29/03/2024

Από την Σκύλα στην Χάρυβδη

Γράφει ο Δημήτριος Κωνσταντινίδης*

 

Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε ένα πολύ μακρινό και όμορφο μέρος που λεγόταν Λάδα. Οι κάτοικοι σε αυτή τη χώρα, ονομάζονταν Λίνες και αγαπούσαν τα παραμύθια τόσο πολύ, που επέλεγαν για πρωθυπουργό της χώρας, αυτόν που έλεγε τα καλύτερα και τα ποιο όμορφα παραμύθια. Όλοι από μικρά παιδία, μάθαιναν ότι δεν χρειάζεται να αποκτήσεις γνώσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι, να κοροϊδέψεις το σύστημα, να αποκτήσεις στενές επαφές με καλούς παραμυθάδες και να γίνεις μέλος σε κάποιο κόμμα. Δεν είχε καμία σημασία σε ποιο κόμμα. Μπορούσες να γραφτείς σε ένα οποιοδήποτε κόμμα, ελπίζοντας πως ο αρχηγός του θα πει το καλύτερο παραμύθι και θα γίνει πρωθυπουργός.   

Από την στιγμή που ο αρχηγός του κόμματος, θα γινόταν πρωθυπουργός, η επιτυχία σου ήταν εξασφαλισμένη. Αν ήσουν ακαδημαϊκός, θα γινόσουν πρύτανης ή βουλευτής. Αν ήσουν επιχειρηματίας θα έπαιρνες άτοκο δάνειο και ένα δωρεάν τηλεοπτικό κανάλι. Αν ήσουν δημοσιογράφος σε εφημερίδα που πουλούσε 100 φύλλα την ημέρα, θα γινόσουν υπουργός παιδείας. Αν ήσουν στρατιωτικός θα γινόσουν αρχηγός του στρατού ή και υπουργός εθνικής άμυνας. Έτσι σιγά σιγά η αναξιοκρατία εισέβαλε σέ όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες αυτής της χώρας, από τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, και το στρατό μέχρι την γεωργία και τις επιχειρήσεις. Ποιος θέλει να σπαταλήσει τη ζωή του στα θρανία και στην προσπάθεια να μάθει, όταν μπορεί να γίνει υπουργός χωρίς να έχει δουλέψει ούτε μια μέρα στην ζωή του; Η διαφθορά έφτασε σε τέτοιο σημείο που ο Στρατός μετατράπηκε σε δημόσια υπηρεσία που ικανοποιούσε κομματικά ρουσφέτια. Το δημόσιο πανεπιστήμιο από εκπαιδευτικό ίδρυμα έγινε οργανισμός τακτοποίησης δικών μας παιδιών, με ανίκανους κακοπληρωμένους καθηγητές και κακογραμμένα βιβλία, που αντί να παράγει γνώση έκανε κακές αντιγραφές. Και όλα αυτά γιατί το κόκκινο κόμμα επέμενε στο απαρχαιωμένο μοντέλο της δωρεάν παιδείας, μόνο και μόνο για να κοροϊδεύει τους δικούς του οπαδούς, με φτηνά καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Οι γιατροί στα νοσοκομεία χρηματίζονταν για να κάνουν τα αυτονόητα. Οι ικανοί επιστήμονες και οι μεγάλες βιομηχανίες έφυγαν στο εξωτερικό για να επιβιώσουν. Σιγά σιγά στην χώρα έμειναν μόνο οι συνταξιούχοι, οι δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι μικρό έμποροι και οι μικροί βιοτέχνες.

