Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στην Συρία που μάλλον συνδέονται άμεσα με αυτές στη Λιβύη, μέσω των παραγόντων που εκκινήσαν όλες αυτές τις συρράξεις στην ευρύτερη περιοχή. Η οικονομία της Συρίας καταρρέει αφού φαίνεται πώς ο Άσαντ αδυνατεί να δώσει όσα υποσχέθηκε στους πολίτες (ακόμα και η κρατική παρέμβαση για φτηνό ψωμί είναι πλέον αδύνατη), ενώ την ίδια στιγμή η Ρωσία δεν δέχεται να συμμετέχει σε κάποια χρηματοδότηση, πέρα από την παρουσία των στρατιωτικών της μονάδων στη χώρα.
Οι ελπίδες μάλλον στηρίζονται σε κάποιες δηλώσεις από χώρες όπως η Σ.Αραβία και το Κατάρ για αναδόμηση, αν και αυτές πιθανόν φαίνεται να έγιναν πιο πολύ στο πλαίσιο της απομάκρυνσης της επιροής της Τουρκίας παρά να αποτελούν μέρος ενός δομημένου σχεδίου.
Μεγάλη σημασία έχει επίσης και η παρουσία της Τουρκίας. Η Τουρκία πλέον έχει και αυτή σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα για να δώσει ενισχύσεις στην αντιπολίτευση αλλά και για να διατηρήσει ένα σύνολο φανατικών τζιχαντιστών που η ίδια χρησιμοποίησε. Κάτι που δεν φάνηκε να τη βοηθά και ιδιαίτερα στο να αποτραπεί ο θάνατος 36 στρατιωτών της πρόσφατα στο Ιντλίμπ. Έτσι, οι αποστολές κάποιων στην Λιβύη δίνουν περιθώριο διαχείρισης τους, ενώ συγχρόνως δημιουργούν και ένα πλαίσιο επιροής στη χώρα που ενδεχομένως να της δώσει και κάποια εφόδια παραπάνω (όπως ενεργειακό και σχετικά μνημόνια).
Στην συνέχεια έχει ενδιαφέρον η θέση των ΗΠΑ που εδώ και καιρό έχουν δηλώσει πώς θα βρίσκονται μόνο εκεί που υπάρχει το συμφέρον τους, προχωρώντας με τον τρόπο αυτό σε οικονομία δυνάμεων και χρήματος, αφήνοντας όλους τους παραπάνω να “ματώνουν” σε μια διένεξη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής που δεν είχε ποτέ σημείο λήξης και ούτε φαίνεται πώς θα υπάρξει άμεσα.
Παράλληλα, η παρουσία της ΕΕ είναι από ελάχιστη ως και αόρατη, αφού σε καμία από τις δύο χώρες δεν έχει ούτε συμφωνίες, ούτε στρατό, ούτε επιρροή. Μια κατάσταση που με μια πρώτη ματιά/εκτίμηση την αφήνει ίσως αλώβητη, αλλά και την καθιστά πολύ μικρή πλέον σε μέγεθος, αφού δεν μπορεί να ελέγχει ούτε καν ό,τι γίνεται περιμετρικά των συνόρων της, με τελευταίο και έντονο δείγμα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο με την Τουρκία και τα ενεργειακά, αλλά και το μεταναστευτικό στον Έβρο το οποίο αντιμετώπισε η Ελλάδα. Ένα ζήτημα που άνοιξε σοβαρές ρωγμές εντός της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής στο μεταναστευτικό ζήτημα, ειδικά μεταξύ χωρών που έχουν λάβει αποστάσεις από τη γερμανοκεντρική αντίληψη επί του θέματος.
Όσα λαμβάνουν χώρα έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα τόσο πώς και τι θα συμβεί στην Τουρκία όπως και το πώς θα γίνει διαχείριση του ζητήματος από τις ΗΠΑ για την ευρύτερη περιοχή μας, αυτή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Πρώτον επειδή αν η Τουρκία καταφέρει και ξεπεράσει όλα αυτά τα εμπόδια με ελάχιστες πληγές, προφανώς και η κατάσταση θα γίνει εξαιρετικά δύσκολη για εμάς, αφού το μόνο πρόβλημα για τον Ερντογάν θα είναι πλέον το Αιγαίο και η Ελλάδα και δεύτερον διότι η στάση των ΗΠΑ αποτελεί σημαντικό ζήτημα. Μπορεί αυτή την στιγμή η αμερικάνικη πολιτική να φαίνεται πως συμβαδίζει με τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά σε μια ενδεχόμενη στροφή του Ερντογάν και απομάκρυνση του από την Ρωσία (μετά τα όσα γίνονται στην Συρία), η σκακιέρα μπορεί να αλλάξει ρότα άρα και η στάση των ΗΠΑ.Μια εικόνα που φάνηκε πολύ έντονα με την προχθεσινή συμφωνία Ερντογάν Τράμπ πάνω στο θέμα της πανδημίας, η οποία δείχνει πώς πάντα υπάρχει διάθεση εκ μέρους των ΗΠΑ αρκεί ο Ερντογάν να θέλει να ανταποκριθεί.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό. Πολιτική απορρήτουΑποδοχήΌχι
