29/03/2024

ΠΟΙΑ ΡΩΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΡΩΣΟΙ

Γράφει ο Ιωσήφ Τσιμισκής

Η ιδέα της θρησκευτικής ταύτισης -ή ομοδοξίας αλλοιώς -μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας είναι μια λανθασμένη εκτίμηση εδώ και αιώνες η οποία θέλει να υπαγορεύσει μια υποτειθέμενη ενσυνείδητη σχέση αδελφικών συναισθημάτων μεταξύ των δυό λαών,εθνών, χωρών. Η εξέλιξη αυτή όμως διαψεύδεται αναφανδόν αν παρακολουθήσει κανείς την ροή των γεγονότων.
Την εποχή του Βυζαντίου οι Ρώσοι ( Ρως ) έκαναν πλιάτσικο στις επαρχίες της Αυτοκρατορίας, γι’ αυτό και αντιπαρατέθηκε ο Ιωάννης ο Τσιμισκής μαζί τους, μέχρι που κατάφερε να τους αποβάλλει πέραν των ορίων της Αυτοκρατορίας το 971 μ.Χ.

Το 1770 στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο, στα λεγόμενα Ορλωφικά, αφήνουν αβοήθητο τον Λάμπρο Κατσώνη, τον οποίο οι ίδιοι είχαν ξεσηκώσει και υφίσταται συντριβή στην Άνδρο απ’ όπου έμεινε και το γνωστό ,”αν σ αρέσει μπάρμπα Λάμπρο ξαναπέρνα απο την Άνδρο”. Το φιλορωσισμό εκείνο ενίσχυσαν ακόμη προφητείες και θρύλοι για την λυτρωτική επέμβαση από ένα ομόθρησκο κράτος, που έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και συγκινούσαν όλες τις κοινωνικές τάξεις (εδώ και χρόνια βαστάει αυτή η κολώνια) .

Τα χειρότερα, που ήταν η απόφαση του Διβανίου να φονευθούν ολοι οι Έλληνες ανεξαρήτως φίλου και ηλικίας, αποφεύχθηκαν χάρη στην άποψη του Τούρκου αρχιναύαρχου Χασάν Τζεζαϊρλή, ο οποίος κατόρθωσε τελικά να επιβάλει την άποψή του με το ακαταμάχητο επιχείρημα «Εάν φονευθώσιν όλοι οι Έλληνες, ποίος θα πληρώνη το χαράτσι;» . Κάποια στιγμή θα κάνουμε μια αναφορά στον Χασάν Τζεζαϊρλή, σε αυτόν οφείλεται, έστω και άθελα του, το ότι αποκόπηκε η Αλβανοποίηση της Πελλοπόνησου και των νησιών. Μέχρι και οι κλέφτες στα βουνά καθώς και ο πατέρας του Κολοκοτρώνη συμμάχησαν μαζί του. Όπως αναφέρει ο Σάθας “Τα πάντα είχεν αφανίσει η Αλβανική πανώλη. Εκεί ένθα προ ολίγου υπήρχον πόλεις και κώμαι πολύανδροι και ευδαίμονες, ήδη έβλεπέ τις θανάτου ερήμωσιν, και πυριφλεγή ερείπια. Η Πελοπόννησος πάσα είχε σχεδόν απογυμνωθή κατοίκων”.

Τον Υψηλάντη, ο Τσάρος τον εγκατέλειψε παρά τις διαβεβαιώσεις που του είχε δώσει για βοήθεια στην μάχη στο Δραγατσάνι τον Ιούνιο του 1821μέχρι που αποδεκατίστηκε αυτός και ο στρατός του. Στις 30 Απριλίου 1821 πραγματοποιήθηκε, με τη συγκατάθεση της Ρωσίας, είσοδος των Οθωμανικών στρατευμάτων στη Μολδοβλαχία. Με αρχιστράτηγο το βαλή της Σιλιστρίας Σελίμ Μεχμέτ, οι Οθωμανοί πέρασαν τα σύνορα από την περιοχή της Βράιλας και η πρώτη μεγάλη σύγκρουση έγινε την 1 Μαΐου 1821 στο Γαλάτσι – στο οποίο η ελληνική σημαία είχε υψωθεί στις 21 Φεβρουαρίου 1821 από το Βασίλειο Καραβία – το οποίο οι Τούρκοι ανακατέλαβαν με μεγάλες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό.

Η Ρωσία τότε έσωσε την οθωµανική αυτοκρατορία από τη διάλυση σ’ εκείνη την κρίσιµη στιγµή, γράφει ο Τουργκένιεφ. Αποκηρύσσοντας το κίνηµα του Υψηλάντη, καταδικάζοντας την ελληνική εξέγερση µε τις εγκυκλίους προς τους κατά τόπους Ρώσους προξένους και διαβεβαιώνοντας την Πύλη για τη νοµιµοφροσύνη της, εµπόδισε τη γενίκευση του ξεσηκωµού σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό τµήµα της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας και αλλού ίσως. Η Ρωσία, γράφει ο Τουργκένιεφ, δεν είχε στο νου της, τον τελευταίο καιρό, να ελευθερώσει τους οµόθρησκους Έλληνες από τον οθωµανικό ζυγό.«Η Ρωσία ήταν “φίλη της Πύλης” …», «Κατά τον Τουργκένιεφ όλα αυτά τα µέτρα του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, µέτρα συνετά και νόµιµα, επιδοκιµάσθηκαν µε εκδηλώσεις ευγνωµοσύνης από την οθωµανική Κυβέρνηση.» (Κυριάκος Σιµόπουλος: «Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του 1821», τόµος α΄, Αθήνα 1979, σελ. 162)