Κάποια στιγμή λοιπόν στην μακρινή και άγνωστη αυτή χώρα οι ανίκανοι ηγέτες που κρατούσαν τα ηνία της χώρας κατάφεραν να την χρεοκοπήσουν. Οι άνθρωποι έφτασαν σε τέτοια απελπισία που άρχισαν να αυτοκτονούν, γιατί τα ακίνητα που είχαν δεν έφερναν κανένα εισόδημα. Μια σοφή παροιμία της χώρας αυτής έλεγε πως ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Τότε λοιπόν μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο εμφανίστηκε ένας λύκος με προβιά, και άρχισε να λέει τα ωραιότερα παραμύθια που ακούστηκαν ποτέ σε αυτή την χώρα. Το όνομα του ήταν Τσίπας, και σε χρόνο μηδέν έγινε πρωταθλητής στα ψέματα. Και τι δεν υποσχέθηκε στους άμοιρους και απελπισμένους πολίτες. Ούτε λίγο ούτε πολύ, υποσχέθηκε σε όλους τα πάντα. Έτσι μια μέρα ο κύριος Τσίπας έγινε πρωθυπουργός. Από τις πρώτες αποφάσεις που πήρε ήταν η κατάργηση όλων των κέντρων κράτησης των παράνομων λαθρομεταναστών. Το σήμα μεταδόθηκε άμεσα και με την ταχύτητα του φωτός σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της υφηλίου, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να συρρέουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένοι και αξιολύπητοι άνθρωποι που έψαχναν την γη της επαγγελίας. Η κατάσταση στην χώρα έγινε ανυπόφορη, η εγκληματικότητα έφτασε στα ύψη. Κλοπές οι βιασμοί και εγκλήματα ήταν το κύριο θέμα στα τηλεοπτικά κανάλια. Όταν λοιπόν οι ψεύτες του θαλασσί κόμματος κατηγόρησαν την κυβέρνηση, αυτή απάντησε πως όλοι αυτοί λιάζονταν στην διχόνοια (μια πολύ γνωστή πλατεία της χώρας αυτής) και στην συνέχεια έφευγαν για άγνωστους προορισμούς. Το ψέμα ήταν τόσο όμορφο που το πίστεψαν όλοι και το θέμα έκλεισε. Αργότερα όμως ο πληθυσμός των λαθρομεταναστών αυξήθηκε τόσο πολύ, που όχι μόνο έγιναν πλειοψηφία σε ορισμένες περιοχές, οι οποίες ήταν πλέον μη προσβάσιμες στους Λίνες, αλλά εγκατέστησαν και δική τους άτυπη αστυνομία η οποία εφάρμοζε τον νόμο της Σαρία μέσα στην Λάδα. Με την συμπεριφορά τους αυτή έδειξαν ξεκάθαρα ότι δεν σέβονταν στο ελάχιστο την χώρα που τους φιλοξενούσε και ότι είχαν πρόθεση να την καταλάβουν εκ των έσω. Όμως οι Λίνες είχαν άλλα, ποιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν. Ακριβώς όπως έκαναν πριν χίλια χρόνια οι πρόγονοι τους όταν ο Μωάμεθ πολιορκούσε την Πόλη και οι κάτοικοι αντί να οργανώσουν την άμυνα, αναρωτιόντουσαν εάν οι άγγελοι είχαν φτερά ή όχι.

Στην συνέχεια όταν οι άνθρωποι διαπίστωσαν με σκληρό τρόπο ότι δεν υπάρχουν λεφτόδενδρα, ο κύριος Τσίπας έκανε ένα δημοψήφισμα. Για αυτούς που δεν γνωρίζουν τι είναι το δημοψήφισμα, θα τους πω με απλά λόγια ότι στην Λάδα είναι ένας πολύ έξυπνός τρόπος για να κοροϊδέψεις τους πολίτες και να τους κάνεις να πιστέψουν ότι έχουν εξουσία και ότι μπορούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος, ήταν τόσο μπερδεμένο που χρειάστηκε μια ολόκληρη σελίδα για να το γράψουν και κάτι εκατομμύρια ευρώ για να το τυπώσουν, μόνο και μόνο για να το κάνουν να φανεί αληθινό. Ο κύριος Τσίπας κέρδισε ξανά τις εκλογές αλλά έκανε ξανά τα αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε. Η αλαζονεία του μεγάλωσε τόσο πολύ που περιφρονώντας παντελώς την λαϊκή βούληση πρόδωσε την ιστορία της χώρας του, παραχωρώντας γλώσσα και όνομα σε ένα ανύπαρκτο γειτονικό κρατίδιο.

