Πώς έγιναν καθεστώς οι παραβιάσεις στο Αιγαίο
Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος
Πάνω από 52.000 παραβιάσεις τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο τα τελευταία 30 χρόνια: ο απολογισμός των στοιχείων που παρουσίασε η ΠΑ προκαλεί δέος. Δεν υπάρχει άλλη πολεμική αεροπορία στον κόσμο που να έχει αναγκαστεί να σηκώσει τέτοιο βάρος. Το κόστος των αναχαιτίσεων των συνήθως οπλισμένων τουρκικών μαχητικών είναι δυσθεώρητο. Σε ανθρώπινες ζωές, καταστροφή και φθορές αεροσκαφών και καύσιμα. Η μακροχρόνια επίδρασή του στην πορεία της εθνικής οικονομίας υπήρξε καθοριστική. Ομως, πώς ξεκίνησαν όλα αυτά; Και πώς έγιναν καθεστώς;
Η χρήση των παραβιάσεων ως μέσου συστηματικής άσκησης πίεσης από την Τουρκία είναι μία ακόμα «κληρονομιά» της χούντας και ειδικά της δεύτερης περιόδου της. Οταν ο Ανδρουτσόπουλος, αχυράνθρωπος του Ιωαννίδη, ανέλαβε «πρωθυπουργός» μετά την πτώση του Παπαδόπουλου, η χούντα αναζητούσε να πει κάτι «νέο» στον ελληνικό λαό, να υποκριθεί ότι αυτή η φάση ήταν κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη. Και το βρήκε σε μια πρόσφατη τότε μελέτη που είχε μόλις εκπονηθεί από το ΕΜΠ σχετικά με τα πετρέλαια στο Αιγαίο. Λίγες μόνον ημέρες μετά την τοποθέτησή του ο Ανδρουτσόπουλος, ο οποίος είχε πληροφορηθεί τη μελέτη, σε συνέντευξη Τύπου υποσχέθηκε ότι η Ελλάδα σύντομα θα γινόταν… Σαουδική Αραβία.
Οι διπλωματικά και στρατιωτικά παντελώς απροετοίμαστες εξαγγελίες του «πρωθυπουργού» δεν πέτυχαν βέβαια να καταστήσουν λαοφιλή την ήδη εξάχρονη τυραννία. Κατάφεραν όμως να προκαλέσουν μια νέα πραγματικότητα στο Αιγαίο: από την επομένη κιόλας η Τουρκία άρχισε να αμφισβητεί για πρώτη φορά έμπρακτα, συστηματικά, επί καθημερινής βάσεως το καθεστώς του Αιγαίου μέσω των παραβιάσεων. Εκτοτε, ουδέποτε σταμάτησε.
Λίγο καιρό αργότερα, και με την εθνική τραγωδία στην Κύπρο να έχει συντελεστεί, η Ελλάδα βρέθηκε σε πλήρη αδυναμία να απαντήσει ουσιωδώς σε αυτή την τουρκική τακτική. Αλλά ακόμα και όταν η ισορροπία δυνάμεων ήρθε στο ευνοϊκότερο σημείο της, ουδεμία ελληνική κυβέρνηση τόλμησε να απαντήσει πραγματικά στην Αγκυρα. Και έτσι φτάσαμε να μετράμε τέτοια αδιανόητα νούμερα. Στην ουσία, η Ελλάδα φόρτωσε στους πιλότους της την ευθύνη που οι πολιτικοί της δεν ήθελαν να αναλάβουν.
Όμως, η δουλειά της ΠΑ δεν είναι αυτή, παρά το γεγονός ότι τη φέρει τόσα χρόνια εις πέρας. Η δουλειά της είναι να υπερασπιστεί την ελληνική επικράτεια όταν λάβει την πολιτική εντολή. Οχι να συμμετέχει σε αυτό το ατέρμονο, κακό θέατρο που οφείλεται εξίσου στην τουρκική επιθετικότητα και στην ελληνική πολιτική ανεπάρκεια πραγματικής αντιμετώπισής της. Αλλά, αφού αυτό επέλεξαν οι κυβερνήσεις, αυτό έγινε τελικά καθεστώς.
Τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σήμερα, μισό και πλέον αιώνα μετά τις ανακοινώσεις Ανδρουτσόπουλου, καθώς τώρα πια οι ενεργειακοί πόροι είναι πραγματικά πάνω στο τραπέζι. Ομως, δυστυχώς, η κυβέρνηση δεν απέφυγε την ανεύθυνη προχειρότητα. Οι εξαγγελίες Κοτζιά – Τσίπρα για την αιγιαλίτιδα ζώνη έγιναν τόσο απροετοίμαστα και με τέτοια ανεπάρκεια, που έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα: η Ελλάδα αμέσως απομονώθηκε διπλωματικά και η Τουρκία (που ανακοίνωσε προχθές την παραγωγή δικών της πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς) άδραξε την ευκαιρία να επεκτείνει πλέον το casus belli και στο… Ιόνιο! Για μία ακόμα φορά, στο όνομα της μικροπολιτικής προπαγάνδας θυσιάστηκαν απερίσκεπτα τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Οπως ακριβώς έγινε και με τον Ανδρουτσόπουλο.
