Ευρωπαϊκή αφωνία
Η αδυναµία των Σοσιαλδηµοκρατών να διαφοροποιηθούν από τους Χριστιανοδηµοκράτες ως προς την ευρωπαϊκή στρατηγική της Γερµανίας είναι γνωστή και καταγεγραµµένη, µε µόνη εξαίρεση τη σύντοµη περίοδο Σουλτς στην κοµµατική ηγεσία από τις αρχές του 2017 µέχρι και την άνοιξη του 2018.
Επί της ουσίαςη ταύτιση της CDU-CSU και του SPD στην ευρωπαϊκή στρατηγική έχει παραµείνει απαράλλακτη από το φθινόπωρο του 2008, την επαύριον δηλαδή της έναρξης της παγκόσµιας χρηµατοπιστωτικής κρίσης, όταν η πρώτη υπό τη Μέρκελ κυβέρνηση µεγάλου συνασπισµού τράβηξε χειρόφρενο στην περαιτέρω εµβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ανάγοντας σε κόκκινη γραµµή την άρνηση αµοιβαιοποίησης του κινδύνου και της µεταφοράς πόρων µε στόχο τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης.
Τότε, το 2008, υπουργός Οικονοµικών ήταν ο Σοσιαλδηµοκράτης Στάινµπρουκ, τον οποίο διαδέχτηκε το 2009 για µία οκταετία ο Σόιµπλε, που τον διαδέχθηκε την άνοιξη του 2018 ο επίσης Σοσιαλδηµοκράτης Σολτς, µια «βελούδινη» εναλλαγή σε µια κρίσιµη θέση για τη λειτουργία της Ευρωζώνης.
Η ίδια αδυναµία διαφοροποίησης ως προς την ευρωπαϊκή στρατηγική της Γερµανίας ισχύει και για το κόµµα των Πρασίνων, που δεν έχει κανέναν λόγο να δυσαρεστήσει τη συντηρητική συνιστώσα των νέων ψηφοφόρων, η οποία ευαισθητοποιείται από τους κινδύνους που συνεπάγεται η κλιµατική αλλαγή αλλά δεν θα έβλεπε τον λόγο χαλάρωσης της µόνιµης δηµοσιονοµικής λιτότητας σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αλλωστε, όταν στη διετία 2013-15 η Εναλλακτική για τη Γερµανία ήταν αµιγώς µονοθεµατικό ευρωσκεπτικιστικό κόµµα, η διείσδυσή του στην εκλογική βάση της CDU-CSU ήταν οριακή, καθώς η διακοµµατική συναίνεση για το µέλλον της ΕΕ – Ευρωζώνης δεν άφηνε περιθώρια κινδυνολογίας, µε κεντρικό σηµείο αναφοράς την απώλεια εθνικής κυριαρχίας σε όφελος των ευρωπαϊκών θεσµών. Το µόνο ρεαλιστικό ευρωπαϊκό ζητούµενο σήµερα από τη Γερµανία είναι αν θα ταυτιστεί µε την οµάδα των οκτώ του Βορρά υπό την ηγεσία της Ολλανδίας ή αν θα διεκδικήσει µεσολαβητικό ρόλο ανάµεσα στην παραπάνω οµάδα και τον Νότο της ΕΕ – Ευρωζώνης.