Την προδοσία αυτή εκμεταλλεύτηκε ένας καινούργιος ηγέτης που έκανε την εμφάνιση του, με ένα καινούργιο παραμύθι. Ο ηγέτης αυτός λεγόταν Μικροτάκης και οι Λίνες τον πίστεψαν και τον έκαναν πρωθυπουργό. Αργότερα επειδή ο κύριος Μικροτάκης δεν μπορούσε να περάσει την ψήφιση των μνημονίων για την προδοσία της ιστορίας του έθνους των Λίνων και επειδή του ήταν ακόμα ποιο δύσκολο να υπογράψει μόνος του την συμφωνία της θάλασσας που βρίσκεται μεταξύ της Λάδας και της Ρουκίας αναγκάστηκε να πάει σε πρόωρες εκλογές. Δυστυχώς όμως οι πρόωρες εκλογές δεν έδωσαν αυτοδυναμία στον κύριο πρωθυπουργό και τον ανάγκασαν να μοιραστεί την καρέκλα του με τον κύριο Τσίπα. Έτσι όμως σώθηκαν και οι δύο. Ο μεν πρώτος γιατί έτσι δεν επωμίστηκε το βάρος μιας δεύτερης προδοτικής συμφωνίας, και ο δε δεύτερος γιατί έτσι δεν αμφισβητήθηκε η εξουσία του μέσα στο κόμμα, μιας και τώρα το κόμμα ήρθε πάλι στην εξουσία. Κάποιοι πολίτες άρχισαν να τραγουδάνε στον δρόμο τραγούδια για το ένδοξο παρελθόν της χώρας, αλλά ποιος νοιαζόταν για αυτούς. Η δημοκρατία να είναι καλά, και να μην κινδυνεύσει από κανένα δικτάτορα. Αυτό είναι που έχει πρωταρχική σημασία. Έτσι άλλωστε γαλούχησαν ολόκληρες γενναίες Λίνων, όταν στο σχολείο τους έλεγαν για τα κατορθώματα της δημοκρατίας στην αρχαία Θήνα. Ξεχνούσαν όμως να τους διδάξουν ότι ο σοφότερος άνθρωπος όλων των εποχών, ο Σωκράτης, μισούσε την δημοκρατία και την θεωρούσε αποτυχημένο πολίτευμα και απότοκο της επίσης αποτυχημένης δικτατορίας. Σύμφωνα με τον Σωκράτη, για να δημιουργήσουμε την άριστη πολιτεία θα έπρεπε ή οι Βασιλιάδες να φιλοσοφήσουν, ή οι φιλόσοφοι να βασιλέψουν. Αλλά αυτά ήταν ψιλά γράμματα για την Λάδα που από καιρό είχε μπει στην νέα εποχή της εξέλιξης και έγινε Λάδα 2.0, ανεξάρτητα που οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν καν τι ήθελε να πει ο ποιητής. Κάποιοι Λίνες προσπαθούσαν από καιρό να αφυπνίσουν τους συμπατριώτες τους αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Βλέπετε οι περισσότεροι από τους κατοίκους αυτής της χώρας παρότι ήταν κάτοχοι πολλών διπλωμάτων, ήταν στην πραγματικότητα αμόρφωτοι μιας και τα πτυχία τους ήταν κενά περιεχομένου. Αποτέλεσμα, ενώ ο εχθρός ήταν έξω από τα τοίχοι και απειλούσε φανερά την εθνική τους κυριαρχία αυτοί ασχολούνταν με σοβαρά θέματα όπως για παράδειγμα ποιος θα ήταν ο νικητής του big brother και εάν το κράτος θα πρέπει να αγοράσει σπίτια με θέα τη θάλασσα στους λαθρομετανάστες.   

Αφού λοιπόν υπογράφτηκε η νέα συμφωνία της θάλασσας, προκειμένου σύμφωνα με του ειδικούς να μην πάμε σε πόλεμο για μερικά βράχια στην θάλασσα και να ικανοποιηθεί και ο κύριος Τσίπας που πίστευε ότι η θάλασσα δεν είχε σύνορα και ανήκε στα ψάρια. Οι γείτονες Ρούκοι αποθρασύνθηκαν περισσότερο και σκέφτηκαν· αφού ο διαμερισμός της θάλασσας ήταν τόσο εύκολος και δεν χρειάστηκε καν να πολεμήσουν, γιατί να μην ζητήσουν κάτι παραπάνω. Έτσι έθεσαν θέμα μουσουλμανικής μειονότητας η οποία ειρήσθω εν παρόδω, λόγω των λανθασμένων αποφάσεων αυξήθηκε τόσο πολύ που τελικά μετατράπηκε σε πλειοψηφία, με τους γηγενείς Λίνες να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερινή τους ζωή, μιας και δεν γνώριζαν πλέον την επίσημη γλώσσα του κράτους που είχε αλλάξει από τη Λινική στη βαρβαρική. Αποτέλεσμα οι Ρούκοι ζητήσαν από το διεθνές δικαστήριο την αυτοδιάθεση της πλειοψηφίας μιας τεράστιας περιοχής κοντά στα σύνορα με την Ρουκία. Οι εκλογές έγιναν και η πλειοψηφία αποφάσισε την ένωση με την μητέρα Ρουκία.

