Εσωτερικές αναταραχές ως ευκαιρία για την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν
Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
Υπάρχει μια τουρκική παροιμία που λέει «Ελληνικός Καυγάς, Τουρκικός Χαλβάς». Η συγκεκριμένη παροιμία ταιριάζει απόλυτα στη περίσταση την οποία βιώνουμε, ειδικά μετά τα τραγικά χθεσινά επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.
Είναι αποδεδειγμένο πώς σε κάθε αναταραχή που γίνεται σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, εντός των κύκλων των ακραίων στοιχείων θα υπάρξουν και ομαδούλες από ανθρώπους με αλλοδαπή καταγωγή και σκοπούς που προφανώς εξυπηρετούν δικά τους, αλλοδαπά συμφέροντα. Δεν είναι τυχαίο πώς στην χώρα μας πολλαπλές φορές έχουν συλληφθεί άτομα με καταγωγή από Βαλκάνια, Μ.Ανατολή (και Τουρκία), Ευρώπη κτλ. Αρκεί κάποιος να ανατρέξει στα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας.
Οι ομάδες αυτές λειτουργούν συντονισμένα. Αυτό που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι πως τέτοιες αναταραχές, αρχικά δίνουν μια αίσθηση «εκπαίδευσης» σ΄αυτές τις ομάδες, αφού αντιμετωπίζουν ρεαλιστικά δυνάμεις της χώρας στην οποία έχουν «εισβάλλει», αλλά κυρίως λειτουργούν ως σημείο αναφοράς για την «ανάγνωση» τακτικών, πρακτικών, διαθέσιμων δυνάμεων, μεθοδολογίας και γενικότερα εικόνας τόσο των δυνάμεων ασφαλείας, όσο και του θυμικού και της συμπεριφοράς συγκεκριμένης μερίδας πληθυσμού. Μιας μερίδας που εύκολα επηρεάζεται και αφήνει το θυμικό να την ελέγχει, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας χαώδους κατάστασης στο εσωτερικό.
Οπότε ας μην εκπλήσσει η παρουσία και οι συλλήψεις πολλές φορές ατόμων που μιλούν «σπαστά Ελληνικά» ή κινούνται με μορφή ομάδος κρούσης κατά συγκεκριμένων σημείων και στόχων.
Η αντιμετώπιση τους προφανώς και είναι εφικτή, αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο μπορεί να είναι κάτι που ζητείται από την εκάστοτε ηγεσία. Προφανώς είναι ίδια όσον αφορά το πρώτο επίπεδο δράσης καταστολής, αλλά όταν γίνεται τυχαία ή σκόπιμα η σύλληψη τους , θα πρέπει να ακολουθήσει ένας ολόκληρος κύκλος intelligence από πίσω, σχετικά με την καταγωγή και πρόλευσή τους αλλά κυρίως με στόχο να διαλευκανθούν οι σκοποί τους.
Την ώρα που συμβαίνουν τα παραπάνω, ελπίζω να μην έχουμε ξεχάσει πώς από την μεριά της Τουρκίας απειληθήκαμε ανοιχτά χθές με πόλεμο διά του εκπροσώπου του Ερντογάν και πώς θα μας απαντήσουν για την κίνηση με την Αίγυπτο τόσο διπλωματικά όσο και στο μέτωπο. Ούτε φυσικά πώς ο Ζάεφ στα βόρεια μας έχασε έλεγχο και οι επερχόμενοι βλέπουν την συμφωνία ως κουρελόχαρτο (όπως και είναι δηλαδή), με την διαφορά όμως πώς πλέον είναι και στην διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ και κοντά στην ΕΕ. Παράλληλα, ουδείς ασχολείται με την ελληνική μειονότητα στη Β.Ήπειρο που πλέον εκδιώχνεται ποικιλοτρόπως από την αλβανική αστυνομία και Μαφία.
Την ίδια για κάποιο λόγο θυμήθηκα ό,τι έγραφε ο Καζαντζάκης και πώς ο Τούρκος γλίτωσε τελικά από το Ρωμιό.
«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε το Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. «Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του.» Και ευτύς, χωρίς να χασομεράει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και το Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε το κάτω τον άλλον Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! « Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο, πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω;» Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί, πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: «Βρήκα βρήκα» φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά, κι έφτιαξε έναν άλλο Ρωμιό, και ους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα. Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος… Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνουνταν, πάλευαν πάλι, ξανάπεφταν, ξανασηκώνουνταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν! Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!»
Περαστικά μας!