28/03/2024

Αμυντική πολιτική και ενεργειακή επάρκεια

Του Θανάση Παπαδημητρίου

Το θέμα δεν είναι να βλέπεις το δάχτυλο, το θέμα είναι να καταφέρουν οι άλλοι να κρύψουν ολόκληρο δάσος πίσω από ένα δάχτυλο. Σ’ όλη την ιστορία των οργανωμένων κοινοτήτων, αυτό που θα παρατηρήσει κανείς είναι η προσπάθεια τους να φυλαχθούν από τις επιθέσεις άλλων λαών.

Προσπαθούσαν να οχυρώνονται στην αρχή με μικρά τείχη στη συνέχεια με τεράστια, όπου ήταν δύσκολο στον επιτιθέμενο να τα υπερβεί. Πάντα φρόντιζαν να έχουν τις ανάλογες προμήθειες και συνήθως προτιμούσαν να χτίζουν τις πόλεις ή τις ακροπόλεις σε σημεία όπου υπήρχε νερό.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι να εμφανιστούν οι σύγχρονες πολιορκητικές μηχανές και τελικά τα μεγάλα κανόνια. Τα τείχη πλέον ήταν άχρηστα.

Στη σύγχρονη εποχή τα τείχη είναι ο στρατός και τα αμυντικά όπλα. Οι προμήθειες όμως παραμένουν βασική προϋπόθεση για να αντέξει ο αμυνόμενος σε βάθος χρόνου. Στις ανοιχτές οικονομίες αυτό σημαίνει διατήρηση του εμπορίου και φυσικά διατήρηση της λειτουργίας της οικονομικής δραστηριότητας. Φτάσαμε λοιπόν στην ουσία του θέματος για την οργανωμένη άμυνα, που είναι η ενέργεια, βασικός συντελεστής για την ομαλή λειτουργία των πάντων στη σύγχρονη εποχή.

Για μια ουσιαστική και σε βάθος χρόνου αντίσταση δεν είναι μόνο η επάρκεια σε οπλικά συστήματα αλλά και η δυνατότητα να συνεχίζει η παραγωγή αγαθών η παραγωγή χρήματος για την αγορά των απαραίτητων προμηθειών.

Το πρώτο που θα πρέπει να εξασφαλίσει το κράτος είναι η απρόσκοπτη τροφοδοσία των πάντων με ενέργεια αν θέλει να έχει ισχυρή άμυνα, πράγμα που σημαίνει να μη μπορεί εύκολα να σταματήσει την τροφοδοσία με νερό όπως έκαναν παλιά στις πολιορκημένες πόλεις ή με ενέργεια όπως απαιτούν οι σύγχρονοι καιροί.

Τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις θα πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν.

Αυτό ισχύει βέβαια και για τη χώρα μας. Το ηλεκτρικό δίκτυο κατά κύριο λόγο αλλά και τα οχήματα όπως και η θέρμανση των οικισμών θα πρέπει να είναι όλα σε θέση να παρέχουν τη δυνατότητα στην αντοχή, στην παραγωγή και κατ επέκταση στην άμυνα της οργανωμένης κοινωνίας.

Αλήθεια τι απ όλα αυτά έχουμε φροντίσει να υπάρχουν σε μια ενδεχόμενη πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία, η οποία είναι και ο βασικός πιθανός αντίπαλος;

Ελάχιστα μέχρι τίποτα . Ενώ μιλάμε ότι η στρατιωτική δομή της χώρας έχει αμυντικό χαρακτήρα, συζητάμε μόνο για τα οπλικά συστήματα αλλά τίποτα για τις «προμήθειες» όπως έκαναν από παλιά οι οργανωμένες κοινότητες.

Η χειρότερη αμυντική διάταξη προτάσσει την υπερσυγκέντρωση των αδύνατων σημείων άρα και την ευκολία στον αντίπαλο με ελάχιστες κινήσεις να πάρει το μεγάλο πλεονέκτημα. Αντιθέτως η καλύτερη αμυντική στάση στον τομέα της ενέργειας απαιτεί την μεγαλύτερη δυνατή διάχυση των πηγών παραγωγής. Μικρές και πολλές μονάδες παραγωγής.

