Ο φανατισμός πάντα «χτυπά» την εκπαίδευση

Γράφει ο δρ Δημήτρης Γκίκας 

Η δολοφονία του Γάλλου καθηγητή από φανατικό μουσουλμάνο ταράζει, γι’ ακόμα μία φορά, τα νερά στις δυτικές χώρες που, σε μεγάλη πλέον πλειοψηφία, γνωρίζουν μια άνευ προηγουμένου διείσδυση συμπαγών μουσουλμανικών πληθυσμών στις κοινωνίες τους.

Η δολοφονία του εν λόγω καθηγητή είναι ιδιαίτερα συμβολική, καθώς ξεδιπλώνει ως άμεσα ορατή την εικόνα του φανατισμού που, πάντα και πρωτίστως, «χτυπά» την εκπαίδευση, το θεμέλιο των πολιτιστικών αξιών ενός πολιτισμού.

Το πρόσχημα της δολοφονίας του καθηγητή ήταν η προσπάθειά του, όπως τουλάχιστον έγινε γνωστό, να διδάξει την αξία της ελευθερίας του λόγου, παρουσιάζοντας σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ. Μια πράξη που οι μουσουλμάνοι γενικότερα θεωρούν ιδιαίτερα βέβηλη, καθώς η θρησκεία τους απαγορεύει οποιαδήποτε εικονογράφηση, πολλώ μάλλον σατιρική, του προσώπου του Προφήτη τους.

Παρότι είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν την κίνηση του άτυχου Γάλλου καθηγητή να διδάξει την ελευθερία της έκφρασης, χρησιμοποιώντας μάλιστα τέτοιο υλικό, προσωπικά δηλώνω αντίθετος. Θεωρώ ότι έχεις πολλές ευκαιρίες, ως δάσκαλος, να μιλήσεις και να διδάξεις για την ελευθερία έκφρασης, χωρίς απαραίτητα να προκαλέσεις το θρησκευτικό συναίσθημα, πράξη που, για μένα, δυστυχώς, είναι μάλλον σκοταδιστική. Η πολιτική σάτιρα δεν μπορεί να ταυτιστεί με τη θρησκευτική. Η δεύτερη ξεκάθαρα έχει προκλητικές βάσεις και, τουλάχιστον όσο με αφορά, είναι καταδικαστέα τόσο επιστημονικά, όσο και παιδαγωγικά. Υπάρχουν – πρέπει να υπάρχουν – όρια στον τρόπο που χρησιμοποιείς την ελευθερία έκφρασης, ειδικότερα όταν στρέφεσαι ενάντια στα ιερά και τα όσια κάποιου άλλου, και πολύ περισσότερο στον τρόπο που διδάσκεις γι’ αυτήν την ελευθερία.

Η πράξη αυτή καθαυτή, βεβαίως της δολοφονίας του Γάλλου καθηγητή είναι επίσης άκρως καταδικαστέα και αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα που υφίσταται αυτή τη στιγμή στις δυτικές κοινωνίες, λόγω της διείσδυσης του ισλαμικού στοιχείου. Σε άλλα άρθρα έχω εξηγήσει τι σηματοδοτεί αυτή η διείσδυση και γιατί, εξ ορισμού, η ισλαμοποίηση συνιστά σοβαρό κίνδυνο για τον τρόπο ζωής στις δυτικές κοινωνίες. Δυστυχώς, ο μουσουλμανικός κόσμος βρίσκεται σε μια ατέλειωτη «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου» και σε μια περίοδο όπου ο φανατισμός, οι ακραίες θρησκευτικές αντιλήψεις και οι αντίστοιχες ομάδες που τις διακινούν, κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό. Κάθε μετριοπαθής φωνή «χάνεται» και προβάλλεται μόνο στη Δύση, η οποία, μάλιστα προσπαθεί ανοήτως να μεγαλοποιήσει αυτή τη μετριοπάθεια σε μέγεθος και επιρροή.

Ο Ισλαμικός κόσμος, αναλογικά, χαρακτηρίζεται αυτή τη στιγμή, πολύ ρεαλιστικά, ως «νεοφασιστικός», μια μορφή πολιτικο-θρησκευτικού ολοκληρωτισμού. Πρόκειται για μια εξέλιξη, η οποία, δυστυχώς, προσιδιάζει με τον τρόπο που ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι κατάφεραν να αποκτήσουν πολιτική εξουσία, παρότι στην αρχή επρόκειτο ξεκάθαρα για πολύ μικρά πολιτικά κινήματα, οι ιδέες των οποίων είχαν ιδιαίτερα μικρή απήχηση. Χρόνο με το χρόνο, όμως αυτές οι ιδέες κυριάρχησαν, τόσο εξαιτίας των δύσκολων οικονομικών συνθηκών της εποχής, κυρίως όμως από ολιγωρία των δημοκρατικών δυνάμεων να αντιδράσουν αποτελεσματικά όταν έπρεπε.

Πολλαπλασιάστε αυτά τα ιστορικά παραδείγματα σε δυναμική, καθώς ο ισλαμικός κόσμος σήμερα δεν είναι καθόλου μικρός σε απήχηση, αφού ο θρησκευτικο-πολιτικός χαρακτήρας του Ισλάμ αποτελεί ήδη κυρίαρχο δόγμα στους μετανάστες που έχουν πλέον συρρεύσει κατά εκατομμύρια στις δυτικές κοινωνίες, οι οποίες βιώνουν επίσης δύσκολες συνθήκες – οικονομικά και πολιτικά. Αυτή η συνεχής ροή πολυπληθών ομάδων που ανήκουν στο Ισλάμ έχει διαμορφώσει τεράστιες δυνατότητες οριστικής επιβολής του, αφού ούτε κάποιος περαιτέρω προσηλυτισμός είναι απαραίτητος, ούτε απαιτείται τεράστιος χρόνος μέχρι την επικράτηση τέτοιων φανατισμένων αντιλήψεων και ιδεολογιών. Όσο για το ζήτημα της δήθεν «ομαλής ένταξης/ενσωμάτωσης» του Ισλαμικού πληθυσμού στις δυτικές κοινωνίες, ξεκάθαρα πρόκειται είτε για εσκεμμένη παραπληροφόρηση, είτε για αστειότητα που οφείλεται σε αβυσσαλέα άγνοια.

Η Ευρώπη βρίσκεται ενώπιον ενός νέου φασισμού, με θρησκευτικό μανδύα αυτή τη φορά. Ο κίνδυνος είναι τεράστιος κι ο εχθρός προ των πυλών. Εμείς απλώς στρουθοκαμηλίζουμε…

Διαβάστε επίσης: Οδεύοντας προς μια νέα σταυροφορία στο όνομα της ανεξιθρησκείας