Σόιµπλε και Σαλβίνι
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Από την ίδρυση της Ευρωζώνης την 1.1.1999 µέχρι και σήµερα, ουδέποτε η διαδικασία υπερβολικού ελλείµµατος που κατά καιρούς άνοιγε η Κοµισιόν κατέληξε στην επιβολή κυρώσεων σε χώρα-µέλος.
Αναδροµικά όλα τα σχετικά επεισόδια προβάλλουν σαν χορογραφηµένες κινήσεις όπου η Κοµισιόν υλοποιεί την υποχρέωσή της να µεριµνά για την εφαρµογή του Συµφώνου Σταθερότητας και οι εγκαλούµενες χώρες διαβεβαιώνουν ότι δεν αµφισβητούν το πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωζώνης.
Το άνοιγµα της διαδικασίας για υπερβολικό έλλειµµα της Ιταλίας από την Κοµισιόν έχει την ιδιοµορφία να καταγράφεται στη σκιά δύο νέων παραµέτρων:
• Τη δηλωµένη και πιστοποιηµένη πρόθεση του Σαλβίνι να µεγιστοποιήσει µια ρητορική ανταρσίας και απειθαρχίας απέναντι στην Κοµισιόν και σε όλα τα θεσµικά όργανα της ΕΕ, µια επιλογή στην οποία αναγκαστικά θα σύρεται µέχρις ενός σηµείου και ο κυβερνητικός εταίρος του, το Κίνηµα Πέντε Αστέρων.
Αλλωστε, τη συνταγή της ρητορικής ανταρσίας και του συµβιβασµού στο παρά πέντε τη δοκίµασε ο ηγέτης της Λέγκας µε επιτυχία το φθινόπωρο του 2018.
Επιπλέον, η παραπάνω αυστηροποίηση της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας που πρότεινε ο Σόιµπλε και προωθεί σήµερα ο Σολτς παρουσιάζεται από το Βερολίνο ως προαπαιτούµενο για τη γερµανική συναίνεση στη µετατροπή του ESM σε Ευρωπαϊκό Νοµισµατικό Ταµείο.
Οσο και αν αυτό ακούγεται εκ πρώτης όψεως ως παράδοξο, ένα δεύτερο ιταλικό ψυχόδραµα για την απόκλιση της Ρώµης από το Σύµφωνο Σταθερότητας είναι πιθανόν να ωφελήσει ταυτόχρονα τόσο τον Σαλβίνι όσο και τους θεµατοφύλακες της άκαµπτης γραµµής του Σόιµπλε για περαιτέρω αυστηροποίηση της δηµοσιονοµικής πειθαρχίας.