Έτσι περίπου το 2100 το κράτος των Λίνων έγινε ακόμα μικρότερο, και πλέον αποτελεί μια μικρή νησίδα φτωχών ανθρώπων που ζουν στην κορυφή ενός ψιλού όρους, στα άκρα της Νέας Ρουκίας. Τα παιδιά στο σχολείο, χωρίς βιβλία και τετράδια, προσπαθούν να τραγουδήσουν ένα τραγούδι που δεν ξέρουν καν την ιστορία του και κυρίως την σημασία του «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα είναι». Ενώ οι γονείς τους, περιμένουν να γεννηθεί ένας νέος Κοτρώνης για να τους χαρίσει την ελευθερία τους που δεν εκτίμησαν δεόντως και που την έχασαν εξαιτίας των λανθασμένων επιλογών τους.

Μα θα πείτε, τι κακό παραμύθι είναι αυτό που μας είπες. Δεν έχει καν καλό τέλος. Η αλήθεια είναι πως το παραμύθι μου δεν είχε το τέλος που όλοι θα περίμεναν. Αλλά δεν περιμένω να κάνει τρελές πωλήσεις και να γίνω πλούσιος. Αυτό που περιμένω είναι να αφυπνιστούν ορισμένοι από τους συμπολίτες μου και να αρχίσουν να αναρωτιούνται που πηγαίνουμε; Πώς θα είναι η πατρίδα μας μετά από 200 χρόνια; Να αρχίσουν να φιλοσοφούν και να αμφισβητούν οτιδήποτε ακούν από πολιτικούς και δημοσιογράφους. Να σκεφτούν ότι με τις αποφάσεις μας μπορεί να αναβάλουμε για λίγο τον πόλεμο, αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Αν δεν πολεμήσουμε εμείς σήμερα, θα πολεμήσουν τα παιδιά μας αύριο. Τότε τι πρέπει να κάνουμε;

Η απάντηση είναι απλή, πρέπει να μορφωθούμε, για να μπορούμε να αντι-λαμβανόμαστε τι γίνεται γύρω μας και για να ψηφίζουμε με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα. Το σημαντικότερο υπουργείο σε ένα κράτος δεν είναι αυτό των οικονομικών, ή της άμυνας, ή των εξωτερικών. Το σημαντικότερο υπουργείο είναι το παιδείας. Όταν σε ηλικία 35 ετών διάβασα για πρώτη φορά την πολιτεία του Πλάτωνα, αναρωτήθηκα για ποιο λόγο μου στέρησαν αυτό το υπέροχο κείμενο. Θυμάμαι όταν στο γυμνάσιο κάναμε το μάθημα της αγωγής του πολίτη, στο οποίο μας λέγανε διάφορες ανοησίες. Ή τον λόγο περί αδυνάτου του Λυσία, ένα νομικό και στριφνό κείμενο στα αρχαία, που ήταν πολύ δύσκολο να το αντιληφθεί κάποιος στην ηλικία των 13 ετών. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί δεν μας διδάξανε την Πολιτεία; Γιατί δεν μας διδάξανε Θουκυδίδη; Μήπως έπρεπε να μείνουμε αμόρφωτοι, δηλαδή εύκολα χειραγωγούμενοι;

Όλα τα πρόσωπα στο συγκεκριμένο παραμύθι είναι φανταστικά και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα που συμβαίνουν στην δική μας χώρα, η οποία είναι υπόδειγμα ενάρετης και αποτελεσματικής διοίκησης.

 

*Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης

  MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C

  MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024