Η ζωτική σημασία της Κύπρου για τον ελληνισμό

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Όπως διατείνεται ο Mersheimer, κάνοντας κριτική στις τρεις θεωρίες του φεντεραλισμού (τον φιλελεύθερο θεμισμό, τη συλλογική ασφάλεια και την κριτική θεωρία), οι συγκεκριμένες έχουν ελάχιστη ανταπόκριση στην πραγματική συμπεριφορά των κρατών. Τα υπαρκτά θεσμικά όργανα που αποτελούν την επιτομή του σκεπτικού τους όχι μόνο δεν εξασφαλίζουν την ειρήνη που προτείνουν, αλλά πολλές φορές αντλούν τη δύναμή τους από τις πολιτικές ενέργειες και την στάση των κρατών.

Διάβαζα  δύο άρθρα, το ένα στο blog του ινφωγνώμονα και το άλλο στο jpost για το πώς κινήθηκαν οι ΗΠΑ απέναντι σε Γκορμπατσώφ και Γιέλτσιν, λίγο πριν και λίγο μετά την κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ, καθώς και ότι η Αμερική είναι πολύ ευχαριστημένη από τη συνάντηση Γκαντς και Αμπάς. Στο μυαλό μου φυσικά υπήρχε και η άποψη ενός εκ των υποψηφίων Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία άκουσα  από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ σχετικά με τη δικοινοτική – διζωνική ομοσπονδία. Και φυσικά όλα καταλήγουν σε αυτό που έγραψε ο Mersheimer. Οι Διεθνείς Οργανισμοί, όχι λίγες φορές, χρησιμοποιούνται ως μέσο ανάδειξης της ισχύος των δυνατών κρατών.

Έχω αναφέρει αρκετές φορές γιατί δεν μας συμφέρει ως Ελληνισμό να λυθεί πρώτα το Παλαιστινιακό. Όμως, θα πρέπει να σημειώσουμε και αυτό, ότι το διζωνικό – δικοινοτικό που προτείνεται από τα Διεθνή Όργανα (ΟΗΕ και ΕΕ) έχει εν πολλοίς πολλά διοικητικά χαρακτηριστικά από τα 13 σημεία που είχε προτείνει ο Μακάριος το 1963 στον Κιουτσούκ. Επίσης, αυτό που δεν είναι γνωστό, τη διζωνικονικότητα στη βάση των 13 σημείων την είχε επαναφέρει η τουρκική πλευρά μετά το 1974 και κυρίως μετά το 1982, όταν κατά παράβαση των Διεθνών Κανόνων, η Τουρκία συνέχιζε να παραβατεί, αναγνωρίζοντας το κατεχόμενο μέρος ως «κράτος».

Όπως λένε αρκετοί Έλληνες και Κύπριοι ένα νέο σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακού είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Όμως αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να γίνει αποδεκτό ένα σχέδιο που να ρίχνει την χαριστική βολή στην Κυπριακή Δημοκρατία; Ως Έλληνες βιώσαμε την υπογραφή μιας Συμφωνίας το 2018 που εκποίησε σε ένα συνονθύλευμα Ρομά, Βουλγάρων και Αλβανών την Ελληνική Ιστορία αιώνων. Δεν θα το ξαναζήσουμε με την Κύπρο!!!!

Και επίσης να πούμε και κάτι ακόμα, που συχνά το λέμε, ότι οι αποφάσεις των Διεθνών Οργανισμών ανήκουν στο λεγόμενο ήπιο δίκαιο, μόνο οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφάλειας δεσμεύουν, καθώς στη βάση του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και σε αντίθεση με τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (που είναι διαφορετικό όργανο), το ΣΑ έχει την εξουσία να αποφασίζει για ζητήματα μέσω σχετικών ψηφισμάτων, ενώ όλα τα μέλη του ΟΗΕ έχουν δεσμευτεί να συμφωνούν και να εκτελούν τις αποφάσεις του, συνεπώς αυτές καθίστανται δεσμευτικές για όλα τα μέλη του. Το ΣΑ μέσω σχετικών ψηφισμάτων έχει αποφασίσει για την παράνομη κατοχή των κυπριακών εδαφών από την Τουρκία, και όχι για το ποια λύση θα προκριθεί για την επίλυση του Κυπριακού.

