικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το παγκόσμιο έγκλημα. Όπλα, ναρκωτικά και πορνεία αποτελούν πηγές πλουτισμού για τις ηγεσίες των τρομοκρατικών ομάδων. Η συνεργασία των δυτικών κρατών πρέπει να γίνει εντονότερη στον τομέα της Ασφάλειας.
Τέλος πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά το προφίλ του ισλαμιστή τρομοκράτη. Ο πάλαι ποτέ “κοινωνικός τρομοκράτης” είχε πάντα στο μυαλό του οτι έπρεπε να σωθεί ο ίδιος. Αυτό δημιουργούσε περιορισμούς στην δράση του. Ο ισλαμιστής τρομοκράτης πάει για να πεθάνει. Ανησυχητικό φαινόμενο είναι και η λεγόμενη παρουσία “των μοναχικών λύκων”: είναι λίγο απίθανο το Ισλαμικό Κράτος να ευρίσκεται πίσω από κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Πολλοί μοναχικοί τρομοκράτες διενήργησαν τρομοκρατική ενέργεια έχοντας ενταχθεί πνευματικά στο Ισλαμικό Κράτος και όχι πραγματικά.
Τί είναι αυτό που γεννά τρομοκράτες; Φτώχεια; Γκετοποίηση; Ένα είναι βέβαιο: η Δύση θα πρέπει να κοιτάξει το πρόβλημα κατάματα και να αναμορφώσει την πολιτική της στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό. Μήπως πια η Δύση δεν μπορεί πια να πείσει για την ανωτερότητα των Αξιών της; Μήπως πια φαίνεται ευάλωτη και αδύναμη; Μήπως φαίνεται διεφθαρμένη και αυτοκαταστροφική; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα…
Διαβάστε επίσης: Η Ευρώπη είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για τον τρόμο στις κοινωνίες της
About Post Author
