Editorial: Μια άλλη, προσωπική ανάγνωση των γεγονότων για το ρωμέικο
Γράφει ο ιστορικός Παναγιώτης Γέροντας
Το ρωμέικο ήταν πάντα μόνο του. Αυτό να το βάλετε καλά στο νου σας, μην περιμένετε αλλοεθνή γένη να σάς σώσουν. Πάντα «στα τρελά μας όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί και γελασμένοι» βρισκόμαστε γιατί όπως είπε και ο μπάρμπα – Πλάτων οι Έλληνες «πάντα παιδιά θα είμαστε».
Είμαστε όμως σαν και αυτά τα πλουσιόπαιδα που ενώ θέλουν να παίξουν με τα άλλα παιδιά, γίνονται στόχος φθόνου. Διότι έχουμε πανάκριβα παιχνίδια, τα αρχαία ελληνικά γράμματα και το σκήπτρο της Ρώμης, ως παιδιά των Αρχαίων Ελλήνων και ανίψια των Ρωμαίων.
Γνωρίζουν όλοι στην γειτονιά μας, που φθάνει μέχρι την Ινδία, ποιοί είμαστε και τί τους έχουμε δώσει. Και αυτό γεννά φθόνο εκτός από θαυμασμό. Οι Βούλγαροι, οι Σκοπιανοί και οι Σέρβοι παλαιότερα με το ρωμέικο «τα είχαν» γενόμενοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» στα χέρια άλλων που και αυτοί από εμάς εκπολιτίστηκαν και έφτιαξαν αυτοκρατορίες. Αυτοκρατορίες δανεικές και πάντα δανεισμένες!
Εμείς ως παιδιά όμως σεβαστήκαμε άπαντες! Ακόμα και όταν βρεθήκαμε να απέχουμε έτη φωτός από τα υπόλοιπα Βαλκάνια την δεκαετία του 1990 δεν κινηθήκαμε προς αποσταθεροποίηση των γειτόνων μας, αν και το άξιζαν και τούς έπρεπε! Αυτοί όμως άνετα συνεργάζονται με τον Ασιάτη βάρβαρο καραδοκώντας μια αδύναμη δική μας στιγμή.
Οι Δυτικοί; ‘Αλλη ιστορία αυτοί! Κατακρημνίζουν το ρωμέικο μόνο και μόνο για να αναρωτηθούν στο τέλος τί θα γίνει τώρα χωρίς αυτό. Γιατί όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε, ο Ασιάτης έφθασε στην Βιέννη. Δεν άλλαξε τίποτα στους αιώνες παρά μόνο οι ηθοποιοί, η μωρότητα είναι ίδια. Ο Αμερικανός θα χτυπά τον Ρώσο και τούμπαλιν. Και σε αυτό θα καταστρέφονται έθνη, κράτη, πόλεις, ζωές, θα φτωχοποιείται κόσμος, θα παράγονται πρόσφυγες – ω τί ευτυχία, θα κερδίζουμε και από αυτούς! – και μετά θα καλούν πάλι το ρωμέικο να λύσει ένα παγκόσμιο πρόβλημα.
Μήπως δεν είμαστε εδώ για να λύνουμε παγκόσμια προβλήματα; Πάντα εδώ το Φως δεν νικούσε το Σκοτάδι; το Πνεύμα την Ύλη; ο Ξέρξης εδώ δεν έφαγε τα μούτρα του; ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ; εδώ πάλι θα παιχτεί. Και δεν χάσαμε πολλές φορές; δεν πέρασαν οι ορδές; Ναι, ο ηρωισμός όμως και ο πολιτισμός των υπερασπιστών ήταν, είναι και θα είναι πάντα τέτοιος που θα φυτεύεται ο σπόρος της αναγέννησης του Γένους.
Και θα υπάρχουμε και στο επόμενο τραγούδι. Όπως λέει και ο Καβάφης στο ποίημα” Ἐν Σπάρτη”:
Δεν ἤξερεν ὁ βασιλεύς Κλεομένης, δεν τολμοῦσε –
δεν ἤξερε ἕναν τέτοιον λόγο πῶς νά πεῖ
πρός τήν μητέρα του: ὅτι απαιτοῦσε ὁ Πτελεμαῖος
γιά ἐγγύησιν τῆς συμφωνίας των ν’ ἀποσταλεί κι αὐτή
εἰς Αἴγυπτον καί νά φυλάττεται∙
λίαν ταπεινωτικόν, ἀνοίκειον πρᾶγμα.
Κι ὅλο ἤρχονταν γιά νά μιλήσει∙ κι ὅλο δίσταζε.
Κι ὅλο ἄρχιζε νά λέγει∙ κι ὅλο σταματούσε.
Μά ἡ υπέροχη γυναῖκα τόν κατάλαβε
(εἶχεν ἀκούσει κιόλα κάτι διαδόσεις σχετικές),
καί τόν ἐνθάρρυνε νά ἐξηγηθεῖ.
Καί γέλασε∙ κ’ εἶπε βεβαίως πηαίνει.
Και μάλιστα χαίρονταν που μποροῦσε να ‘ναι
στό γῆρας της ὠφέλιμη στήν Σπάρτην ἀκόμη.
Ὅσο γιά τήν ταπείνωσι – μά ἀδιαφορούσε.
Το φρόνημα τῆς Σπάρτης ἀσφαλῶς δεν ἦταν ἱκανός
νά νοιώσει ἕνας Λαγίδης χθεσινός∙
ὅθεν κ’ ἡ ἀπαίτησίς του δεν μποροῦσε
πραγματικῶς νά ταπεινώσει Δέσποιναν
Ἐπιφανή ὡς αὐτήν∙ Σπαρτιάτου βασιλέως μητέρα.
About Post Author