Στην ναυμαχία του Ναυαρίνου αποφάσισε η Ρωσία την τελευταία στιγμή να στείλει στόλο, µόνο και µόνο για να µη µείνει απ’ έξω από τις μεγάλες Δυνάμεις που ήθελαν την ελληνική ανεξαρτησία .Θα πρέπει να σηµειωθεί ότι τα ρώσικα πολεµικά πλοία ήταν λιγότερα από τα βρετανικά και τα γαλλικά, καθώς και ότι µπήκαν τελευταία στον κόλπο. Η Γαλλία ένωσε τις άλλες δύο δυνάμεις προκειμένου να αποκατασταθεί ο ηγετικός ρόλος της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις μετά από την ήττα της στους Ναπολεόντειους πολέμους.

Το 1905, οι κάτοικοι της αυτόνομης Κρήτης εξεγείρονται κατά του ύπατου αρμοστή του νησιού πρίγκιπα Γεωργίου, δυσαρεστημένοι από τους κακούς του χειρισμούς του στο θέμα της ένωσης με την Ελλάδα. Και ενώ η Γαλλία και η Αγγλία τηρούν μια στάση αναμονής, η Ρωσία στέλνει ένα πολεμικό της πλοίο το οποίο βομβαρδίζει τις θέσεις των επαναστατών ( να μη μπερδεύουμε αυτό το γεγονός με το βομβαρδισμό της Σούδα το 1897 ).

Την δεκαετία του 30΄ ο Στάλιν εφάρμοσε μια εκτεταμένη πολιτική διώξεων «επικίνδυνων» εθνικών μειονοτήτων που διαβιούσαν σε σοβιετικό έδαφος. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες Πόντιοι εξοντώθηκαν με την ανυπόστατη κατηγορία «εχθροί του λαού»…

Καμία συμβολή ή βοήθεια δεν φαίνεται να προσέφερε στην ιδέα της επανάστασης του ’21 για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και γενικότερα σε όλα τα ελληνικά θέματα μέχρι σήμερα, η θέση της υπήρξε ανέκαθεν αρνητική παρά θετική.
Εξ αυτού του λόγου, πλην του Πούσκιν και κάποιου Ναυάρχου Ουσακώφ, δεν θα βρει ο ιστορικός ερευνητής άλλα ονόματα Ρώσων φιλελλήνων. Είναι μη πιστευτό αλλά απόλυτα αληθές ότι δεν υπάρχουν καταγεγραμμένα ονόματα Ρώσων φιλελλήνων, γεγονός που υποδηλώνει του λόγου το αληθές.

Τώρα αν ισχύει ότι ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου, αυτό μάλλον δεν ισχύει στην περίπτωση Ελλάδας Ρωσίας, διότι απλά δεν υφίστανται ίδιοι εχθροί μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας παρά μονο περιστασιακά .Ωστόσο,τόσο το ομόδοξο όσο και το ομόθρησκο ( διαφορετικό πράγμα είναι το ομόαιμο και το ομόφυλον), έχει αποδειχτεί ότι τελικά δεν ενέχει θέση προτρεπτικού παράγοντα συμμαχιών στην εξέλιξη του ιστορικού γίγνεσθαι .

Όσο για την Τουρκία, πιθανολογείται όσο ποτέ άλλοτε (χωρίς να είναι και βέβαιο ) ότι είναι δυνατόν να τριχοτομηθει (αργά ή γρήγορα ), όμως αιτία δεν θα είναι ασφαλώς οι Ρώσοι είτε είναι είτε δεν είναι έως τότε σύμμαχοι της, αλλά οι ίδιοι οι προηγμένοι οικονομικά και κοινωνικά Τούρκοι, που θέλουν να αποσχιστεί η Ευρωπαϊκή Τουρκία απο το υπόλοιπο κοινωνικά και μορφωτικά υποανάπτυκτο κράτος .

Οι ”προφητείες” θα δείξουν!!

 

Πηγές:

-G. Schlumberger, Ο Αυτοκράτορ Ιωάννης Τσιμισκής και η Βυζαντινή εποποιία, τόμος Α΄, εκδόσεις Βεργίνα

-Φωτεινός, Ηλίας (1846). Οι άθλοι της εν Βλαχία Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 έτος Εν Λειψία της Σακσονίας

-Φιλήμων, Τιμολέων (1861). Δοκίμιον ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως. Αθήναι: Τύποις Π. Σούτσα & Α.Κτενά

-Μ.Γ.Σίμψας, Ναυαρίνον, η Ναυμαχία που εθεμελίωσε την ελευθερία της Ελλάδος, 1974

-Ι.Κ. Βασδραβέλλης, Η πολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων και η ναυμαχία του Ναυαρίνου, εκδ. Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1973

-Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τ.ΙΘ΄, σ.78 (Ορλώφεια, Ορλώφ)

-Διονύσιος Τζάκης, «Υποδαυλιζόμενοι παρά της Ρωσίας. Η συμμετοχή των κοτζαμπάσηδων στην εξέγερση του 1770 στην Πελοπόννησο», Ρωσία και Μεσόγειος Πρακτικά Α’ Διεθνούς συνεδρίου (Αθήνα, 19-22 Μαΐου 2005)

-Πεπονάκης Μανόλης, Ανέκδοτη έκθεση του 1889 για καταστροφές και βεβηλώσεις της επαρχίας Πεδιάδας Ηρακλείου

-Συνθήκη Λονδίνου 1913

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024