28/03/2024

Η αντιμετώπιση της τουρκικής πειρατείας δεν επιλύεται μόνο με συνομιλίες

Γράφει ο Δημήτριος Τσαϊλάς*

 

Πολλοί περιμένουν από τις διερευνητικές συνομιλίες με τους Τούρκους να δούνε αποτελέσματα προς θετική κατεύθυνση όμως η αλήθεια είναι ότι έχουν την αναλογία που αναλύεται στο δόγμα της «μη ειρήνης πέρα ​​από τη γραμμή» Κάτι που εφαρμόστηκε στην ύστερη Αναγεννησιακή Ευρώπη. Τότε που οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρήκαν ένα συμπαγές σύμφωνο με το οποίο τα έθνη θα μπορούσαν να παραμείνουν σε ειρήνη στην Ευρώπη, αποφεύγοντας τις δυσκολίες των άμεσων συγκρούσεων, ενώ συγκρούστηκαν μεταξύ τους ανελέητα πέρα ​​από την ηπειρωτική Ευρώπη στις ανοικτές θάλασσες.

Και εξηγούμαι: Η εξίσωση του Clausewitz υποστηρίζει ότι κάθε κυβέρνηση εκτιμά τους πολιτικούς της στόχους και θα πρέπει να υπολογίζει το μέγεθος και τη διάρκεια της προσπάθειας που χρειάζεται να καταβάλλει για την επίτευξη αυτών των στόχων. Κάθε πλευρά εκτελεί τους δικούς της υπολογισμούς. Επειδή οι χώρες έχουν διαφορετικά συμφέροντα, κατοικούν σε διαφορετικά γεωγραφικά τμήματα και βλέπουν τον κόσμο μέσω διαφορετικών ιστορικών και πολιτιστικών φακών, οι υπολογισμοί αξίας αντικειμενικών σκοπών και στόχων τείνουν να διαφέρουν. Οι πλευρές αποκλίνουν. Οι διαφορετικές προτεραιότητες περιπλέκουν τις προσπάθειες ευθυγράμμισης των ωφελειών προς την ίδια ή σχεδόν την ίδια κατεύθυνση, επιτυγχάνοντας διαφορετικούς σκοπούς, στρατηγική και στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τότε έχουμε το “παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος”.

Αυτό φαίνεται να συμβαίνει στο θαλάσσιο χώρο που βρέχει αμφοτέρους, Ελλάδα και Τουρκία. Οι στρατηγικοί σκοποί δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση, σε μεγάλο βαθμό. Η μόνη πραγματική διαφορά είναι ο βαθμός προσπάθειας που καταβάλλει η κάθε πλευρά. Οι διαμάχες για το θαλάσσιο έλεγχο, ωστόσο, είναι οι κορυφαίες. Από την άλλη θέλουμε ειρήνη, ακόμη και συνεργασία αλλά με όρους Διεθνούς Δικαίου, όμως πως θα επιτευχθεί πέρα ​​από το όριο που θέτει η κάθε πλευρά;

Η Τουρκία βλέπει τη Θαλάσσια έκταση ως «Γαλάζια Πατρίδα», όπως ονομάζει την “αμφισβητούμενη” θαλάσσια περιοχή. Πράγματι, η Άγκυρα κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου ισχυρίζεται “αδιαμφισβήτητη κυριαρχία” εκεί, όπου μάλιστα υπάρχουν και κατοικημένα ελληνικά νησιά.

