Γιατί χάθηκε το πρότυπο του αγαθού ήρωα;

Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα 

Πριν από μερικές ημέρες, φίλος από τη λίστα των επαφών μου στο χώρο του Facebook, μου έστειλε μήνυμα όπου πολύ ευγενικά μου εφιστούσε την προσοχή σε ανάρτησή μου διότι έγραφα για το πρότυπο του καλού και αγαθού ήρωα. 

Συγκεκριμένα σε συζήτηση μου στο χώρο του Facebook είχα γράψει : «Αν θέλετε να δείξετε ένα σύγχρονο πρότυπο ήρωα στα παιδιά σας, δείξτε τους Έλληνες Αξιωματικούς που έχουν δώσει τη ζωή τους για την πατρίδα. Δεν υπάρχουν σπουδαιότεροι και πιο αγαθοί ήρωες από τον υποπλοίαρχο Χριστόδουλο Καραθανάση, τον υποπλοίαρχο Παναγιώτη Βλαχάκο και τον αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψό ».

Tα γραφόμενά μου αυτά προκάλεσαν την αντίδραση του φίλου, ο οποίος μου είπε πως δεν είναι ορθό από την πλευρά μου να χρησιμοποιώ τον επιθετικό προσδιορισμό του αγαθού, καθώς παραπέμπει στον χαζούλη και με τον τρόπο αυτό μειώνω την αυτοθυσία τους.  Η επισήμανση αυτή του φίλου μου με έβαλε σε σκέψεις. Αλήθεια, πότε ακριβώς χάθηκε το πρότυπο του αγαθού ήρωα από την ελληνική κοινωνία; Γιατί φτάσαμε να θεωρήσουμε το ύψιστο ελληνικό πρότυπο ανδρείας και αρετής ως συνώνυμο του χαζού; 

Στην αρχαία Ελλάδα συχνά χρησιμοποιούσαν την έκφραση καλός κἀγαθός (και αγαθός). Αν ανατρέξετε στον Ηρόδοτο, τον εξαιρετικό ιστορικό και γεωγράφο, θα διαπιστώσετε πως σημαίνει τον ηθικό και χρήσιμο πολίτη. Ο αγαθός για τους Αρχαίους ήταν εκείνος που από επιλογή περοφρονεί το κακό και το εύκολο και πορεύεται ενάρετα γι΄αυτό και η παροιμία «Αγαθών, αγαθίδες» δηλαδή ότι οι Αγαθοί (με την έννοια του ενάρετου) θα λάβουν πλήθος αγαθών. (Αντίστοιχη με τη σημερινή φράση ότι το καλό επιστρέφει πολλαπλάσιο).

Ο επιθετικός προσδιορισμός αγαθός με την έννοια του αφελή/απλοϊκού ξεκίνησε να χρησιμοποιείται το Μεσαίωνα, ενώ παγιώθηκε με το έργο Candide (Αγαθούλης) του Βολταίρου, όπου κοροϊδεύει τον Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, το Γερμανό φιλόσοφο και την αισιοδοξία του ότι όλα συμβαίνουν για το καλό, ως αφέλεια. Οι δυτικοί πέρασαν και στα παραμύθια τους την αίσθηση ότι ο αγαθός ήρωας είναι συνήθως λιγότερο έξυπνος και, σε κάποιες περιπτώσεις, υστερεί νοητικά.

Έκτοτε, η έννοια του αγαθού στον κόσμο της Ευρώπης απέκτησε την έννοια του αγαθιάρη και λησμονήθηκε η αρχαία ελληνική έννοια όπου ήταν ταυτόσημη της αρετής και του ανθρώπου που επιθυμεί την ηθική αριστεία.

Με το τρόπο αυτό χάθηκε το ωραίο πρότυπο του Αγαθού και Ενάρετου Ανθρώπου της Αρχαίας Ελλάδας και επικράτησε η άποψη της Δύσης. Η Ελλάδα και ο Ελληνικός πολιτισμός είναι πάνω απ΄όλα και πέρα απ΄όλα πνεύμα, το οποίο χάσαμε όταν το αφήσαμε προς όφελος άλλων πολιτισμών που τον υποβίβαζαν. Πρωτίστως,  λοιπόν οφείλουμε να ξανασυστηθούμε με την υπέροχη Ελληνική Γλώσσα και τα Ωραία Ελληνικά Πρότυπα.

Και ναι, οι Έλληνες αξιωματικοί που έδωσαν τη ζωή τους πριν από 25 χρόνια είναι πρότυπα ενός καλού και αγαθού ήρωα, ενός ενάρετου ανθρώπου. 

Ας γίνει μάθημα σε όλους μας πως αν τυχόν ξαναέρθει τέτοια στιγμή, το Σύνταγμα και η Εθνική στάση υπερέχουν κάθε ποντικο-ραγιά που θα ζητήσει να σκύψουμε κεφάλι, ενώ οι Τούρκοι ή όποιοι άλλοι γκριζάρουν ένα ακόμα σημείο στη γεωγραφική επικράτεια της χώρας μας. 

Αθάνατοι! 

Σημείωση: Το συγκεκριμένο κείμενο είναι το editorial του 26ου τεύχους του digital report του Geopolitics το οποίο εστάλη στα emails των αναγνωστών μας.