Κίτρινα γιλέκα: Επιστροφή στην καταστολή
Αποµάκρυνση του επικεφαλής της Αστυνοµίας του Παρισιού και απαγόρευση των διαδηλώσεων στη λεωφόρο των Ηλυσίων Πεδίων είναι τα πρώτα µέτρα µε τα οποία ο Μακρόν απαντά στην επανεµφάνιση του εξεγερσιακού δυναµισµού των «Κίτρινων Γιλέκων» το περασµένο Σάββατο.
Μια επιλογή υψηλού ρίσκου, καθώς πολύ συχνά στη νεότερη και σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας η κλιµάκωση της κρατικής καταστολής επαναφόρτισε τον εξεγερσιακό δυναµισµό των κοινωνικών διαµαρτυριών. Το πρόβληµα σήµερα για τον Μακρόν είναι ότι δεν µπορεί να συνοδεύσει την κλιµάκωση της καταστολής µε πολιτικές πρωτοβουλίες εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας στο πλαίσιο της νοµιµότητας, είτε µε την προκήρυξη δηµοψηφίσµατος ταυτόχρονα µε τις ευρωεκλογές είτε, πολύ περισσότερο, µε την προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών.
Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι η κυβέρνηση Μακρόν δεν πιστεύει τη δηµόσια ρητορική της ότι πρόκειται για λίγες εκατοντάδες ταραχοποιούς, αλλά φοβάται µια ανεξέλεγκτη διόγκωση του µέχρι στιγµής αχειραγώγητου και ετερόκλητου κύµατος κοινωνικής διαµαρτυρίας. Η καταστολή συνήθως εξελίσσεται σε αυτοεκπληρούµενη προφητεία, καθώς διευρύνει την κοινωνική διαµαρτυρία µε το να της προσθέτει την αντίδραση στη συντεταγµένη κρατική βία. Η κλιµάκωση της καταστολής εκ των πραγµάτων πλήττει το σύνολο των διαδηλωτών, καθώς τεχνικά είναι αδύνατον να γίνει διάκριση της πλειοψηφίας που διαδηλώνει µε ειρηνικό τρόπο και ενός µειοψηφικού σκληρού πυρήνα που αναζητά σκηνικό και συµβολισµούς εξεγερσιακής ρήξης και ανατροπής.
Το 1968, η τότε κυβέρνηση χειρίστηκε επιδέξια τις ανησυχίες της σιωπηλής πλειοψηφίας για την παρατεταµένη αναστάτωση της καθηµερινότητας. Σήµερα η πλειοψηφία των ερευνών για τη σύνθεση των «Κίτρινων Γιλέκων» συγκλίνει στο συµπέρασµα ότι πρόκειται για την πτωχοποιηµένη πτέρυγα της κατώτερης µεσαίας τάξης που σε άλλες εποχές είχε ως κύριο αίτηµα την επιβολή του νόµου και της τάξης.
