Η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει την Ελληνική Συνείδηση

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να προβληματιστεί, γιατί δυστυχώς η δεκαετής οικονομική κρίση που βιώσαμε, η οποία ήταν αποτέλεσμα της κρίσης αξιών, καθώς οι Έλληνες ζούσαμε σε ένα «σύννεφο» επίπλαστης ευημερίας, όχι μόνο δεν μας ταρακούνησε, αλλά αντίθετα ο αντίκτυπος όλης αυτής της δεκαετούς κατάστασης έχει πολύ αρνητικό αποτύπωμα.

Οι Έλληνες γίναμε πιο αντιδραστικοί, πιο απόλυτοι με πολλά πράγματα και κυρίως – και είναι αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει – χάσαμε την εμπιστοσύνη στους Θεσμούς και τις Αρχές, όπως επίσης χάσαμε και το μέτρο στο τι λέμε, γιατί το λέμε και σε ποιους απευθύνεται αυτό που λέμε.

Φταίει, αλήθεια, για όλο αυτό ο Έλληνας; Η απάντηση είναι ότι δεν φταίει μόνο ο Έλληνας ή πιο σωστά φταίει μόνο σε ό, τι έχει να κάνει με αυτό που ονομάζουμε επίγνωση ατομικής ευθύνης και επίγνωση ατομικού χρέους. Η δράση, ως γνωστόν, φέρνει αντίδραση! Και αυτή η ανεξέλεγκτη αντίδραση του Έλληνα έχει να κάνει από τον χειρισμό των καταστάσεων σε καιρό Κρίσης.

Η Ελλάδα από το 2010 – 2019 βίωσε έναν ακήρυχτο πόλεμο και δυστυχώς οι ηγεσίες της (από το λεφτά υπάρχουν, τα Καστελόριζα, τα Ζάππεια και κυρίως το σκίζουμε τα Μνημόνια και χορεύουμε την Ευρώπη στο ταψί) όχι μόνο δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά χρησιμοποιώντας την ψυχολογία ενός λαού που προσπαθούσε να πιαστεί από το οτιδήποτε, τον αθυρματοποίησε σε βαθμό που πλέον αυτό το «Φρανγκεστάιν» στο οποίο μετεξέλιξε ηθικά τον Έλληνα (ο οποίος δεν εμπιστεύεται τίποτα που αφορά τη λέξη Κράτος), όχι μόνο ήρθε μπούμερανγκ εναντίον της Πολιτείας, αλλά και εννοιών για τις οποίες κάποτε και όχι στο πολύ παλαιό παρελθόν έδινε τη ζωή του.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να φοβάται κανέναν εξωτερικό παράγοντα, αλλά όπως έχει αποδειχθεί εδώ και χρόνια το μόνο που έχει να φοβάται είναι τους πολιτικούς (και ευτυχώς είναι ελάχιστοι αυτοί) που την έχουν κατά καιρούς κυβερνήσει και στάθηκαν κατώτεροι της Αρχής που εκπροσωπούσαν.

Δυστυχώς ο Έλληνας – πλέον- τη διάσταση της Πατρίδας την έχει συνταυτίσει με το περιεχόμενο της λέξης διοικητική μηχανή του Κράτους. Και αυτό είναι ό, τι πιο επικίνδυνο για την εθνική μας ασφάλεια και για τα κυριαρχικά δικαιώματά μας! Γιατί στη γωνία περιμένουν άτομα που δεν έχουν ηθικούς φραγμούς στο να σπιλώσουν την Ελλάδα.Η χώρα μας, δυστυχώς, τη δεδομένη στιγμή, ως φαίνεται, βρίσκεται σε ένα ηθικοκοινωνικό μεταίχμιο, όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε έννοια που εκφράζει έναν Θεσμό, μία Αρχή, αλλά και το περιεχόμενο της έννοιας, Πατρίδα, οι οποίες επειδή έχουν χάσει την πραγματική τους διάσταση για τον Έλληνα, μπορεί να καταφέρει σε αυτήν και το πιο καίριο πλήγμα. Γιατί τα Κράτη και, ειδικά τα έθνη – κράτη, δεν χάνονται από τους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά από τον εχθρό που βρίσκεται εντός των Τειχών.

Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά πολλές φορές συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένες ενέργειες, αποφάσεις κτλ είναι το έναυσμα ή πιο σωστά το έρεισμα πάνω στο οποίο θα πρέπει να πατήσουμε ως Κοινωνία για να αφυπνιστεί.Και αυτό που θα πω, μπορεί να ξενίσει, όμως καλά που υπάρχουν φανερές όλη αυτές η λευκής διάστασης προπαγάνδα, ώστε όχι μόνο να προφυλάσσεται η ελληνική Κοινωνία, αλλά να ευαισθητοποιείται και να κινητοποιείται…

Αυτήν την στιγμή η ελληνική Πολιτεία θα πρέπει να κάνει και επιβάλλεται να κάνει δύο πράγματα, που αυτά θα την προστατεύσουν μακροπρόθεσμα : να προστατεύσει την ελληνική συνείδηση της νεολαίας της και να αποκτήσει ξανά ερείσματα στο λαό της.

Και πώς θα γίνουν αυτά;

Α. Δεν είναι ούτε ακραίο αλλά ούτε φασιστικό να μπούνε ως μαθήματα, η Πατριδογνωσία και η Ηθική (οι άνω των 65 καταλαβαίνουν τι λέω) τόσο στο Δημοτικό όσο και το Γυμνάσιο, όπου είναι τα θερμοκήπια του Ελληνισμού. Μέσα στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, ας μπούνε και δύο μαθήματα που το παιδί θα γνωρίσει το Έθνος του και την πραγματική διάσταση των Θεσμών και Αρχών του.

Β. Επίσης, δύσκολο και περίεργο αυτό που θα πω, καθώς οι περισσότεροι που γεννηθήκαμε μετά το 1980 δεν το βιώσαμε, αλλά στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση (μέχρι την Γ’ Γυμνασίου) θα πρέπει να ξαναμπούν (δεν θα πω οι ποδιές ως ρουχισμός), αλλά οι στολές, κι αυτό, όσο παράξενο και να φαίνεται (σε πολλούς μάλιστα μπορεί να φαίνεται και φασιστικό) το παιδί βρίσκεται όχι μόνο εξισωμένο με το άλλο παιδί (μία παράμετρος πολύ βασική, ώστε να μην δημιουργείται ένα κακό ανταγωνιστικό περιβάλλον και μία ψυχολογία ανταγωνισμού που βγαίνει στην αρένα της Κοινωνίας όταν αυτό μεγαλώσει), αλλά το μικρό παιδί, ακόμα και μέσω της περιβολής μαθαίνει να έχει όρια και φραγμούς.

Και κυρίως το παιδί μαθαίνει να σέβεται το άλλο παιδί, την ετερότητα (καθώς όλα τα παιδιά είναι ίδια) και ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος, όταν τα παιδιά αυτά ενηλικιωθούν να βγάλουν ρατσιστικές συμπεριφορές.

Γ. Μία Κοινωνία αν θέλει να αναπτύσσεται, είναι επιβεβλημένο να υφίσταται ελευθερία άποψης, που μόνο το Πολίτευμα της Δημοκρατίας μπορεί να το κατοχυρώσει. Όμως αυτή η άποψη πρέπει να έχει όρια, όταν έχει να κάνει με Θεσμούς και Αρχές. Και φυσικά είναι λεπτές οι γραμμές του «εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου» από το «φιμώνομαι», όμως η ίδια η Πολιτεία έχει τους μηχανισμούς αυτούς για να το ελέγξει και να βάλει κάποιο όριο κι αλίμονο αν η συντεταγμένη Πολιτεία δεν μπορεί να βάλει όρια!

Ο σημερινός Έλληνας 

Κι έρχομαι στον ίδιο τον Έλληνα. Ο σημερινός Έλληνας ζει με βιτρίνες και «κατοχυρωμένα δικαιώματα», αλλά όχι υποχρεώσεις. Κάποια στιγμή, σε μία αντιπαράθεση που είχα με έναν γνωστό μου για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα εθνικά πράγματα, γύρισε και μου είπε: «ξέρεις τι έκανε ο πατέρας μου και ο παππούς μου για την Ελλάδα;». Καλώς ή κακώς δεν είναι το θέμα της προσφοράς των προγόνων μας σε αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα, αλλά εμείς πώς βλέπουμε και τι κάνουμε για την Ελλάδα. Γιατί και οι αρχαίοι Έλληνες, και οι Επαναστάτες του 1821 και οι αγωνιστές του 1940 μάς παρέδωσαν μία Ελλάδα που, δυστυχώς, οι Νεοέλληνες με τον τρόπο που αφενός αντιλαμβανόμαστε την υπόστασή της, αφετέρου το χρέος και τα δικαιώματα που φέρουμε, κάθε άλλο παρά αποδεικνύεται, ότι είμαστε άξιοι συνεχιστές τους.

