Ο Trump είναι συνεργός στη βία του Erdogan
Ο πρόεδρος και οι άνθρωποι του τρέχουν για να βγάλουν το πόδι του προέδρου Trump από την παγίδα στην οποία έπεσε όταν υποστήριξε την στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας στη Συρία.
Προσπαθούν να εκτρέψουν την προσοχή μας από το γεγονός ότι ο πρόεδρος επέτρεψε την στρατιωτική καταστροφή των εταίρων που έκαναν την πιο δύσκολη, πιο επικίνδυνη δουλειά, να πολεμήσουν το Ισλαμικό Κράτος. Ενώ οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) δεν είναι Αμερικανοί σύμμαχοι, έχουν υποστεί 11.000 θύματα στην εκστρατεία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, επιτρέποντας έτσι στις αμερικανικές δυνάμεις να μετρούν πέντε μόλις απώλειες. Και έχουν κρατήσει τους τρομοκράτες και του υποστηρικτές του Ισλαμικού Κράτους σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία τώρα δεν θα τα προσέχουν τόσο στενά, καθώς οι SDF πρέπει τώρα να σπεύσουν για να αποτρέψουν την δική τους καταστροφή.
Έχοντας εγκαταλειφθεί από τις ΗΠΑ και χωρίς την αυτοπεποίθηση ότι θα μπορούσαν να αντέξουν την τουρκική επίθεση (από τη στιγμή που δεν έχουν αεροπορική δύναμη και τους ζητήσαμε να διαλύσουν τις άμυνες τους), οι SDF πήραν την μόνη βοήθεια που τους δόθηκε: του Bashar al-Assad. Το ότι παρέδωσαν έδαφος το οποίο πριν από χρόνια πήραν από τον έλεγχο του, και έβαλαν τη μοίρα τους στα χέρια του γνωρίζοντας ότι έχει “αποστραγγίσει” όποιον άλλο αντάρτη επέστρεψε, δείχνει το μέγεθος της απελπισίας τους. Απλώς προσπαθούν να επιβιώσουν για να πολεμήσουν για μία ακόμη ημέρα.
Η παράδοση τους ουσιαστικά τερματίζει τον συριακό εμφύλιο πόλεμο με τον Assad ως νικητή, τη Ρωσία ως ωφελημένη και τις ΗΠΑ ως μία από τους χαμένους. Το κόστος της ενδεχόμενης συνεργασίας από πιθανούς συμμάχους σε μελλοντικές συγκρούσεις, έχει εκτοξευθεί. Οι ΗΠΑ επίσης δέχθηκαν και ντροπή και εξευτελισμό. Δεν τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας και τα ρωσικά στρατεύματα “ποστάρουν” βίντεο με τους ίδιους να καταλαμβάνουν αμερικανικές βάσεις που έχουν εγκαταλειφθεί.
Ο Trump προσποιείται ότι δεν τον ενδιαφέρει, τουητάροντας “όποιος θέλει να βοηθήσει τη Συρία να προστατεύσει τους Κούρδους, δεν έχω πρόβλημα, είτε είναι η Ρωσία, η Κίνα ή ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Ελπίζω όλοι να τα πάνε καλά, είμαστε 7.000 μίλια μακριά!”. Το οποίο ακούγεται σαν πράσινο-φως στην επέμβαση της Τουρκίας (και παρεμπιπτόντως, και ο Osama Bin Laden 7.000 μίλια μακριά ήταν επίσης).
Το τίμημα αυτής της τελευταίας απερίσκεπτης και καταστροφικής κίνησης, φθάνει στον Λευκό Οίκο ωστόσο: ο αντιπρόεδρος Mike Pence, ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo, και ο υπουργός Άμυνας Mark Esper, προσπάθησαν όλοι τους να καλύψουν το χάος αρνούμενοι την πραγματικότητα- απορρίπτοντας κατηγορηματικά ότι ο Πρόεδρος είχε δώσει το πράσινο φως στην επέμβαση.
Όταν αυτές οι προσπάθειες δεν έκαμψαν την αιμορραγία της αξιοπιστίας της κυβέρνησης, ο Λευκός Οίκος έστειλε τον Pence και τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Robert O’ Brien στην Άγκυρα, να προσπαθήσουν να βρουν μία λύση που θα έσωζε τα προσχήματα. Ο Esper θα πήγαινε στις Βρυξέλλες “για να πιέσει τους άλλους συμμάχους μας του ΝΑΤΟ να λάβουν συλλογικά και μεμονωμένα διπλωματικά και οικονομικά μέτρα ως απάντηση σε αυτές τις τουρκικές ενέργειες”.
Οι σύμμαχοι της Αμερικής στο ΝΑΤΟ είναι έντονα εναντίον της βιαιότητας της Τουρκίας, αλλά επίσης θεωρούν και τις αμερικανικές ενέργειες ανήκουστες. Ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Jean-Yves Le Drian δήλωσε, “ο πρόεδρος Trump δεν φαίνεται να αντιτίθεται στην επιχείρηση που διεξάγουν οι Τούρκοι, παρά τις πιο αυστηρές θέσεις που ακούγονται”.
Είναι σημαντικό για τον αμερικανικό στρατό και για την αμερικανική κοινή γνώμη να ακούσουν τον πολιτικό ηγέτη του Πενταγώνου να εξηγεί τις στρατιωτικές πολιτικές. Και ο Esper, προς τιμή του, δεν κρύβεται από τα ΜΜΕ. Αλλά οι ελιγμοί που κάνει για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του προέδρου του, είναι επώδυνο να τις παρακολουθεί κανείς: “Για να είμαι σαφής, δεν εγκαταλείπουμε τους Κούρδους εταίρους μας”, δήλωσε στους δημοσιογράφους, “και τα αμερικανικά στρατεύματα παραμένουν μαζί τους σε άλλα μέρη της Συρίας. Η παρορμητική δράση του προέδρου Erdogan να επέμβει στη Βόρεια Συρία έχει βάλει τις ΗΠΑ σε δύσκολη κατάσταση”.
