Το τερατούργημα των Πρεσπών και η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας
Του Θανάση Παπαδημητρίου
Το τερατούργημα των Πρεσπών ή μια μάχη που χάθηκε από μέσα.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ιστορικό γεγονός που ζήσαμε και που είχε ως κατάληξη την παραχώρηση της Μακεδονικής εθνικής ταυτότητας στους κατοίκους των Σκοπίων, ασχέτου εθνικής προέλευσης, διαχωρίζοντάς την από την Ελληνική.
Φυσικά δεν γίνεται λόγος για το μέγεθος του ανοσιουργήματος που συντελέσθηκε ούτε για το μέγεθος της εθνομετάλλαξης που επιχειρείται τόσο από πλευράς Ελληνικής, όσο και από πλευράς των Σλάβων των Αλβανών κ.α. κατοίκων του γειτονικού κρατιδίου του σωλήνα.
Δύσκολα να το διανοηθεί σοβαρός επιστήμονας όλο αυτό το γεγονός, πόσο δε μάλλον όταν αυτοί που το αποφάσισαν είναι εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού, εγκρίθηκε δε από τον Πρόεδρο της Ελληνικής δημοκρατίας.
Η αλήθεια είναι ότι για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα εσχάτης προδοσίας, κύλησε πολύ νερό από το ξεκίνημα και για 150 χρόνια ασταμάτητης προσπάθειας με στόχο την απόσπαση της Μακεδονίας από τον κορμό της Ελλάδας.
Στην αρχή και στα πλαίσια του πανσλαβισμού, ο στόχος της Τσαρικής Ρωσίας ήταν η προσάρτηση της Μακεδονίας και της Θράκης στον κορμό της Βουλγαρίας.
Στη συνέχεια και ενώ έχουν αλλάξει τα δεδομένα με την απελευθέρωση και ενσωμάτωση στον Ελλαδικό κορμό της Μακεδονίας και της Θράκης, η Ρωσία των Μπολσεβίκων προτάσσει την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης.
Το 1935 αυτή η πρόταση αποσύρεται μιας και δεν έχει πλέον ερείσματα σοβαρά για να προχωρήσει και έτσι από το 1938 προσπαθούν να αναδείξουν την ύπαρξη Μακεδονικού έθνους ιστορικά αυτόνομου σε σχέση με το Ελληνικό έθνος.
Πάνω σ αυτό δουλεύουν πλέον όλες εκείνες οι δυνάμεις που ελπίζουν μια μέρα να προκαλέσουν και να επιβάλουν μια Μακεδονία αυτόνομη με ένα Μακεδονικό έθνος με ξεχωριστή πολιτισμική μνήμη.
Εδώ θα έπρεπε να εστιάσουμε όλα αυτά τα χρόνια τον αγώνα μας για να αποτρέψουμε την αλλοίωση της ιστορίας και ότι αυτή μπορεί να επιφέρει. Αντ’ αυτού δεχθήκαμε την αποπροσανατολιστική επιχειρηματολογία για ονομασία του κρατιδίου με βάση τον εδαφικό προσδιορισμό, όπου θα συνυπήρχε η λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της ενώ δεν έβγαινε στην επιφάνεια πουθενά ο εθνικός προσδιορισμός των κατοίκων.
Φυσικά μια τέτοια στάση από τις Ελληνικές ηγεσίες απαιτεί την ύπαρξη αυτόνομης χάραξης εθνικής πολιτικής, τη δυνατότητα να αυτοπροσδιορίζεται στον ευρύτερο γεωγραφικό και πολιτικό χώρο, γεγονός που δεν υφίσταται από σύστασης του νεοελληνικού κράτους.
Όντας κράτος εξαρτημένο οικονομικά και πολιτικά, σπάνια καταφέρνει να ψελλίσει λόγια που να δηλώνουν διαφοροποίηση, άρνηση με βάση τα επιβαλλόμενα σχέδια τρίτων.
Αυτό έγινε και με την περίπτωση της Μακεδονίας, όπως γίνεται και με την περίπτωση της Θράκης.
Αποδεχόμενη την ασυνέχεια του Ελληνικού έθνους και τον καθοριστικό ρόλο των δυτικών δυνάμεων, κάτι που βόλεψε και την Ρωσία όλων των πολιτικών αποχρώσεων εδώ και 150 χρόνια, αντιμετώπισε τα ζητήματα των περιφερειών ως κτίσεις του Αθηναϊκού κράτους.
