Οι Τούρκοι μετέτρεψαν μία μεταναστευτική/ανθρωπιστική κρίση σε υβριδική επιχείρηση εισβολής σε ξένο έδαφος. Εργαλειοποίησαν τις μάζες των εκπατρισμένων και τις προωθούν προς την ελληνική επικράτεια. Δεν κάνουν κάν τον κόπο να συγκαλύψουν την άμεση εμπλοκή των τουρκικών κρατικών μηχανισμών στην επικοινωνία, παρότρυνση, μεταφορά και εξώθηση των χιλιάδων μεταναστών να εισέλθουν λαθραία στην Ελλάδα.
Τα κίνητρα των Τούρκων ενδιαφέρουν μόνον ως έναν βαθμό. Η ελληνική πλευρά αρέσκεται μέχρι σήμερα να ψυχαναλύει εξονυχιστικά την τουρκική επιθετικότητα. Το πρόβλημα, όμως, πλέον, δεν είναι να κατανοήσουμε την τουρκική επιθετικότητα αλλά να την αντιμετωπίσουμε.
Αποκαλυπτικό για τους πραγματικούς σκοπούς της Τουρκίας είναι ότι η πίεση δεν ασκείται εξίσου στην Βουλγαρία. Ίσως γιατί τα βουλγαροτουρκικά σύνορα είναι περισσότερο θωρακισμένα από τα ελληνοτουρκικά. Ίσως όμως γιατί ο σκοπός της τουρκικής πολιτικής είναι η αποσταθεροποίηση της Ελλάδας και όχι της Βουλγαρίας.
Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα δεν πρέπει ούτε στιγμή να αντιμετωπίσει την πίεση που ασκείται αυτήν την στιγμή στον Έβρο σαν μία ακόμα απόπειρα μαζικής εισέλευσης λαθρομεταναστών ή προσφύγων. Εδώ πρόκειται για ημι-στρατιωτική καταδρομική επιχείρηση, στην οποία οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως εμπροσθοφυλακή και πολιορκητικός κριός. Σύμφωνα, μάλιστα, με πληροφορίες από την περιοχή του Έβρου, οι μετανάστες αντιμετωπίζουν πίεση από τις τουρκικές δυνάμεις όταν επιχειρούν να επιστρέψουν στην Ανδριανούπολη.
Το ερώτημα, η απάντηση του οποίου θα δοθεί από τα γεγονότα, είναι εάν οι Τούρκοι θα επιδιώξουν την μετατροπή της μεθοριακής πίεσης σε θερμό επεισόδιο, με ευθεία εμπλοκή των χερσαίων δυνάμεων των δύο πλευρών. Στην περίπτωση αυτή θα επιχειρήσουν να «αξιοποιήσουν» την εύφλεκτη ύλη που έχει συσσωρευθεί, ώστε να προκαλέσουν ανάφλεξη με αφορμή κάποιο βίαιο ή ατυχές περιστατικό. Στην συνέχεια θα επιχειρήσουν να παρέμβουν ως «κηδεμόνες και προστάτες των βαλλομένων προσφύγων», κατά την πάγια τουρκική τεχνογνωσία.
Η πιθανότητα κλιμάκωση και εκτροπής της παρούσας έκρυθμης κατάστασης σε χερσαία εμπλοκή και στην συνέχεια σε γενικευμένη σύρραξη, είναι αυτήν την στιγμή μόνον ένα σενάριο. Αλλά, ακόμα και αν εκτιμάται ως σχεδόν απίθανο, η ελληνική πλευρά οφείλει να το συμπεριλάβει στα ενδεχόμενα.
Παράλληλα, πρέπει με κάποιον τρόπο να πιεστούν οι σύμμαχοι και εταίροι μας να μας στηρίξουν. Η αντίδραση αυτήν την στιγμή είναι θετική έως χαλαρή. Και όμως, η Δύση οφείλει να στηρίξει την βαλλόμενη Ελλάδα για πολλούς λόγους, ιστορικούς, γεωπολιτικούς, πολιτισμικούς, ακόμα και ηθικούς. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να εγκαταλείψει τους καλούς της τρόπους και να προειδοποιήσει ότι: εάν δεν υπάρξει σθεναρή και έμπρακτη διπλωματική και στρατηγική στήριξη από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, θα χρησιμοποιήσει όλο το νομικό οπλοστάσιο που διαθέτει. Και ο νοών νοείτω.
Φυσικά, γιά να πείσουμε ότι το εννοούμε, θα πρέπει ως κοινωνία, συνολικά και χωρίς εκπτώσεις, να στηρίξουμε υλικά και ηθικά τον Έβρο ως το αδιαπέραστο, αρραγές, συμπαγές, ακλόνητο όριο του Ελληνικού και επομένως του Δυτικού κόσμου.
*Από τις εκδόσεις Παπαζήση κυκλοφορεί το βιβλίο του ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ (2010)
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ στις 5/3/20