Τόσο ο πρόεδρος όσο και ο Esper το κάνουν να ακούγεται σαν να μην υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις: είτε να διεξάγουν πόλεμο σε δύο μέτωπα εναντίον της Συρίας και της Τουρκίας ή να αποσύρουν εντελώς τις αμερικανικές δυνάμεις. Αυτό είναι το είδους του αχυράνθρωπου που έκανε τους Ρεπουμπλικάνους να κοροϊδεύουν τον πρόεδρο Barack Obama και τους βοηθούς του, όταν πρότειναν πως έπρεπε είτε να εγκαταλείψουν το Ιράκ ή να αποφύγουν τη Συρία. Υπάρχει ένα ευρύτερο φάσμα επιλογών διαθέσιμων από το να μην κάνουν τίποτα ή να προσγειώσουν μια δύναμη εισβολής στη Νορμανδία, για να χρησιμοποιήσω και την αγαπημένη δοκιμασία του Trump για αξιόπιστους εταίρους.
Ακόμη και αν λειτουργούσε εντός των περιορισμών που ο ίδιος ο Trump υιοθέτησε ανόητα, υπάρχουν ενέργειες που οι ΗΠΑ θα μπορούσαν -και θα έπρεπε- να είχαν κάνει για να μετριάσουν τη ζημιά. Εάν πρέπει να επιτρέψει στην Τουρκία να δημιουργήσει μια “ασφαλή ζώνη” 20 χιλιομέτρων στο συριακό έδαφος, οι ΗΠΑ θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη να την καταστήσουν απολύτως ασφαλή, διότι αυτό που τώρα είναι μια στρατιωτική εισβολή, μπορεί γρήγορα να γίνει μια ανθρωπιστική κρίση.
Οι αμερικανικές δυνάμεις έχουν πετύχει να αποτρέψουν την σύγκρουση μεταξύ της Τουρκίας και του SDF, παρά την αμέριστη τουρκική εχθρότητα προς την YPG (τους Κούρδους πολεμιστές με δεσμούς με την τρομοκρατική οργάνωση ΡΚΚ που δρα στην Τουρκία). Θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε τους όρους μιας κατάπαυσης του πυρός και να παράσχουμε το πλαίσιο μεταξύ των τουρκικών δυνάμεων και του SDF, με τα εδάφη να παραδίδονται παράλληλα στην Τουρκία. Η Τουρκία θα πετύχει τον δηλωμένο στόχο της για μια ζώνη ελεύθερη από το SDF, το SDF θα επιβίωνε, και η μετάβαση θα ερχόταν με τον ελάχιστο τρόμο για τους πολίτες.
Μετά από τον πόλεμο του Κόλπου το 1991, οι ΗΠΑ δημιούργησαν μια ζώνη ασφαλείας στο Βόρειο Ιράκ, παρέχοντας ασφάλεια και διευκολύνοντας την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Ιρακινούς που ζούσαν εκεί ή που κατέφευγαν εκεί. Όπως υποστήριξε ο Jim Jones το 2017, η επιχείρηση Provide Comfort προστάτευσε τους Ιρακινούς από την κυβέρνησή τους, παρείχε την σταθερότητα που ενθάρρυνε την οικονομική ανάπτυξη, και καλλιέργησε μια γενιά ηγετών που ήταν μια θετική πολιτική δύναμη στο Ιράκ και φιλική προς τα αμερικανικά συμφέροντα. Βάζοντας την ευημερία των πολιτών της Βόρειας Συρίας στο επίκεντρο της πολιτικής μας, θα μπορούσαμε να ανακτήσουμε κάποια αξιοπρέπεια.
Ο Assad χρειάζεται να μαζέψει χρήματα για την ανοικοδόμηση της χώρας, και ίσως να δεχόταν αυτή τη ρύθμιση -και όπως δείχνουν οι στρατιωτικές επιτυχίες της Τουρκίας και της SDF, δεν θα μπορούσε να την αποτρέψει. Η Ρωσία επίσης θέλει την ανοικοδόμηση της Συρίας, αλλά δεν έχει λεφτά για να τα διαθέσει εκεί. Η οργάνωση των προσπαθειών ανακούφισης στη Βόρεια Σύρια θα έδινε στις ΗΠΑ έναν τρόπο για να συμβάλουν στην ανοικοδόμηση χωρίς να ενισχύουν το καθεστώς Assad, δεδομένου ότι η περιοχή δεν θα ελέγχεται από συριακές δυνάμεις.
Δεν είναι αργά για την κυβέρνηση να δει πόσο δαπανηρός είναι αυτός ο λογαριασμός που έφερε ο Trump στην χώρα. Έχουμε χάσει το επιχείρημα για την υπαιτιότητα, δεν υπάρχει καμία διαφυγή από το γεγονός ότι ο Trump ειναι συνεργός στη βία του Erdogan. Αλλά εάν κινηθούμε νωρίς με ένα προτεινόμενο πλαίσιο, πριν καταστούν προφανείς οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της υποστήριξης του Trump στην τουρκική επέμβαση, μπορεί ακόμη να είμαστε σε θέση να βρούμε εταίρους να μας βοηθήσουν, και να μετριάσουμε τη ζημιά.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στο The Atlantic
