«Των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι»
Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας
Η αρνησικυρία (βέτο) από Γαλλία και Δανία για την ένταξη των Σκοπίων και της Αλβανίας στην Ε.Ε. και η ξεκάθαρα μουδιασμένη στάση της ελληνικής κυβέρνησης δείχνουν πολλά για τον τρόπο που η ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική πορεύονται τα τελευταία χρόνια.
Οι αντικρουόμενες αντιδράσεις δεν συνιστούν απλώς μια αντίθεση στους κόλπους της ευρωπαϊκής «οικογένειας» (εντελώς ανόητος ευφημισμός). Συνιστούν μια βαθιά ιδεολογική, πολιτικοκοινωνική και εθνική διαφοροποίηση. Η Ευρωπαϊκή διεύρυνση έχει αρχίσει να αποτελεί ανέκδοτο, όταν μάλιστα η Αγγλία βρίσκεται, με δική της βούληση, σε πορεία εξόδου. Συν τοις άλλοις, η διεύρυνση αυτή μοιάζει ολοένα και περισσότερο με βεβιασμένη εγγραφή νέων μελών σε σύλλογο για να ψηφίσουν για το ΔΣ, παρά μια σοβαρή προσπάθεια πολιτικής διεύρυνσης, που στηρίζεται σε όραμα και αρχές.
Η Ε.Ε. δεν διαθέτει καν ξεκάθαρους πολιτικούς στόχους. Η «Γερμανοποίησή» της, σε συνάρτηση με μια αυστηρά οικονομικοκεντρική θεώρηση ακόμα και των πολιτικών της αρχών (αν έχει τέτοιες), την έχει καταστήσει οικονομικό επιμελητήριο, όχι πολιτική υπερεθνική ένωση.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στο βέτο άλλων χωρών (βέτο έπρεπε να ασκήσει η ίδια, όπως όφειλε, αν πραγματικά θεωρούσε τη συμφωνία των Πρεσπών προβληματική) αναδεικνύει το πασιφανές: η ελληνική κυβέρνηση (όχι μόνο η νυν, όλες) δεν έχει κανένα όραμα, καμία ιδεολογικά συγκροτημένη άποψη, καμία ευρωπαϊκή πολιτική ατζέντα – κάνει πάντα απλώς ό, τι της λέει το Διευθυντήριο της Ε.Ε. Πιστεύω ακράδαντα ότι ακριβώς αυτή η εντελώς υποτελής στάση των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων είναι που έχει αυξήσει κατακόρυφα τον ευρωσκεπτικισμό στη χώρα μας.
Η Ευρώπη δεν αποτελούσε ποτέ «οικογένεια» και, κατά τα φαινόμενα, δεν πρόκειται να υπάρξει πολιτική εξέλιξή της. Μάλιστα, η αδυναμία της να διαχειριστεί καίρια ζητήματα που απασχολούν όλους τους Ευρωπαίους (μεταναστευτικό, οικονομικό, πολεμικές συρράξεις στη γειτονιά της), αλλά και μια γενική στασιμότητα σε πολλαπλά άλλα ζητήματα, την καθιστά μια εντελώς χαλαρή «συντροφιά», εμπορικού κατά κύριο λόγο τύπου, που ίσως θα ήταν καλύτερο να παρέμενε απλώς μια οικονομική κοινότητα. Δεν πείθει πλέον ότι αποτελεί εναλλακτική διεθνής δύναμη καθώς δεν επηρεάζει τις παγκόσμιες εξελίξεις σε ζητήματα παιδείας, νέας τεχνολογίας, πολιτισμικής προόδου, πολιτικής θεωρίας. Ούτε πείθει τα έθνη ότι η άνευ όρων παράδοση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων είναι η καλύτερη λύση.
Δεν γνωρίζω τι θα γίνει με τα βέτο (προσωπικά εικάζω ότι θα υπάρξουν πιέσεις και θα αρθούν), αλλά τα δομικά προβλήματα θα εξακολουθήσουν να παραμένουν. Όσο για την Ελλάδα, εξακολουθεί να παραμένει, δυστυχώς, «των Ευρωπαίων περίγελα και των Αρχαίων παλιάτσοι»…
