28/03/2024

Γαλλία: Η Λεπέν “φλερτάρει” με τη νίκη στις προεδρικές εκλογές του 2022

Του Κώστα Ράπτη

“Αναχώματα” δεν υπάρχουν πια. Ίσως ούτε και “δημοκρατικό μέτωπο”. Ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, εξασφάλισε την εκλογή του το 2017, με μεγαλύτερο από όλα τα προσόντα του το ότι δεν ήταν η Μαρίν Λεπέν. Όμως η συνταγή δεν είναι διόλου εξασφαλισμένο ότι θα λειτουργήσει και στις επόμενες εκλογές, την άνοιξη του 2022. Διότι έχουν στο μεσοδιάστημα παρεμβληθεί πολλά, με πλέον καταλυτική την οικτρή διαχείριση της πανδημίας στη Γαλλία. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι δείχνουν έτοιμοι να κάνουν τη μεγαλύτερη έκπληξη στην Ευρώπη, μετά την επικράτηση του Brexit το 2016 – φτιαγμένη από τα ίδια πάνω κάτω υλικά.

Οι δημοσκοπήσεις είναι εύγλωττες. Τα τωρινά δεδομένα της πρόθεσης ψήφου θέλουν την αρχηγό του Εθνικού Συναγερμού να προηγείται στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, με ποσοστό 28% έναντι 24% του Εμανουέλ Μακρόν (όταν η διαφορά τους στις έρευνες του Οκτωβρίου περιοριζόταν στη μία μονάδα), αλλά να χάνει, μάλλον οριακά στον δεύτερο γύρο, όπου ο συσχετισμός διαμορφώνεται στο 52% προς 48% υπέρ του νυν προέδρου.

Αρκεί να συγκρίνει κανείς με τα προ πενταετίας διατρέξαντα, όπου ο Εμανουέλ Μακρόν επικρατούσε (μετά και από μία καταστροφική για την αντίπαλό του τηλεμαχία) με ποσοστό 66% προς 34% – πόσω μάλλον με τη δημοκρατική “πανστρατιά” του 2002, οπότε ο πατήρ Λεπέν προκάλεσε σοκ προκρινόμενος στον δεύτερο γύρο, για να συγκεντρώσει εντέλει μόλις 18% απέναντι στο 82% του Ζακ Σιράκ.

Η στρατηγική της “αποδαιμονοποίησης” την οποία εφήρμοσε ο Μαρίν Λεπέν αφότου κληρονόμησε το 2011 την ηγεσία του Εθνικού Μετώπου (το οποίο και μετονόμασε σε Εθνικό Συναγερμό, εκδιώκοντας τους περισσότερο εκτεθειμένους ακροδεξιούς και αντισημίτες, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου της του πατέρα) είχε ήδη αρχίσει στις τελευταίες εκλογές να φέρνει κάποια αποτελέσματα.

Η “παράδοση” και ο “κατακερματισμός”

Τέσσερα χρόνια μετά, ο ένοικος των Ηλυσίων δεν το κρύβει ότι επενδύει και πάλι σε μία αναμέτρηση με την αντίπαλο της προτίμησής του – όμως μόνη η αντισυσπείρωση απέναντι στο “φόβητρο” Λεπέν δεν αρκεί. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει: το εγχείρημα της “αποδαιμονοποίησης” και “κανονικοποίησης” του Εθνικού Συναγερμού έχει προχωρήσει περαιτέρω, οι ψηφοφόροι (αλλά και οι ηγεσίες) των τρίτων πολιτικών δυνάμεων δείχνουν απροθυμία να ενσωματωθούν σε νέα διλήμματα και, κυρίως, ο ίδιος ο Μακρόν δεν είναι η λαμπερή και άφθαρτη υποψηφιότητα του 2017. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι αν θα κερδίσει η Λεπέν, αλλά αν θα χάσει ο νυν πρόεδρος – και η παράδοξη “παράδοση” που διαμορφώθηκε από το 2007 που θέλει κανέναν ένοικο των Ηλυσίων να μην επιτυγχάνει επανεκλογή. Και οι Γάλλοι έχουν πλέον δοκιμάσει σχεδόν τα πάντα: έναν δεξιό στο πρόσωπο του Νικολά Σαρκοζί, έναν σοσιαλιστή στο πρόσωπο του Φρανσουά Ολάντ και τώρα τον κεντρώο Μακρόν.

Αξίζει, άλλωστε, να θυμηθεί κανείς ότι η μονομαχία Μακρόν-Λεπέν προέκυψε σχεδόν κατά τύχη, καθώς στον πρώτο γύρο συνολικά τέσσερις υποψήφιοι συγκέντρωσαν από 19% έως 24%. Δείγμα και αυτό του κατακερματισμού της γαλλικής πολιτικής σκηνής η οποία έκτοτε έχει επιδεινωθεί, με τους Σοσιαλιστές να αποτελούν σκιά του παλαιού εαυτού τους και τους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικάνους να αντιμετωπίζουν πρόβλημα ταυτότητας, αλλά και ηγεσίας, μετά τις καταδίκες των Νικολά Σαρκοζί και Φρασουά Φιγιόν για σκάνδαλα. Από αυτή την άποψη το ποιο θα είναι το δίδυμο του δεύτερου γύρου έχει προεξοφληθεί, αν και δεν αποκλείονται υποψηφιότητες-έκπληξη, όπως του πρώτου πρωθυπουργού της προεδρίας Μακρόν, Εντουάρ Φιλίπ.

