Το πιο «επικίνδυνο όπλο» των Τούρκων
Γράφει ο Μπρόζος Γρηγόρης,
Φοιτητής Οικονομικού Α.Π.Θ.
Από τον περασμένο Φεβρουάριο και την τουρκική πρόκληση στον Έβρο, Ελλάδα και Τουρκία έχουν μπει σε ένα ψυχροπολεμικό κλίμα. O δημόσιος διάλογος έχει μονοπωληθεί από μια σύγκριση των δύο χωρών σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Οι έχοντες καλύτερη γνώση μάλιστα έχουν καταναλώσει πολύ μελάνι για να εξηγήσουν ποιοτικές διαφορές, όπως η υπεροχή που μας δίνουν τα υποβρύχια type-214 κ.α. Την τιμητική τους είχαν και τα εξοπλιστικά προγράμματα. Σε αμέτρητα άρθρα παρουσιάστηκε το πλεονέκτημα στους αιθέρες που θα μας χαρίσουν τα μαχητικά Dassault Rafale και το εάν οι νέες φρεγάτες του ναυτικού μας θα πρέπει να είναι τύπου Belharra, Omega ή FREMM. Στον διάλογο έχει αναφερθεί και η άλλη όχθη του Αιγαίου. Πολλοί έχουν προσπαθήσει να φωτογραφήσουν τις νέες πραγματικότητες μετά την παράδοση των 6 υποβρυχίων type-214 (Reis Class) στην Τουρκία μέχρι το 2023 και φυσικά με την ενεργοποίηση των S-400.
Οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Όταν δύο χώρες του βεληνεκούς Ελλάδας και Τουρκίας συγκρούονται, τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο έχουν οι μεγάλες δυνάμεις. Οι ισχυροί της κάθε περιόδου είναι αυτοί που αποφασίζουν εάν θα γίνει ένας πόλεμος και ποιος θα είναι ο νικητής. Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί αμέτρητες φορές μέσα από την ιστορία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελληνική Επανάσταση όπου μετά από 6 χρόνια αιματοχυσίας, το θέμα διευθετήθηκε με την παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής στην ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827).
Σε όρους του σήμερα. Η Ελληνο – Τουρκική σύγκρουση έχει την υπογραφή του ξένου παράγοντα. Αυτό έχει αποδειχτεί άλλωστε με αλλεπάλληλες επισκέψεις του Αμερικανού, του Γερμανού και του Ρώσου ΥΠ.ΕΞ. σε Αθήνα, Άγκυρα και Λευκωσία. Στο διπλωματικό πεδίο, ο Ερντογάν φαίνεται να έχει το πλεονέκτημα. Τα τελευταία 2 χρόνια έχει αρχίσει να «βγαίνει από τα νερά του» . Έχει προβεί σε μία σειρά προκλήσεων προς δυτικές χώρες και ηγέτες και υλοποίησε μια σειρά επεμβάσεων σε χώρες που ανήκουν στο μαλακό υπογάστριο Ρωσίας, Η.Π.Α. και Γαλλίας. Παρ’ όλα αυτά, οι προαναφερθείσες χώρες συν της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Γερμανίας παρουσιάζουν μία υπομονή έως και ανοχή στις τουρκικές προκλήσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό ;
Δυο είναι τα πιθανά ενδεχόμενα που μπορεί να ισχύουν.
1ον Ο Ερντογάν βασίζεται σε μυστικές συμφωνίες. Είναι πιθανό η τουρκική ηγεσία να έχει κάνει ορισμένες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με τις μεγάλες δυνάμεις. Συμφωνίες όπου δίνοντας κάποια ανταλλάγματα, η Τουρκία έχει κερδίσει το ελεύθερο των κινήσεων σε ορισμένες περιοχές (π.χ. βόρεια Συρία, δυτική Λιβύη κτλ). Εάν κάτι τέτοιο ισχύει είναι πιθανό αυτές οι ανίερες συμφωνίες ίσως να περιλαμβάνουν και την Ελλάδα.
2ον Ο Ερντογάν κινείται μόνος του. Από το αποτυχημένο (;) πραξικόπημα του 2016 η Τουρκία έχει αναθεωρήσει όλες τις πολιτικές της. Έκτοτε η γείτονα παρουσιάζει ένα επεκτατισμό έχοντας δώσει στη δημοσιότητα τους στόχους και το χρονικό ορίζοντα . Οι μεγάλες δυνάμεις βλέποντας τις τουρκικές επεμβάσεις και πολιτικές εφαρμόζουν την ιστορικά αποτυχημένη πολιτική του κατευνασμού. Εάν κάτι τέτοιο συμβαίνει, θα οφείλεται σε ορισμένα «ατού» της Τουρκίας που μπλοκάρουν τις παρεμβάσεις ξένων.
Τα δύο σενάρια έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Ο Ερντογάν έχει ορισμένους άσσους στο μανίκι του που αναγκάζουν τους δυτικούς είτε να συμφωνήσουν μαζί του είτε να μην αντιδράσουν στις ενέργειες του. Έχει υποστηριχτεί ότι ο Ερντογάν στηρίζεται σε οικονομικές σχέσεις με τα μέλη της Ε.Ε. Τούρκικα ομόλογα αξίας 200 δισ. ευρώ κατέχονται από ξένες τράπεζες, στην πλειοψηφία του ευρωπαϊκές. Ένας στραγγαλισμός της Τουρκίας που μπορεί να οδηγήσει στην μη εξυπηρέτηση αυτών των υποχρεώσεων μπορεί να δημιουργήσει πολύ μεγάλα προβλήματα στην ευρωπαϊκή οικονομία. Πολλούς υποστηριχτές έχει η άποψη ότι οι τούρκική διασπορά είναι η μεγάλη δύναμη της γείτονας χώρας. Τα 3.000.000 Τούρκων στην Γερμανία, 400.000 στην Ολλανδία και η ισχυρή τουρκική παρουσία σε πολλές άλλες χώρες λειτουργούν σαν μοχλός πίεσης στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αυτά είναι μόνο δύο από τα εμφανή όπλα της τουρκικής διπλωματίας. Σίγουρα υπάρχουν και πολλά άλλα διπλωματικά μέσα στα χέρια της τουρκικής ηγεσίας.
Δεν έχει μεγάλη σημασία σε ποιο από τα παραπάνω στηρίζεται ο Τούρκος πρόεδρος. Η πραγματικότητα είναι ότι διαθέτει κάποιο διπλωματικό «υπερόπλο» που του εξασφαλίζει την αδράνεια των μεγάλων δυνάμεων. Αυτό είναι που πρέπει να αντιληφθεί το έθνος μας και κυρίως η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μας. Πέρα από την μέριμνα για νέα εξοπλιστικά πακέτα πρέπει να εργαστούμε πυρετωδώς. Πρέπει να αποδείξουμε σε εχθρούς και φίλους ότι αξιόπιστος σύμμαχος και πυλώνας σταθερότητας είναι μόνο η Ελλάδα.
Πηγές
https://www.globalsecurity.org/military/world/europe/tcg-ntsp.htm
https://ftalphaville.ft.com/2018/09/28/1538120126000/Spain-needs-Turkey-s-banks-to-stay-solvent/
