Carnegie Europe: Πόσο μακριά θα φτάσει η Τουρκία αμφισβητώντας το ΝΑΤΟ και την ΕΕ
του Mark Pierini
Carnegie Europe
Στις σχέσεις τους με την Τουρκία το 2020, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα καθίσουν απέναντι σε έναν πιο διεκδικητικό συνομιλητή από οποιαδήποτε άλλη φορά στο παρελθόν, τον οποίον δεν μπορούν να αγνοήσουν.
Οι ηγέτες του ΝΑΤΟ θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματική ανάπτυξη των ρωσικών πυραύλων S-400, την πιθανή απόκτηση ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους, τις συνεχιζόμενες τουρκικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Βόρεια Συρία και μια στρατιωτική ανάπτυξη (στην αρχή της) στη Λιβύη.
Οι ηγέτες της ΕΕ θα ασχοληθούν με τα εν εξελίξει ζητήματα, όπως αυτό των προσφύγων από τη Συρία, της έκδοσης των τζιχαντιστών ευρωπαϊκής καταγωγής, και των δραστηριοτήτων γεώτρησης γύρω από την Κύπρο, καθώς και νέα ζητήματα όπως η συμφωνία με τη Λιβύη για τα θαλάσσια σύνορα, οι επιπτώσεις για τις επιχειρήσεις της ΕΕ ως αποτέλεσμα πιθανών αμερικανικών κυρώσεων και οι συνέπειες του Brexit για τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ηνωμένο Βασίλειο και την ΕΕ.
Ο αριθμός και η σοβαρότητα αυτών των ζητημάτων, καθώς και η δυναμική για πιο δυσμενείς εξελίξεις στις πολιτικές της Τουρκίας, δικαιολογούν μια σταθερή, αποφασιστική και εν τούτοις συνεταιριστική πολιτική από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εγχώρια σκηνή της Τουρκίας: Ο εθνικισμός σε άνοδο
Η Τουρκία σήμερα είναι πιο εθνικιστική και έχει μεγαλύτερη τάση να προβάλλει την πολιτική και στρατιωτική της ισχύ από ό,τι τα τελευταία χρόνια. αυτό αποτελεί εν μέρει αντανάκλαση του στυλ και της προσωπικότητας του προέδρου Recet Tayyip Erdogan, αλλά είναι επίσης αποτέλεσμα άλλων παραγόντων, όπως η προηγούμενη οικονομική ανάπτυξη και η ιστορική κληρονομιά.
Ο παράγοντας Erdogan
Το Κόμμα Δικαιοσύνη και Ανάπτυξη του προέδρου Erdogan βρίσκεται στην εξουσία από το Νοέμβριο του 2002. Ο ίδιος ο Erdogan ήταν πρωθυπουργός από τον Μάρτιο του 2003 μέχρι τον Αύγουστο του 2014, και πρόεδρος της δημοκρατίας στη συνέχεια. Ένα από τα κύρια επιτεύγματα στη διάρκεια της περιόδου ήταν μια αξιοσημείωτη αύξηση της ευημερίας, που είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας νέας μεσαίας τάξης, στην μαζική ανάπτυξη των μεταφορών, της άρδευσης και των κοινωνικών υποδομών, και στην στρατιωτική άνοδο. Αυτό αποτυπώνεται σε μια λίστα 824 projects που ξεκίνησαν ή/και ολοκληρώθηκαν στην περίοδο 2010-2019.
Το μοντέλο λειτουργίας της προεδρίας είναι ένα που αναμιγνύει τολμηρές πρωτοβουλίες που παράγουν ορατά αποτελέσματα στον δημόσιο χώρο με την σταθερή εξάλειψη της ελευθερίας της έκφρασης και έναν σφιχτό έλεγχο οτων ΜΜΕ και του δικαστικού σώματος, όπως φαίνεται σε γεγονότα όπως τις δημοτικές εκλογές του 2019 και τη δίκη του Gezi.
Αυτά τα επιτεύγματα βρίσκονται πλέον σε κίνδυνο λόγω λανθασμένων οικονομικών πολιτικών και μιας δραστικής διάλυσης του κράτους δικαίου, μέσα σε ένα νέο συνταγματικό πλαίσιο (one-man-rule σύστημα), δημιουργώντας μια αυξανόμενη πίεση για την ηγεσία.
Σε μια πολιτική πραγματικότητα όπου όλες οι αποφάσεις συγκλίνουν προς τον επικεφαλής του κράτους, όπου από τη βουλή έχουν αφαιρεθεί πολλές από τις εξουσίες της, και όπου συχνά ποινικοποιούνται η διαφωνία και η ελευθερία έκφρασης, λανθασμένες οικονομικές πολιτικές υπονομεύουν ακόμη περισσότερο την πολιτική ηγεσία.