Πρόεδρος υπό πολιορκία

Προς το παρόν, ο ένοικος των Ηλυσίων μοιάζει να ζει στον χειρότερο των δυνατών κόσμων. Έχοντας αναδειχθεί με φιλοδοξίες υπέρβασης της διάκρισης δεξιάς και αριστεράς δυσκολεύεται αυτή τη στιγμή να απευθυνθεί και στους δύο αυτούς χώρους. Θιασώτης της μεταρρύθμισης της Γαλλίας και της εξωστρεφούς παρουσίας της στον κόσμο, έχει βρεθεί και να πληρώνει το κόστος αντιδημοφιλών παρεμβάσεων στο συνταξιοδοτικό ή τα εργασιακά και να μην της ολοκληρώνει, καθώς η πανδημία τις έχει βάλει στο ράφι. Φημιζόμενος ως επαρκής τεχνοκράτης, προΐσταται μιας κρατικής μηχανής η οποία από το περσινό σοκ της έλλειψης μασκών πέρασε στο φετινό φιάσκο των εμβολιασμών, ενώ ο ίδιος ο πρόεδρος χρεώνεται την άρνησή του να υιοθετήσει νέο λοκντάουν τον Ιανουάριο, όπως πρότειναν οι ειδικοί, για να καταφύγει σε αυτό εντέλει μετά από δύο μήνες και 20.000 επιπλέον θανάτους.

Η Λεπέν κεφαλαιοποιεί όλες αυτές τις κυβερνητικές αστοχίες, εξού και εξέδωσε ήδη από πέρσι τη “Μαύρη Βίβλο του Κορονοϊού”. Αντιγράφει επίσης τη συνταγή της “υπέρβασης” δεξιάς και αριστεράς, υποστηρίζοντας ότι οι θέσεις της είναι απλώς προϊόν της “κοινής λογικής” και προτείνοντας τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Άλλωστε κανείς δεν ξέρει με ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα πρέπει να “συγκατοικήσει” ο επόμενος πρόεδρος, ενώ η έλλειψη κυβερνητικής εμπειρίας της ίδιας της Λεπέν επιβάλλει την αναζήτηση ηχηρών “μεταγραφών”. Όπως λέει και η ίδια: “Πολλοί ανακάλυψαν το τηλέφωνό μου αφότου έφτασα στο 48%”…

Με πρότυπο τον Μπόρις Τζόνσον

Στο εκλεκτικιστικό μείγμα πολιτικών που προτείνει η αρχηγός του Εθνικού Συναγερμού οι εκκλήσεις για έξοδο από το ευρώ έχουν πλέον εξαφανιστεί, όπως και οι σχετικές με τον Χώρο Σέγκεν τοποθετήσεις, καθώς πολλοί ψηφοφόροι στα ανατολικά βασίζονται στις διασυνοριακές μετακινήσεις για την εξεύρεση εργασίας. Η Λεπέν δεν στρέφει της πλάτη της πλέον στην Ε.Ε., αλλά επιδιώκει, όπως λέει, να τη μεταρρυθμίσει από τα μέσα, αναδεικνύοντας τον ρόλο των κυρίαρχων εθνικών κρατών. Η διαφορά στις εμβολιαστικές επιδόσεις της Βρετανίας και των “27” έγινε έτσι αγαπημένο της παράδειγμα του τι εννοεί, ενώ και την απήχησή της στις άλλοτε βιομηχανικές πόλεις των “χαμένων της παγκοσμιοποίησης” την παραβάλλει με το “κόκκινο τείχος” της βόρειας Αγγλίας που εκπόρθησε ο Μπόρις Τζόνσον.

Από την άλλη, ολοένα και περισσότερο προβάλλονται οικολογικές και φιλοζωικές θέσεις, ομολογουμένως ιδιόμορφες, αφού χρησιμοποιούνται για να αποκρουσθεί η αποπυρηνικοποίηση του ενεργειακού μείγματος της Γαλλίας, ενώ και ο φεμινισμός, δεδομένου του φύλου της αρχηγού, έχει την τιμητική του. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Εθνικού Συναγερμού είναι ομοφυλόφιλος που εγκατέλειψε την κεντροδεξιά λόγω της αντίθεσής της στον γκέι γάμο, ενώ ο πιθανότερος διάδοχος της Λεπέν στην κομματική ηγεσία είναι μόλις 26 ετών. Στην ηλικιακή κατηγορία των 25-34 ετών ο λεπενισμός καταγράφεται ήδη ως πρώτη δύναμη.

Η “ιδιοκτησία” της ατζέντας

Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ είναι η εμμονή της Λεπέν με τα ζητήματα της μετανάστευσης, της εγκληματικότητας και της απαπειλούμενης “ισλαμοποίησης”. Όμως και εδώ συμβαίνει το εξής ενδιαφέρον και ενδεχομένως μοιραίο: η κυβέρνηση Μακρόν έχει προσχωρήσει πλήρως σε αυτήν τη θεματολογία, αναζητώντας προφανώς εκλογικό ακροατήριο, σε σημείο ώστε ο υπουργός Εσωτερικών Ζεράρ Νταρμανέν να κατηγορήσει τη Λεπέν σε τηλεοπτική τους αναμέτρηση ως… “soft” στη μετανάστευση. Μόνο που σε αντίστοιχες περιπτώσεις (όπως δείχνει λ.χ. και η άνοδος των Οικολόγων) η προσαρμογή των λοιπών κομμάτων καταλήγει να ενδυναμώνει τους αρχικούς “ιδιοκτήτες” της ατζέντας. 

πηγή: Capital.gr 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024