Η αδυναμία μας αυτή φαίνεται μέχρι και τώρα στην ύπαρξη ολιγάριθμων μεγάλων λιγνιτικών μονάδων.

Ένας σοβαρός σχεδιασμός θα προχωρούσε σε χωροθέτηση με αυστηρά κριτήρια δημιουργίας και τοποθέτησης όσο το δυνατόν πιο μικρών μονάδων παραγωγής. Φυσικά αυτό προϋποθέτει σοβαρή αντιμετώπιση του παράγοντα Τουρκία κάτι που δυστυχώς δεν υπάρχει.

Στους όποιους σχεδιασμούς, διανοητικά η Ελλάδα απουσιάζει από το πραγματικό πεδίο δράσης. Επίσημοι και ανεπίσημοι, υπεύθυνοι και μη, προτάσσουν λύσεις άλλοτε με βάση καθαρά προσωρινές οικονομίστικες λογικές και άλλοτε με συναισθηματισμούς και ιδεολογικές αφετηρίες, άσχετες με την πραγματική αμυντική ανάγκη της χώρας.

Η πλέον ακραία και ανεύθυνη, για να μην πούμε ανθελληνική συμπεριφορά σ αυτό τον τομέα, πήρε μορφή με την δέσμευση στο άρμα της Άγκυρας, στον τομέα της τροφοδοσίας με φυσικό αέριο για τις ελληνικές ανάγκες.

Ο αγωγός συμφωνήθηκε επί Σημίτη τον Μάρτιο του 2002 ολοκληρώθηκε το 2007 επί Καραμανλή και έκτοτε λειτουργούσε προμηθεύοντας με φυσικό αέριο από το πεδίο Σαχ Ντενίζ από το Αζερμπαϊτζάν. Από 1-1-2020 όμως και το Ρωσικό φυσικού αέριο το προμηθευόμαστε μέσω Τουρκίας.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον βαθμό ελέγχου από την Άγκυρα της προμήθειας με φυσικό αέριο, αρκεί να δούμε τα στοιχεία, όπου το φυσικό αέριο είναι πρώτο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας μας για τη χρονιά που πέρασε. Απ αυτό το 80% περίπου το παίρνουμε από την Τουρκία και τα υπόλοιπο κυρίως σε μορφή LNG από την Αλγερία.

Επί πλέον έχουμε και ένα ποσοστό αγοράς ηλεκτρικού ρεύματος απ ευθείας από την Τουρκία.

Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να αντιληφθεί κανείς, ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις από το 2002 μέχρι σήμερα, προώθησαν τη ενεργειακή εξάρτηση από τη Τουρκία, στα πλαίσια της βίαιης απεξάρτησης από τον λιγνίτη.

Σ αυτό όμως το παιχνίδι έπαιξαν όλοι είτε προτάσσοντας λόγους οικολογίας και κλιματικής αλλαγής είτε όχι, αποσιωπώντας πάντα ότι με γρήγορους ρυθμούς η χώρα μας δένονταν ενεργειακά στο άρμα της Άγκυρας.

Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε σοβαρά για Εθνική Ανεξαρτησία για ουσιαστική θωράκιση της άμυνας, για τη δυνατότητα να μιλάμε για αποτελεσματική χάραξη της ΑΟΖ, οφείλουμε να δούμε με σοβαρότητα το ζήτημα της απεξάρτησης από την Άγκυρα. Αν δεν μπορούμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μας με προϊόντα εγχώριας παραγωγής τότε οφείλουμε να έχουμε μια αρκετά μεγάλη γκάμα αγορών στη διάθεσή μας ώστε να μη βρεθούμε ποτέ στην ανάγκη να συμβιβαστούμε όταν θα μπορούσαμε να το έχουμε αποφύγει.

Τα στοιχεία του Οκτωβρίου του 2019 για την παραγωγή ηλεκτρισμού δείχνουν καθαρά τη συμμετοχή του φυσικού αερίου να ανέρχεται στο 49.86%, ο δε Ερντογάν από 1-1-2020 με την πολιτική της Μόσχας, ελέγχει τη βάνα τροφοδοσίας που αναλογεί στο 40% της Ελληνικής παραγωγής.

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024