Γ.Χαρίτος: Δεν υπάρχει λόγος πανηγυρισμού για τη νίκη Ιμάμογλου
Γράφει ο δρ. Γαβριήλ Χαρίτος
Senior Fellow του Κυπριακού Κέντρου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
Παρατηρώντας την προεκλογική εκστρατεία του κ. Ιμάμογλου, ο αντικαθεστωτικός ανθυποψήφιος κινήθηκε στα ίδια εθνικιστικά πλαίσια, νιώθοντας μάλιστα την ανάγκη να επισκεφθεί την Βόρεια Κύπρο και να δηλώσει στα Τ/Κ ΜΜΕ ότι «τα καλύτερα χρόνια της ζωής του ήταν όταν υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην ״ΤΔΒΚ״». Και προφανώς , αυτή η μετάβαση στην Κύπρο ουδεμία σχέση είχε με τις δημοτικές εκλογές στην Κωνσταντινούπολη .
Τείνουμε να ξεχνάμε το γεγονός ότι όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές δυνάμεις της γείτονος (εκτός του φιλοκουρδικού αριστερού κόμματος) δεν διαφέρουν σε τίποτα ως προς τις πάγιες τουρκικές θέσεις για Κυπριακό και Αιγαίο. Και επειδή δεν θέλω να αφήνω κενά : Λέγοντας ότι το φιλοκουρδικό αριστερό κόμμα δεν έχει τις ίδιες θέσεις για Κυπριακό και Αιγαίο – να επεξηγήσω το εξής : Το φιλοκουρδικό αριστερό κόμμα, απλώς έχει φιλοκουρδικη ατζέντα. Αυτό δεν σήμαινει ότι υιοθετεί ατζέντα φιλελληνική.
Επίσης, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Ισραήλ, διατηρείται η – κατά τη γνώμη μου – εσφαλμένη εντύπωση ότι «εάν ο Ερντογάν φύγει, όλα θα φτιάξουν στις διμερείς σχέσεις είτε με την Ελλάδα, είτε με το Ισραήλ» .
Η αλήθεια όμως είναι ότι στη σημερινή Τουρκία, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο πολιτικό Ισλάμ που εκφράζει το κυβερνών κόμμα αφ’ενος, και αφ’ετερου στο πολιτικό Ισλάμ που εκφράζει ο Ιμάμης Φετχουλάχ Γκιουλέν. Αυτό οδηγεί στην διαπίστωση ότι, όταν κάποτε κληθεί η Ιστορία να κρίνει την ιδεολογική παρακαταθήκη τόσο του Ερντογάν, όσο και του θρησκευτικού ηγέτη και αντιπάλου του – θα διαπιστωθεί ότι, εν τελει, η τουρκική κοινωνία, κατά την παρούσα χρονική στιγμή, αισθάνεται πλέον ελεύθερη να εκδηλώνει τη βούληση της να εμπλέξει ενεργά τη θρησκεία στα του Κράτους (γεγονός το οποίο το κεμαλικό κατεστημένο εν τελει δεν κατάφερε να αποτρέψει).
Συνεπώς , η διαφαινόμενη «κούραση» του μέσου Τούρκου ψηφοφόρου της Κωνσταντινουπολης έναντι της ισχυρής προσωπικότητας του Προέδρου Ερντογάν, δεν σημαίνει ότι «έφθασε η ώρα που η Τουρκία επιστρέφει στον κοσμικό χαρακτήρα του πολιτεύματος της» , ούτε ότι «η διάδοχη κατάσταση θα αναιρέσει την ηγεμονική τάση της γειτονικής χώρας» σε περιφερειακό επίπεδο. Ούτε βέβαια ότι οι δυνάμεις που στηρίζουν τον Ιμάμογλου είναι φιλοκεμαλικές – και , ενδεχομένως, ίσως, «φιλειρηνικές» ή εν παση περιπτώσει «ρεαλιστικότερες» .
Τέλος – μπορεί η Κωνσταντινούπολη να είναι μια πολύ σημαντική πόλη της Τουρκίας για την διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της κοινωνίας της χώρας, ωστόσο θεωρώ πως είναι ιδιαίτερα παρακινδυνευμένη η άποψη ότι το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών αποτελεί την απαρχή της μεταβολής της φυσιογνωμίας του πολιτικού πολιτισμού που διαμορφώθηκε από το ΑΚΡ. Αντιθέτως , εκτιμώ ότι η νίκη Ιμάμογλου προλέγει αλλαγή προσώπων στο δημόσιο βίο της Τουρκίας και πολύ λιγότερο αλλαγή νοοτροπίας όσον αφορά τα ζητήματα εθνικής σημασίας της χώρας σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής και περιφερειακών συσχετισμών.
Ως εκ τούτου, ας μην αναλωνόμαστε σε πανηγυρισμούς – καθότι τίποτα δεν προλέγει ότι όσα πρεσβεύει ο Ιμάμογλου πιθανώς να «δικαιώνουν» , πολλώ μάλλον να φτάνουν στο σημείο να ικανοποιούν (!) τις ελληνικές και τις κυπριακές επιδιώξεις και θέσεις .
