Σκέψεις για τις επερχόμενες Ευρωεκλογές.
Γράφει ο Δημήτριος Τσαϊλάς
Το 2014, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε τη στρατηγική ατζέντα 2014-2019 και την περασμένη εβδομάδα ισχυρίστηκε ότι υπήρχαν « 348 νομοθετικές προτάσεις που η ΕΕ μπόρεσε να συμφωνήσει για τη μετάβαση της Ευρώπης προς τα εμπρός ». Πήραμε μήπως χαμπάρι, μας ενημέρωσε κάποιος ευρωβουλευτής, μήπως οι κυβερνητικοί ευρωβουλευτές μας είπαν κάτι; Αντίθετα, ουδείς αντιλήφθηκε τις όποιες μεταρρυθμίσεις. Άλλες σημαντικές μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται σε αναμονή, όπως η κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα δεν έχουν προθεσμίες, διότι η επίτευξή τους φαίνεται απρόσιτη.
1. Η ΕΕ μπορεί να αλλάξει τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή μεταξύ των μελών για να συμφωνήσει μεγάλες μεταρρυθμίσεις σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης των κρίσεων;
2. Ποια ελάχιστα μέσα θα σταματούσαν μια οικονομική κρίση από τη διάλυση της ευρωζώνης;
3. Πώς αντιδρά η ΕΕ σε μια διαδικτυακή επίθεση σε ένα μέλος;
4. Ποια είναι η απάντηση της ΕΕ σε μια πιθανή εκδήλωση εχθροπραξιών ή πόλεμου στα Βαλκάνια ή στη Μεσόγειο;
5. Ποιο στρατηγικό κόστος είναι πρόθυμη η ΕΕ να αντέξει εάν αποχωρήσει και πάλι από τη διαπραγμάτευση εμπορικής συμφωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες;
Σκεφτείτε λοιπόν ποιους αντιπροσώπους θα στείλουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αρχίστε να ερωτάτε τους υποψηφίους τα παραπάνω ερωτήματα και αφήστε τη λεγόμενη “παπάτζα”. Δεν στέλνουμε τους αντιπροσώπους μας για το πλούσιο επιμίσθιο αλλά για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντά μας.
*Ο Δημήτρης Τσαϊλάς είναι Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ
About Post Author
