Μουσολινικός αέρας στην Τουρκία
Γράφει ο Πέτρος Μακρής
Με μεγάλη έκπληξη παρακολουθώ τη βουδιστική αταραξία, τόσο του πολιτικού κόσμου της ελληνικής συμπολίτευσης, όσο και της αντιπολίτευσης, σχετικά με τα εμετικά και προκλητικά “επινίκεια” της επιδρομής των φονικών τουρκικών δυνάμεων εισβολής στη βόρεια Συρία, γιατί όχι και για τα επινίκεια, για την φονική επιδρομή και κατοχή των Τούρκων στα 40% της Επικράτειας τη αδελφής Κύπρου.
Τι κρίμα, για την Ελλάδα της τριπλής ιταλο-γερμανο-βουλγαρικής εισβολής 1940-1944, που έδωσε 1,5 εκατομμύριο νεκρούς και θύματα πείνας, στον αντιφασιστικό-αντιναζιστικό αγώνα… Τόσο με το Έπος του ’40, όσο και με τη μεγαλειώδη εθνική Αντίσταση.
Όμως, αυτή η χώρα, στη σημερινή της πορεία, δεν αντιδρά δραστικά και περήφανα δια του πολιτικού της κόσμου, στα οργανωμένα προκλητικά και φρικιαστικά θεάματα της μετατροπής της Ερντογανικής γειτονικής Τουρκίας, σε μια χώρα με μουσολινικό, χιτλερικό και εν μέρει μεταξικό αέρα. Και συγκεκριμένα:
- Με τη μετατροπή σε ομοιώματα θαυμαστών του χιτλερο-μουσολινικού ολοκληρωτισμού, ατόμων παιδικής και εφηβικής ηλικίας, αγοριών και κοριτσιών, αλλά και αθλητών και … “σοβαρών” πολιτών μεγαλύτερης ηλικίας. Ή φερτών οπαδών του Μουσολίνι και του Χίτλερ, που χαιρετούσαν τους δικτάτορές τους με φασιστικό, στρατιωτικό και παραστρατιωτικό χαιρετισμό, προσφιλή άλλωστε και στη δική μας … επίχρυση “Αυγή”.
- Με αυτούς τους φασιστικούς χαιρετισμούς, που τους πυροδοτεί, μετά από πολλές εξαντλητικές πρόβες, η ίδια η πολιτική ηγεσία της γείτονος και μάλιστα με την παρουσία στις φερτές λαοσυνάξεις του νεο-σουλτάνου Ερντογάν και του υπουργού Άμυνας Χαλουσί Ακάρ.
Αρκετοί από τους αναγνώστες, δικαιολογημένα θα με ρωτούσαν: “Εσύ, τι θα πρότεινες ν’ απαντήσουν οι πολιτικοί ηγέτες, τόσο στον Ερντογάν όσο και στον Ακάρ, γι’ αυτά τα επικίνδυνα θεατρικά τους έκτροπα, με τους φασιστικούς χαιρετισμούς και μάλιστα μετά από επιχειρήσεις γενοκτονίας”;
Η απάντησή μου είναι: Αυτόκλητος πολιτικός σύμβουλος δεν είμαι. Όταν όμως βαλτώνει για λόγους… απορρήτων ισορροπιών, η διάθεση ενός ηγέτη να καταγγείλει δημοσία όλα αυτά τα πολιτικά έκτροπα της γείτονος, αναγκαία κρίνεται μια αυτοκριτική των πολιτικών με τη βουδιστική αταραξία τους.
Εάν παραδόξως, οι … ατάραχοι ανανήψουν, ε, τότε ας απαντήσουν στον Ερντογάν:
- Δεν ντρέπεσαι βρε, κοτζάμ νεο-σουλτάνος, σε χώρα 80 εκατομμυρίων ψυχών, να εκπαιδεύεις τα χαϊβάνια, τα παιδάκια, τους εφήβους, τους μαντραχαλάδες, τις υποδουλωμένες στους μαντράχαλους μαντηλοφορούσες και όλα τα κοινωνικά τσούρμα, πώς να κρατήσουν ψηλά, μια πολιτικά και ηθικά ετοιμόρροπη Τουρκία; Με ποιο τρόπο ωρέ γιαβρίμ; Με τον στρατιωτικό χαιρετισμό, σε χωρίς μπερέδες και πηλήκια κράνη;
- Με αυτά τα προσόντα, ωρέ γιαβρίμ Ρετζέπ, συνεχίζεις να ζητάς πότε 23 δις. ευρώ για τους πρόσφυγες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και πότε επίσπευση των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας, σε μια Ευρώπη, η οποία, παρά τα όσα αρνητικά στοιχεία της, δεν παύει να προηγείται κατά έναν αιώνα από τη δική σου οπισθοδρομική πορεία;
Θα τολμούσαν τόσο οι ημέτεροι, όσο και οι Αμερικανοί, αλλά και κάποιοι από τους διαρκώς αμφιρρέποντες Ευρωπαίοι να διατυπώσουν τέτοιες ερωτήσεις; Πώς και πότε;
Για το πώς, ήδη έχουμε δώσει απαντήσεις και προτάσεις.
Αλλά για το πότε, οι περισσότεροι δύσπιστοι θ’ απαντούσαν: “Με αυτή την Ευρωπαϊκή και υπερατλαντική διγλωσσία, μόνον εάν ο ήλιος ανατείλει, από τη δύση!”
