29/03/2024

Γιατί ακόμη και σήμερα διώκονται οι Χριστιανοί;

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

 

Κάθε χρόνο, η 25η Δεκεμβρίου για εκατομμύρια Χριστιανούς σε όλον τον Κόσμο αποτελεί το «ενιαύσιο» ελπιδοφόρο μονοπάτι τους. Η μέρα των Χριστουγέννων είναι ημέρα προσδοκίας για την εκπλήρωση ονείρων και οραμάτων, ημέρα ειρήνης και γαλήνης.

Κι όμως ο Χριστιανισμός είναι ίσως η μόνη Θρησκεία που ιστορικά έχει διωχθεί σε υπέρτατο βαθμό, αλλά συνεχίζει και διώκεται ακόμα σε κάποιες περιοχές της υφηλίου. Έχουμε, άραγε, αναρωτηθεί ποτέ γιατί υπήρξαν και υπάρχουν τόσοι διώκτες της συγκεκριμένης Θρησκείας μέχρι σήμερα; Τί αντικατοπτρίζει η συγκεκριμένη Θρησκεία, που οι άλλες γνωστές Θρησκείες διαχρονικά δεν μπορούν να την υπερκεράσουν, ώστε αυτή και μόνο να προκαλεί θρησκευτικά, εθνικιστικά και κοινωνιολογικά πάθη;

Η Θρησκεία αποτελεί αναμφισβήτητα μία κοινωνιολογική συνθήκη. Οι θεωρητικοί των Κοινωνικών Επιστημών διατείνονται, ότι είναι αδόκιμος ο όρος «αθεΐα», καθώς η φύση του ανθρώπου, τον ωθεί να πιστεύει σε κάτι (είτε σε μία άυλη δύναμη, είτε σε αντικείμενο, είτε σε στοιχείο της φύσης). Και αυτό συμβαίνει, διότι η πίστη δημιουργεί την ελπίδα της επιβίωσης. Ο άνθρωπος των σπηλαίων πίστευε στη δύναμη της φύσης, ενώ οι εξελισσόμενες κοινωνίες, ανάλογα με τις πολιτισμικές και κοινωνικές προσλαμβάνουσες που είχαν, είχαν δημιουργήσει τη δική τους θρησκευτική πίστη.

Και φτάνουμε στο Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός, όταν ήρθε στο κοινωνικό προσκήνιο, απορρύθμισε ένα παγκόσμιο (για την εποχή), πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Ο Θεάνθρωπος δεν ήταν μόνο θρησκευτικός ηγέτης που παρείχε την ελπίδα σε έναν Κόσμο που την αποζητούσε, αλλά αντίθετα αναπροσδιόρισε με τη διδαχή του το κοινωνικό κατεστημένο που μέχρι τότε η υποτέλεια σε μία κοινωνική τάξη και κυρίως σε μία πολιτειακή οντότητα (εν προκειμένω σε μία Αυτοκρατορία) ήταν ο θεμέλιος λίθος για την πολυεθνοτική και πολυθρησκευτική συνύπαρξη, και ομογενοποίηση σε χαρακτηριστικά που δεν συμβαδίζανε με την πολιτισμική υπόσταση των ανθρώπων.

Ακόμα και οι Εβραίοι για να γιορτάσουν το Πάσχα, δηλαδή την Έξοδο από την Αίγυπτο, έκαναν «συμμέτοχο» τον εκάστοτε Ρωμαίο Ύπαρχο, λαμβάνοντας εκτός των άλλων την άδεια στις θρησκευτικές, λατρευτικές εκδηλώσεις τους.

Οι πληθυσμοί της συγκεκριμένης εποχής διαβιώνοντας σε μια μεγάλη πολιτειακή οντότητα που δεν υφίστατο η έννοια του Κράτους (η οποία αν και γεννήθηκε αιώνες αργότερα από τη Γέννηση του Θεανθρώπου, όμως η υπέρβαση σε πολλές κοινωνιολογικές συνθήκες είχε γίνει ήδη από την Παρουσία Του κι αυτό φάνηκε στο βυζαντινό κατεστημένο), ανήκαν σε ένα μεγάλο κοινωνικό ιστό που η έννοια του πολίτη υποσκέλιζε τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της κάθε γεωγραφικής περιοχής, ενώ ο προσδιορισμός Έλληνας, Ρωμαίος, Άραβας σχετιζόταν με την γλώσσα που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι μίας περιοχής.