Πνευματικοί και πολιτικοί ταγοί βολεύτηκαν στην εξουσία που τους προσέδιδε η υποτακτική συμπεριφορά τους απέναντι στις ξένες κυρίαρχες δυνάμεις, παραδίδοντας στη λήθη την μεγάλη πορεία μέσα στο χρόνο του Ελληνικού έθνους, και αποδεχόμενοι τις ερμηνείες που βόλευαν στις ηγεσίες των σύγχρονων εθνών κρατών της Β Ευρώπης.
Το Ελληνικό έθνος αναγκάστηκε να αυτοχειριαστεί να τεμαχιστεί και τα μέλη του να βγουν στο παζάρι των μεγάλων γεωστρατηγικών επιλογών. Η Ελληνική Βουλή στις 25 Ιανουαρίου 2019 αυτό έκανε. Συνέχισε να δείχνει ότι και σήμερα η σύνθεσή της αποτελείται από ένα μάζωμα από πολιτικούς τυχοδιώκτες χωρίς αρχές χωρίς ταυτότητα. Πούλησαν άλλο ένα εμπόρευμα. Εκτέλεσαν τις άνωθεν εντολές παραχωρώντας την Μακεδονική ταυτότητα.
Είναι ίσως ή πιο αισχρή και ανήθικη σύνθεση που έχει υπάρξει από τη σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους. Πούλησαν την ψυχή της Ελλάδας όπως κάνουν με το σαρκίο τους.
Ένα πράγμα δεν κατάλαβαν όμως. Στην ιστορία των εθνών παραχώρηση της ταυτότητας σημαίνει παραχώρηση δικαιωμάτων που δεν γράφονται στα χαρτιά αλλά στις ψυχές των ανθρώπων. Η έννοιες Μακεδονία, Μακεδόνας παραπέμπουν σε ιστορία σε πολιτισμό σε χώρο. Είναι έννοιες που παραπέμπουν στον Ελληνισμό. Η όποια εθνομετάλλαξη ανοίγει το δρόμο όχι μόνο της γελοιοποίησης αυτών που την αποφάσισαν, αλλά και σε διεκδικήσεις τρίτων που κάποια στιγμή θα υπάρξουν.
Δεν θα πρέπει βέβαια να υποτιμηθεί άλλο ένα λάθος, η αποδοχή ψηφοφορίας έστω και με τη μορφή δημοψηφίσματος.
Ζούμε σε μια αστική δημοκρατία όπου για τις συλλογικές αποφάσεις η ψήφος θεωρείτε ως το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα. Μέσα απ αυτή τη λογική για όλα θα πρέπει αν ψηφίζουμε. Για όλα;
Να ψηφίσουμε τότε αν η γη θα διδάσκεται ότι είναι σφαιρική; Αν οι πολίτες θα έχουν υπόσταση ή όχι; Αν υπήρξε ο Αριστοτέλης ο Πλάτωνας ο Κολοκοτρώνης;
Κάποια πράματα δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία. Ένα τέτοιο θέμα είναι και η ταυτότητά μου, η ταυτότητά σου, η ταυτότητα των Μακεδόνων, η ταυτότητα των Ελλήνων.
Κανένα δημοψήφισμα καμιά ψηφοφορία στη Βουλή δεν έχει το ηθικό ιστορικό επιστημονικό δικαίωμα για μια τέτοια απόφαση.
Λάθος η πρόταση για δημοψήφισμα, λάθος η λογική ότι όλα μπαίνουν σε ψηφοφορία. Όσο γι αυτούς που βολεύτηκαν πίσω από την μορφωτική τους ανεπάρκεια για να προβούν σε τέτοιου μεγέθους έγκλημα δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία.
Λάθος ακόμα να συζητήσουμε εμείς πως θα λέγεται η γλώσσα τους, μιας και οι ίδιοι τονίζουν ότι στο κρατίδιο υπάρχουν δυο γλώσσες η μια Αλβανική και η άλλη Σλάβικη. Η δική μας στάση έπρεπε να παραμείνει ουδέτερη στο βαθμό που δεν θα χρησιμοποιούνταν ο όρος μακεδονική είτε αυτούσια είτε με κάποιο επιμέρους προσδιορισμό.
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η ίδια η ιστορία του Ελληνικού έθνους απαιτεί την αποκατάσταση της αλήθειας και τη ακύρωση του τερατουργήματος των Πρεσπών.
Πόσος καιρός θα χρειαστεί δεν είναι γνωστό. Ελπίδα όλων πιστεύω είναι να τελειώσει αυτή η παρωδία που προκάλεσαν οι ολίγιστοι πολιτικοί τυχοδιώκτες, χωρίς να χυθεί ούτε ρανίδα αίματος, είτε Ελληνικού είτε των κατοίκων του κρατιδίου του σωλήνα, που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι με ημερομηνία λήξης.
πηγή:https://panreig.blogspot.com/2019/05/blog-post.html