Και στη βάση αυτή ας πει ένας νομικός σε ποιο Δίκαιο αναφέρεται ότι η δικοινοτικότητα-διζωνικότητα είναι απαράβατος Κανόνας Διεθνούς Δικαίου, που ως εκ τούτου πρέπει να εφαρμοστεί; Οπότε σε ποια βάση χρησιμοποιείται η «καραμέλα» στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και στη βάση των αποφάσεων των Διεθνών Οργανισμών; Τα Διεθνή Όργανα, το ξαναγράφω με ψηφίσματα καταδίκασαν την παραβατικότητα της Τουρκίας, δεν πρόκριναν, και κυρίως το ΣΑ, συγκεκριμένη λυση. Και αν θέλουν οι Δυνατοί να συμβαδισουν με την πραγματική διάσταση του Διεθνούς Δικαίου, και οι οποίοι παραβαίνουν οι ίδιοι τα ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ με το να μην αποφασίζουν δραστικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, η οποία παραβιάζει έναν ολόκληρο Καταστατικό Χάρτη των ΗΕ, δεν μπορούν να κουνάνε το δάχτυλο στον Ελληνισμό, να εφαρμόσει ένα σχεδιασμό που ο ίδιος ο Κυπριακός Λαός θα πρέπει να κρίνει, αν τον βολεύει.

Συνεπώς, καθίσταται αναγκαίο να πέσουν στο διπλωματικό τραπέζι προτάσεις, για τις οποίες θα πρέπει μέσω δημοψηφίσματος να αποφανθεί ο κυπριακός λαός. Και φυσικά, η επίλυση τέτοιων ζητημάτων δεν πρέπει να μπαίνει σε μία κολυμπήθρα του Σιλωάμ, αλλά τα ζητήματα να εξετάζονται το καθένα σε διαφορετικό πλαίσιο. Επίσης, δε, αν τα ισχυρά Κράτη θέλουν να κινούνται στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και όχι να το χρησιμοποιούν με τρόπο που να χάνει την πραγματική εννοιολογική υπόσταση, είναι επιβεβλημένο το Κυπριακό να ιδωθεί στη βάση των δικών του (ΜΟΝΑΔΙΚΩΝ) χαρακτηριστικών, γιατί η Κύπρος δεν είναι ούτε Παλαιστίνη ούτε Λίβανος (και χρησιμοποιώ δύο ζητήματα χωρών με παρεμφερή, αλλά σε καμία περίπτωση ίδια διάσταση με το Κυπριακό).

Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν το Κείμενο που άφησε όλους ικανοποιημένους, εκτός από τη χώρα που γέννησε την Ιστορία των Μακεδόνων!!! Η Διπλωματία του Ελληνισμού οφείλει για το συμφέρον της να βγάλει οποιοδήποτε σχεδιασμό για το Κυπριακό που είτε να θυμίζει παλαιότερο σχεδιασμό (ακόμα και πριν την Κατοχή) είτε παρόμοια σχέδια που εφαρμόστηκαν λχ στα Βαλκάνια (στα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας) και κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία.

Πράττοντας αυτό η Διπλωματία του Ελληνισμού υποδηλώνει τρία τινά:

 α. ότι ένα κυρίαρχο κράτος, όπως είναι η Κύπρος δεν μπορεί να φέρει εγγυητές και οι ίδιες οι εγγυήσεις – που προκρίθηκαν το 1958 με τις Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου – παραβίαζαν τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, καθώς συνέχιζαν την Αποικιοκρατία,
 β. προτού ξανακαθίσουν οι δύο πλευρές (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) στο Τραπέζι της διαπραγμάτευσης , προκρινοντας λύσεις για τις οποίες θα αποφανθεί δημοψηφισματικά ο κυπριακος λαός, θα πρέπει να εκπέσει προηγουμένως το σύστημα των εγγυήσεων, λαμβάνοντας το ρόλο των παρατηρητών μόνο η ΕΕ και ο ΟΗΕ,
 γ. κανένας νέος σχεδιασμός δεν θα στηρίζεται σε προηγούμενο, ώστε να συνεχίζουν να υφίστανται τα συμφέροντα των εγγυητριών δυνάμεων στο Κυπριακό Κράτος με σκοπό τη λύση του εθνικού Ζητήματος.

Και οι παραπάνω προτάσεις κάθε άλλο παρά είναι ιδεαλιστικές, καθώς όλα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης, συγχρόνως δε την πρόκριση της θέσης από μέρους μας (και εννοώ την ενιαία Διπλωματία του Ελληνισμού πάνω σε αυτό το Ζήτημα) να εκπέσουν πρώτα οι εγγυήσεις και μετά να αρχίσει η διαπραγμάτευση, παύοντας ως εκ τούτου να υφίσταται η δικαιολογία (να ‘χαμε, να λέγαμε) ότι η Τουρκία και η Μεγάλη Βρετανία θα προβάλλουν αντιστάσεις.

Οι εγγυήσεις είναι βασικό στοιχείο των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου, και εν πολλοίς περιέχονται στο Σύνταγμα το 1960 που όμως, η τουρκική πλευρά το έχει καταλύσει.

Ο λαός της Κύπρου οφείλει να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του, γιατί η Κύπρος είναι ένα κυρίαρχο, ευρωπαϊκό κράτος. Και επίσης η Κύπρος είναι ζωτικής σημασίας για τον Ελληνισμό, έχοντας την ίδια ακριβώς διάσταση με το Καστελόριζο!!!

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)