Η ταξική δομή ήταν το βασικό χαρακτηριστικό λειτουργίας της Πολιτείας, μία συνθήκη που ο Χριστός έσπασε, εξισώνοντας την «πόρνη» με τον «τελώνη» και τον «επαίτη» με τον «Ύπαρχο».Κι αυτό φυσικά, ήταν το στοιχείο που γκρέμισε μία βαθειά, ταξικά, διαμορφωμένη κοινωνία, που δημιουργούσε συνθήκες συμβίωσης σε μία αχανή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία εξέπεσε από τον ίδιο τον Χριστιανισμό, όταν οι Μάρτυρες των διώξεων (διαφόρων κοινωνικών και εθνολογικών καταβολών) παγίωσαν τη διδαχή του Μεσσία τους, για μία Κοινωνία που ο άνθρωπος ως μεμονωμένη προσωπικότητα έχει αξία, και όχι ως μάζα.Και η σημασία της προσωπικότητας και της ομάδας φάνηκε και από την διαμόρφωση αργότερα των αιρέσεων.

Και ενώ οι διώξεις εναντίον των Χριστιανών μέχρι τη διαμόρφωση του Βυζαντινού Κράτους έχουν στοιχεία ενός ταξικού δομισμού, αντίθετα, όταν προς την εκπνοή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο Μουσουλμανισμός άρχισε να εξαπλώνεται, η διάσταση του Χριστιανισμού ταυτιζόμενη, ως επί το πλείστον, κατά τη διάρκεια του Βυζαντινού Κράτους με την ανώτερη, πνευματική τάξη και κυρίως με τη μόρφωση, η πλειονότητα των νομαδικων φυλών που ασπάζονταν το Ισλάμ, ήταν φυσικό να την πολεμήσουν, κι αυτό φάνηκε όταν τα πρώτα χρόνια μετά την Πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι διάφοροι Μουσουλμάνοι διοικητές δήωσαν οτιδήποτε που αφορούσε το ανώτερο πνεύμα, αντικατοπτριζόμενο όχι μόνο στις Εκκλησίες των Χριστιανών, αλλά κυρίως σε Κείμενα Πολιτισμού.

Φυσικά, επειδή όπως κάθε Θρησκεία περικλείει το πολιτικό σκέλος, έτσι και ο Χριστιανισμός ιδιαίτερα το Μεσαίωνα, αλλά και αργότερα (κυρίως στη Δύση) ταυτίστηκε με την εγκαθίδρυση της αποικιοκρατίας και ως εκ τούτου «πολεμήθηκε» και συνεχίζει να «πολεμάται» με έρεισμα την ταύτιση αυτή, καθώς ιδιαίτερα οι Δυτικοί χρησιμοποίησαν το Χριστιανισμό για την εγκαθίδρυση της θρησκευτικής αποικιοκρατίας.

Όμως, ο Χριστιανισμός σήμερα πολεμάται από ακραίους εθνικιστές, καθώς δεν είναι μόνο το επιχείρημα, ότι οι διάφορες περιοχές που είχαν βιώσει τον δυτικό προστατευτισμό έχουν θυμήσες αρνητικές απέναντι στους αποικιοκράτες, αλλά επειδή η Θρησκεία (και πολλές φορές το δόγμα) έχει συνταυτιστεί σε όχι λίγους ανατολικούς λαούς με τη διάσταση των εθνολογικών χαρακτηριστικών (φυσικά με γνωστότερο παράδειγμα τον εβραϊκό λαό), είναι επόμενο οι περισσότεροι εξ αυτών με γνώμονα την κοινωνική αυτή συνθήκη (που δημιουργείται κυρίως στους παραδοσιακούς λαούς, και οι Έλληνες, όσο και να θέλουμε να το παίξουμε «προοδευτικοί» έχουμε συνταυτισει το δόγμα με το εθνικό μας υπόβαθρο) να επιζητούν την καθαρότητα και να αντιστρατεύονται οτιδήποτε ξένο.

Και γιατί λχ. ο Χριστιανισμός και πάλι είναι σε ποσοστά, η Θρησκεία που διώκεται περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη; Γιατί πολύ απλά συνδυάζει το Θεϊκό με το Ανθρώπινο, που καμιά άλλη θρησκεία δεν το έχει.

 

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)

 

Facebooktwitterredditpinterestlinkedinmail
Geopolitics & Daily News Copyrights Reserved 2024