Παιδεία και απαιδευσία
Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας
Η Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβικώνας άνοιξε “γραφείο” στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, εντός δηλαδή του χώρου μάθησης των φοιτητών, εντός ενός χώρου όπου, υποτίθεται, οι αυριανοί επιστήμονες επιμορφώνονται. Όμως, η Φιλοσοφική Σχολή έχει κι ένα ιδιαίτερο γνώρισμα: ως επί το πλείστον είναι το φυτώριο των αυριανών εκπαιδευτικών θεωρητικής εκπαίδευσης: Φιλολόγων, Ιστορικών, Ξενόγλωσσων εκπαιδευτικών. Είναι, επίσης ο πυρήνας της Φιλοσοφικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Πολύ συμβολική, λοιπόν η κίνηση και με πολλαπλά μηνύματα:
Β. Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από έναν, σχεδόν πρωτόγονο, φόβο απέναντι σε μορφές βίας που ασκούνται από κάποιες συλλογικότητες. Τον αποκαλώ πρωτόγονο, διότι συνηθιζόταν σε πρωτόγονες κοινωνίες, όπου το κράτος δικαίου δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί και υπερίσχυε το δίκαιο του δυνατού ή, μάλλον, του πιο βίαιου τσαμπουκά – είτε σε επίπεδο προσωπικό, είτε σε επίπεδο συλλογικό. Κατά τα φαινόμενα, η Ελληνική κοινωνία, εδώ και αρκετά χρόνια είναι, ίσως, κοινωνία, αλλά πάντως όχι κράτος.
Γ. Η εκπαίδευση – κατά συνέπεια και η Παιδεία – δεν τυγχάνει προφανώς καμίας ιδιαίτερης προστασίας από την πολιτεία (που, έτσι κι αλλιώς, δεν υπάρχει παρά μόνο στα χαρτιά). Πανεπιστήμια που αφήνονται να γίνονται άντρο ιδεών που δεν συνάδουν με κανένα πολιτειακό σύστημα – ούτε, βέβαια με τη δημοκρατία – είναι σημάδι ότι η Εκπαίδευση έχει αφεθεί στην τύχη της, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του κράτους και των παιδιών μας.
Δεν είναι της παρούσης μια περαιτέρω ανάλυση του Αναρχισμού. Ως εκπαιδευτικός, όμως θεωρώ ότι η παρουσία του “Ρουβικώνα” στη Φιλοσοφική Σχολή, και μάλιστα με τέτοιον ευθαρσή τρόπο που δείχνει ότι έχει επίγνωση της ατιμωρησίας και της “ανοχής” που επιδεικνύει απέναντί του ειδικά η νυν κυβέρνηση, δείχνει τη σοβαρή απαιδευσία που διέπει την πολιτική αρχή και, εν τέλει, ολόκληρο τον λαό. Έναν λαό που κάποτε χαρακτηρίστηκε για την ποιότητα της Παιδείας και του Πολιτισμού του.
