11/12/2024

Σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλουμε να βρεθούμε;

pawn-casting-king_1284-13713

 

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας 

 

 

Ό, τι συμβαίνει στη Μόρια και σε άλλες περιοχές, με πιο ενδεικτική την Πλατεία Βικτωρίας, συνιστά μια ιδιότυπη μορφή πολέμου. Δεν είμαι ειδικός αναλυτής για να εξηγήσω τεχνικά ζητήματα που ορίζουν την έννοια του υβριδικού πολέμου και των ασύμμετρων απειλών. Απλά και κατανοητά, λοιπόν:

 

 

 

Α. Οι πόλεμοι δεν είναι όπως κάποτε. Εκεί που οι παππούδες και οι πατεράδες μας έβλεπαν άρματα, τώρα βλέπουμε στρατιές από μυστικούς πράκτορες, φανατικούς Ισλαμιστές κ.ο.κ. που εμφανίζονται ως κακόμοιροι πρόσφυγες και λειτουργούν ως εχθρικό προγεφύρωμα, ως πέμπτη φάλαγγα εντός της χώρας.

 

 

Β. Κάποιοι εξακολουθούν να είναι τα αθώα θύματα. Οι πραγματικοί πρόσφυγες, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως ασπίδα ή ως πρόφαση για να βαφτίζονται όλοι οι εισβολείς ως πρόσφυγες. Το ανθρωπιστικό ζήτημα, η προσφυγιά εξακολουθούν να υπάρχουν. Δυστυχώς, όμως λειτουργούν ως μοχλός εξαπάτησης της κοινής γνώμης για το μέγεθος και τις διαστάσεις του προβλήματος.

 

 

Γ. Κάθε κίνδυνος αντιμετωπίζεται καλύτερα όταν ένας λαός έχει ομόνοια. Ποτέ, όμως δεν συνέβη αυτό στην ιστορία, δυστυχώς. Όπως δεν συμβαίνει ούτε σήμερα. Εφιάλτες, προδότες, μαυραγορίτες, άνθρωποι δηλ. που δεν είχαν ενδοιασμούς να συνεργαστούν με τον εχθρό ή να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση και την κρίση, πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα.

 

Δ. Δεν είναι ποτέ εύκολο να πολεμήσεις, ακόμα και σ’ έναν υβριδικό πόλεμο. Άλλοι φοβούνται, άλλοι παραμένουν παραπλανημένοι ως προς το μέγεθος της απειλής, χειραγωγημένοι από την προπαγάνδα, μη επαρκώς πληροφορημένοι κ.ο.κ. Κυρίως, όμως απαιτείται θέληση, δύναμη ψυχής. Σήμερα μπορεί να μην κινδυνεύεις από σφαίρες. Κινδυνεύεις, όμως να σε απαξιώσουν κοινωνικά, να σε λοιδωρήσουν πολιτικά, να σε απειλήσουν επαγγελματικά και οικονομικά, να σε δυσφημίσουν προσωπικά – οικογενειακά.

 

Ε. Εντωμεταξύ, πραγματικές πολεμικές συρράξεις εννοείται ότι είναι πιθανές. Συνήθως αποτελούν μικρά επεισόδια, αλλά υπάρχουν. Όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός είναι και οι πιο αξιοθαύμαστοι. Διότι αν οι περισσότεροι από μας φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και μια υβριστική επίθεση, εκείνοι αντιμετωπίζουν πραγματική απειλή κατά της ζωής τους. Οπότε, μην ταυτίζετε τα επαγγέλματα που κάνουμε όσοι είμαστε στα μετόπισθεν με αυτόν που φυλά τα σύνορα με το όπλο στο χέρι.

 

 

Όποτε ο λαός μας βρέθηκε να πολεμά για την ίδια του την ύπαρξη, για την αξιοπρέπειά του, τη γη του, τον πολιτισμό του, την κουλτούρα του, τις αξίες του, ακόμα και την ίδια του τη ζωή και τη ζωή των αγαπημένων του προσώπων, πάντα έδειξε ότι είχε τα φόντα, το σθένος, την ψυχική δύναμη να πολεμήσει. Σε καιρούς χαλεπούς αντιμετωπίζουμε, προσωπικά και συλλογικά, το δίλημμα «να πολεμήσω ή να κάτσω στην ησυχία μου». Το δίλημμα αυτό εμφανίζεται και σήμερα – ίσως σε άλλο επίπεδο, σε διαφορετικό είδος πολέμου και με άλλα δεδομένα. Είναι, όμως πάντα το ίδιο.

 

Σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλουμε να βρεθούμε; Σε κείνη των ανθρώπων που μάχονται, που είναι νικητές της ζωής ακόμα κι αν χάσουν τη μάχη ή σε κείνη των ανθρώπων που βρίσκουν χίλιες δυο δικαιολογίες να μην πολεμήσουν, από φόβο ή από άγνοια ή από παραπλάνηση;

 

Ούτε χτες, ούτε αύριο. Η απόφαση αφορά το εδώ. Αφορά το σήμερα. Αφορά εμάς και τα παιδιά μας. Δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνουμε, πού μένουμε, τι ηλικία είμαστε, πόσα λεφτά έχουμε, τι είδους ζωή κάνουμε. Εξάλλου, όλη η ζωή είναι μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ…

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Don`t copy text!