Περί Πατριωτικής Δεξιάς: Αναδεικνύοντας τα προτερήματα της Έθνους

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Η Γαλλία θα πρέπει να αποτελέσει το παράδειγμα για εμάς. Σε καμία περίπτωση, και αυτό το γνωρίζουν όσοι έζησαν στη Γαλλία, η πατριωτική δεξιά δε προσιδιάζει με το ακραίο μόρφωμα της Λεπέν.Αντίθετα, όσοι πρεσβεύουν τη συγκεκριμένη πολιτική είναι άτομα πολύ υψηλού κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου, άτομα της διανόησης και σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιούν τη βία (λεκτική και σωματική) ως μέσο επιβολής ή εκφοβισμού.Γιατί η βία είναι τελείως ξένη με τη νοοτροπία τους.

Ο Ερίκ Ζεμούρ, πολύ γνωστός δημοσιογράφος της Le Figaro, μίας εφημερίδας ορόσημο για τη Γαλλία, είναι το πρόσωπο που στις προσεχείς προεδρικές εκλογές (αν καταφέρει και υπερβεί κάποια θεσμικά εμπόδια) είναι σίγουρο ότι θα κονταροχτυπηθεί με τον Εμμανουέλ Μακρόν. Γιατί ο Ζεμούρ εκφράζει απόψεις απότοκες των αρχών που εμπνέουν μια κοινωνία, με πρώτο τον ίδιο τον πολίτη ενός Έθνους – Κράτους και την διασφάλιση της εθνικής αυθυπαρξίας του κράτους.

Ο Ζεμούρ είχε βρεθεί αρκετές φορές στο στόχαστρο της Γαλλικής Δικαιοσύνης, ως ρατσιστής και με ακραία ρητορική, καθώς η βιτρίνα της Γαλλικής Πολιτείας δεν μπορούσε να δεχτεί (;;;;) το αυτονόητο, ότι οι διάφορες εθνοφυλετικές ομάδες του γαλλικού περιβάλλοντος όφειλαν να προσαρμοστούν στο αξιακό υπόβαθρο της χώρας που τις φιλοξενεί. Δυστυχώς, ήδη από τη δεκαετία του 1980, η Πατριωτική Δεξιά έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, όμως δεν εισακούστηκε στο βαθμό που έπρεπε να εισακουστεί. Η Γαλλία ποτέ δεν προσπάθησε να αφομοιώσει ξένους πολιτισμικά πληθυσμούς (για αυτό και πάντοτε, ακόμα κι όταν ήταν αποικιοκρατική δύναμη δημιουργούσε προτεκτοράτα κι όχι αποικίες), αλλά αντίθετα ζητούσε από αυτούς προσαρμογή στο γαλλικό περιβάλλον, όταν τις δεκαετίες που ακολούθησαν της αποαποικιοποίησης πολλοί από αυτούς βρέθηκαν στο εσωτερικό της.

Στην Ελλάδα, κατά καιρούς, ακόμα και σήμερα έχουν εμφανιστεί στο προσκήνιο κόμματα που κάνουν επίκληση του όρου πατριωτική δεξιά. Ωστόσο η ακραία ρητορική που χρησιμοποιούν, καθώς την κομματική θεωρία τους την παγιώνουν στο ρατσισμό και όχι στην ανάδειξη (και μόνο) της διάστασης του εθνισμού (πχ ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα της Πατρίδας μας που την κάνουν όχι μόνο ξεχωριστή, αλλά και πώς αυτά πρέπει να χρησιμοποιηθούν με τρόπο, ώστε να την ισχυροποιήσουν), δυστυχώς καταλήγουν σε ακραία μορφώματα που στρέφονται εναντίον των ξένων ομάδων.

Η πατριωτική δεξιά, με παράδειγμα το γαλλικό πρότυπο, δεν αντιστρατεύεται το εθνοτικά και φυλετικά ξένο, αλλά αντίθετα αναδεικνύει τις αρετές του ίδιου του Έθνους και ως εκ τούτου τους λόγους, για τους οποίους θα πρέπει να υφίσταται.

Δεν ξέρω αν μπορεί να υπάρξει κόμμα που να πρεσβεύει πραγματικά τον πατριωτισμό, τον αγνό, δηλαδή πατριωτισμό με εθνικά κριτήρια. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα δεν πέρασε, ή πιο σωστά δεν είχε, μία κοινωνία με όλες τις κοινωνικές τάξεις, ώστε να νοηματοδοτηθεί ξεχωριστά η διάσταση της εθνικής αντίληψης σε καθεμία από αυτές τις τάξεις. Και δυστυχώς, μετά το 1980 η ελληνική κοινωνία πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο, μπερδεύοντας το φιλελευθερισμό με το σοσιαλισμό.

Όμως, όλα αυτά τα γεγονότα που υφίστανται στο ελλαδικό κατεστημένο, αποτελούν μία μεγάλη παγίδα που τη ζήσαμε μέχρι πριν λίγα χρόνια, ακραίοι κομματικοί σχηματισμοί να εκμεταλλεύονται την πατριωτική συνείδηση του Ελληνα και να τον αθυρματοποιούν, σε μία νοοτροπία που είναι παντελώς ξένη από τη νοοτροπία του, και να μην αντιλαμβάνεται το όριο του πατριωτικού από αυτό του ρατσισμού.

Τα κόμματα που πρόκειται να χρησιμοποιήσουν τον όρο πατριωτική δεξιά, οφείλουν να διαχωρίσουν κυριότατα το αναδεικνυω τα προτερήματα του κράτους μου από το χρησιμοποιώ ακραία ρητορική για το καθετί ξένο.Γιατί, πολύ απλά, με πάτημα την ακραία ρατσιστική ρητορική, όλο αυτό το εκμεταλλεύονται αριστερίζοντες και εθνομηδενιστές για να δημιουργήσουν ακόμα πιο μεγάλα χάσματα σε ένα έθνος – κράτος

Μία Πολιτεία για να περιβάλλει το ξένο (αυτό το έχουμε πει πολλές φορές) θα πρέπει πρώτα και κυρίαρχα να προστατεύσει τα δικαιώματα του ίδιου του πολίτη της Γιατί μία κοινωνία είναι δημοκρατική, όταν είναι πρώτα πατριωτική, καθώς στην αντίθετη περίπτωση η πόλωση και η αδικία οδηγούν σε συνθήκες αντιδημοκρατικές και αντεθνικές. Όταν μία κοινωνία δίνει το έρεισμα, ώστε το εθνικά ξένο να απολαμβάνει περισσότερα δικαιώματα από τον ίδιο τον πολίτη της, το αποτέλεσμα είναι, η ανισορροπία αυτή που δημιουργείται, να αποτελέσει πρόβλημα για την ίδια την «επιβίωσή» της, καθώς χάνεται το μέτρο του σεβασμού από τον φιλοξενούμενο προς τη χώρα που τον φιλοξενεί.

Ο φιλοξενούμενος έχει ίδια δικαιώματα ως ανθρώπινη οντότητα με τον πολίτη του κράτους που τον φιλοξενεί, η διαφορά είναι, ότι ο δεύτερος επιδιώκει για τη χώρα του την πολιτισμική επιβίωσή της, γιατί από αυτήν εξαρτάται και η δική του επιβίωση.

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)