Τέτοιες προκαταλήψεις σταματούν κάθε διάθεση για διαβούλευση, ενώ στην Αθήνα ελπίζουν να συγκεντρώσουν συνασπισμούς και συνεργασίες για την επίβλεψη των κοινών θαλασσίων ζωνών. Αλλά εφόσον η Άγκυρα στηρίζει τη «Γαλάζια Πατρίδα» των κοντινών της θαλασσών, και οι Τούρκοι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ δεν είναι ειλικρινείς στις προθέσεις διαλόγου, τότε στα μάτια τους όσοι επιχειρούν σε αυτά τα νερά μοιάζουν με εισβολείς. Πώς αλλιώς θα θεωρούσατε ξένους αστυνομικούς ή στρατιωτικούς που περιπολούν στο έδαφος σας, ακόμη και για αξιέπαινους λόγους, χωρίς την άδεια σας; Θα ρώταγε ο Τούρκος ΥΠΕΞ κος Τσαβούσογλου.

Από τη δική μας πλευρά, εάν επικρατήσουν οι τουρκικοί ισχυρισμοί οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες των θαλασσών του Αιγαίου και της Μεσογείου (ΑΟΖ) μοιάζουν με παράνομη κατοχή των ελληνικών παραμεθόριων περιοχών. Και αν υπάρχει ένας απαράβατος νόμος της στρατηγικής, είναι ότι η προστασία της κυριαρχικής επικράτειας αντιπροσωπεύει έναν πολιτικό στόχο που έχει ύψιστη σημασία, που είναι το ζωτικό συμφέρον επιβίωσης. Αυτό σημαίνει ότι, απαιτείται μέγιστη αμυντική προσπάθεια με το σύνολο των εθνικών πόρων για όσο διάστημα χρειάζεται.

Οπότε επειδή οι πόροι δεν είναι ατελείωτοι, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι απαιτούνται πολλαπλασιαστές ισχύος όπως συνεργασίες, συνασπισμούς και συμμαχίες πέρα ​​από την ενίσχυση της αποτρεπτικής μας ικανότητας. Υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής μεταξύ των αμερικανο-ευρωπαϊκών υποθέσεων στο ζωτικό θαλάσσιο χώρο μας, καθώς η πατρίδα μας είναι μια πύλη εισόδου από δύο ηπείρους, την Ασία και Αφρική. Οι Ευρωπαίοι συμφωνούν ότι διαφορετικοί κανόνες θα διέπουν τις αλληλεπιδράσεις τους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγουν τις καταστροφές της όποιας διασυνοριακής εισβολής. Αυτό προκαλεί θεμελιωδώς συντηρητική προοπτική. Η Τουρκία προσπαθεί να ανακτήσει αυτό που θεωρεί την ιστορική Οθωμανική θαλάσσια περιφέρειά της. Κατά συνέπεια, έχει αποκτήσει μια πιο επιθετική, προσβλητική στάση.

Είτε έτσι είτε αλλιώς, η διασφάλιση του εδάφους και των περιβαλλόντων θαλασσών μας είναι ζωτικής σημασίας. Αντίθετα, ο χαρακτήρας των επιχειρήσεων σε μακρινά θέατρα επιχειρήσεων εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο τα εθνικά συμφέροντα συμπίπτουν ή συγκρούονται σε αυτά τα θέατρα. Οι δυτικοί μπορεί να συνεργαστούν λόγω σκοπιμότητας, να πάνε με τον ένα ή με τον άλλο, ή να αγνοήσουν και τον ένα και τον άλλον. Ωστόσο κόκκινη γραμμή, πρέπει να γίνει η εκστρατεία κατά της τουρκικής πειρατείας και είναι μια εξαιρετικά σημαντική διπλωματική προσπάθεια. Θα πρέπει να συνεχιστεί. Το αν μπορεί να αποκτήσει εμβάθυνση και αν μπορεί να βελτιώσει τις συνολικές σχέσεις μεταξύ των δυτικών εθνών, είναι ένα άλλο ζήτημα.

 

 

*Ο Υποναύαρχος (εα) Δημήτριος Τσαϊλάς δίδαξε επί σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως και της Στρατηγικής και Ασφάλειας, σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου, είναι μέλος και ερευνητής του Ινστιτούτου για την Εθνική και Διεθνή Ασφάλεια.

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024