Και τα δικαιώματα που πήγαιναν από γενιά σε γενιά, ήταν στις δυτικές κοινωνίες κάποιων προηγούμενων αιώνων για να εξασφαλίσουν την τάξη και το αξίωμα σε μία κοινωνία.Εκτός ακόμα αν ζούμε ως Έλληνες στην περίοδο της φεουδαρχίας.

Εν ολίγοις, ο Έλληνας πρέπει να κάνει μία επανεκκίνηση στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τις αρχές και τις αξίες του. Γιατί ωραίο είναι το εγωπαθές και το πατώ επί πτωμάτων για την επιβίωσή μου ή αυτό που ακούγεται πολύ συχνά «εγώ θα κάνω το Κράτος Κράτος ή την Κοινωνία Κοινωνία;», όμως καλώς ή κακώς αυτήν την εγωπάθεια και κυρίως σε ό, τι αφορά την Κοινωνία και το Κράτος, τελικά ο πολίτης πληρώνει το «δυσάρεστο λογαριασμό».

Ο Έλληνας έχει μάθει να χρησιμοποιεί την ιδιότητά του για να επιβληθεί, αλλά δεν έχει μάθει να τη χρησιμοποιεί στη βάση των υποχρεώσεων που του επιβάλλει αυτή η θέση. Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και «εγώ είμαι αυτό ενώ εσύ είσαι αυτό», το μόνο που διαμορφώνει είναι μία Κοινωνία αδιεξόδων και βαθέων συμπλεγμάτων, τα αποτελέσματα των οποίων φαίνονται σε καιρό Κρίσης. Κι αυτό γιατί αυτός που χρησιμοποιεί την ιδιότητά του σε καιρό ηρεμίας για να επιβληθεί, σε καιρό Κρίσης μπορεί να καταστεί ο μεγαλύτερος εξωμότης για να μην τη χάσει. Κι αυτός που θεωρεί ότι σε καιρό ηρεμίας υποβιβάζεται, αντίστοιχα σε καιρό Κρίσης μπορεί να επιδείξει ακραία συμπεριφορά απέναντι σε μέρος ή σε όλο το (κοινωνικό) σύνολο που τον είχε υποβιβάσει.

Ο Έλληνας πρέπει να αναλογιστεί τί θέλει. Όταν το αναλογιστεί, γιατί και η κακή εννοούμενη αντίδραση όπως φαίνεται πάλι δεν του βγαίνει σε καλό (και το βλέπουμε με την πανδημία), τότε θα είναι σε αυτό το επίπεδο όχι μόνο να προστατεύσει τον εαυτό του, αλλά να διεκδικήσει πράγματα που η ίδια η Πολιτεία του τα στερεί, επειδή ο τρόπος που τα διεκδικεί δίνουν – ακόμα και το πάτημα – το ίδιο το κράτος να τα εκλαμβάνει ότι αντιβαίνουν το δημόσιο συμφέρον. Οι επανάστασεις (εντός ή εκτός εισαγωγικών) γίνονται από ανθρώπους (κι αυτό έχει αποδείξει η Ιστορία των λαών) συνειδητοποιημένους και βαθιά ιδεολόγους και όχι από φερέφωνα ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών.

Ο Έλληνας πρέπει να συλλογιστεί και να αναλογιστεί, να μπει στη διαδικασία να ξαναδεί την Ιστορία του και τον τρόπο που οι πρόγονοι στάθηκαν απέναντι στους Θεσμούς και τις Αρχές, τα οποία διαμορφωμένα στην βάση της Πατρίδας, σηματοδοτούσαν τη διαταγή και ως εκ τούτου το χρέος προς αυτήν. «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» Αυτό και μόνο αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας!

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)