Όχι άλλος εμφύλιος, θα είναι ο τελευταίος μας 

Γράφει ο Γρηγόρης Μπρόζος*

Ελλάδα 2021: Δέκα περίπου χρόνια από μία σφοδρή οικονομική κρίση η κοινωνία θα λέγαμε ότι έφτασε στα όρια της. Το αποκορύφωμα όμως έρχεται τον Μάρτιο του 2020 με την πανδημία του ιού Covid19. Το σκληρό lockdown στην ήδη καταπονημένη κοινωνία μας έφερε τους πολίτες στα όριά τους. Οι αντιδράσεις και οι κοινωνικές αναταραχές ήταν δεδομένο ότι θα ακολουθήσουν. Αυτό όμως που βιώνουμε  σήμερα ξεπερνά  τις υποθέσεις ακόμη και του πιο απαισιόδοξου. Βλέπουμε τη χώρα να διολισθαίνει σε ένα εμφυλιακό κλίμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η αρχή γίνεται με το νομοσχέδιο για την παιδία. Ορισμένες αλλαγές που αφορούν τα χρόνια φοίτησης, τα αυστηρότερα κριτήρια εισαγωγής και κυρίως η αστυνομική παρέμβαση φαίνεται να εξόργισαν μέρος του φοιτητικού κόσμου, κυρίως προερχόμενο από την αριστερά. Σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ελλάδος ξεσπούν διαδηλώσεις που αψηφούν κάθε έννοια κοινωνικής ευθύνης. Αυτό όμως  ήταν μόνο η αρχή. Η μεγάλη έκρηξη έρχεται στα μέσα Φεβρουαρίου. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκινάει απεργία πείνας. Αυτό φαίνεται να είναι το έναυσμα για χιλιάδες αναρχικούς – αριστερούς για νέες διαδηλώσεις και βανδαλισμούς. Σε αυτές τις πρωτοφανούς κλίμακας συγκεντρώσεις ήρθε η έντονα βίαιη αντίδραση της αστυνομίας για να οξύνει τα πράγματα.

Πλέον το κλίμα δείχνει πιο τεταμένο από ποτέ. Δεν μιλάμε απλά για διαδηλώσεις και αντιμετώπιση αυτών, αλλά για ένα κλίμα εμφύλιου πολέμου! Αποκορύφωμα είναι το γεγονότα της Νέας Σμύρνης. Στις 7 Φεβρουαρίου, ομάδα αστυνομικών σε έναν έλεγχο για τα μέτρα κατά του ιού, άσκησαν ιδιαίτερα έντονη, πρωτοφανή και ανούσια σωματική βία. Η απάντηση έρχεται στις 10 Φεβρουαρίου με την οργάνωση διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας. Τίποτα όμως από όσα ακολούθησαν δεν ανταποκρίθηκε στον τίτλο του καλέσματος. Βίντεο δείχνουν οργανωμένους χούλιγκανς, οπλισμένους να επιτίθενται. Ο τραγικός επίλογος γράφεται με την δολοφονική επίθεση σε αστυνομικό, ο οποίος και νοσηλεύεται στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο.

Το πιο τρομακτικό όμως είναι ό,τι ακολούθησε μετά. Με την γνωστοποίηση των βίντεο και τον τραυματισμό του αστυνομικού παρατηρείται από μία (όχι μικρή) μερίδα του πληθυσμού μία ικανοποίηση. Φράσεις όπως ‘ό,τι σπέρνεις θερίζεις’ συναντώνται παντού στο ελληνικό διαδίκτυο, προσπαθώντας να ¨”νομιμοποιήσουν” την δολοφονική επίθεση εναντίον του.  Πλέον δε μιλάμε για διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις. Μιλάμε για ξεκάθαρη πρόσκλησηςγια πράξεις βίας, για τον φανατισμό του έθνους, για αντίποινα, για αφαίρεση ανθρώπινης ζωής. Άραγε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι ( ή καλύτερα ποιοι νομίζουν ότι είναι) και παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και αποφασίζουν εάν κάποιος θα δεχτεί δολοφονική επίθεση; Η Ελλάδα βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της. Μία χώρα που με διαλυμένη οικονομία, υπό την πίεση μίας παγκόσμιας πανδημίας, καλείται να αντιμετώπιση την τούρκικη επιθετικότητα και τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό. Ως απάντηση αυτών φαίνεται να είναι η διχόνοια και η πόλωση. Κάποιοι θεωρούν σωστή σ’ αυτήν τη τραγική συγκυρία να κάνουν κάλεσμα για εμφύλια διαμάχη. Ποιος άραγε ωφελείται από αυτήν την κατάσταση; Φυσικά, ο εξωτερικός εχθρός, αυτό που περιμένει την ευκαιρία.Εξάλλου όπως σοφά λέει η παροιμία: ο λύκος στην αντάρα χαίρεται. 

Πρέπει επιτέλους να μπει ένα τέλος στον φαύλο κύκλο της βίας, αστυνομικής και μη. Τώρα οι συνθήκες το επιτάσσουν περισσότερο από ποτέ. Γιατί τώρα η πατρίδα μας μπορεί να πληγεί ανεπανόρθωτα. Το βάρος πέφτει στη νέα γενιά. Στη γενιά που έχει το βάρος της ανοικοδόμησης της Ελλάδος. Αυτή η γενιά πρέπει να καταλάβει ότι η βία και ο εμφύλιος μας πάει  μόνο πίσω. Το θέμα δεν είναι πολιτικό. Η προκοπή του τόπου αφορά όλο το πολιτικό φάσμα και όλα τα κόμματα, καθώς η προσωπική ανάπτυξη του κάθε ένα μας δε θα μπορεί παρά να γίνει μέσο της εθνικής ανάπτυξης. Αντίθετα,  βέβαια, οποιοδήποτε βαρύ πλήγμα στην Ελλάδα (οικονομικό, υγειονομικό ή εθνικό)  θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές ΟΛΩΝ μας. Είναι καιρός να ενωθούμε για να κερδίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Στην Άλωση της Πόλης, μέχρι την ύστατη στιγμή οι Βυζαντινοί ήταν χωρισμένοι σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, δεν πήραμε το μάθημα.

Στην Ελληνική Επανάσταση, ο εμφύλιος που ξέσπασε κόντεψε να σβήσει τον αγώνα υπό το ξίφος του Ιμπραήμ, δεν πήραμε το μάθημα.

Στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όταν ο στρατός μας έφτασε στην Άγκυρα, οι Έλληνες πολώθηκαν με τον Βενιζέλο και τον Β. Κωνσταντίνο, δεν πήραμε το μάθημα.

Μετά το τέλος του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ η Ελλάδα θα έπρεπε να πανηγυρίζει που κατόρθωσε να σταθεί απέναντι στον Γερμανικό Άξονα, ξεσπά ο εμφύλιος ανάμεσα στον κυβερνητικό Ελληνικό Στρατό και τις αντάρτικες δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) που κράτησε μέχρι το 1949 κάνοντας τη χώρα μας το πεδίο δράσης της πρώτης πράξης του Ψυχρού Πολέμου. Ούτε τότε πήραμε το μάθημα.  

Τι πρέπει να γίνει επιτέλους για να ενωθούμε για να αγωνιστούμε μαζί για να ηρεμίσει αυτός ο τόπος;

*φοιτητής Οικονομικού Α.Π.Θ.