Ο πόλεμος στην νέα εποχή: ο περιορισμός του πληροφοριακού περιβάλλοντος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις
Γράφει ο ιστορικός Παναγιώτης Γέροντας
Το πεδίο συγκρούσεων στην Ουκρανία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μάς εισάγει σε μία νέα εποχή επιχειρήσεων. Η άποψη που εκφράζεται εδώ είναι ότι ο χρόνος επιχειρήσεων αλλά και το μέγεθος των δυνάμεων που χρησιμοποιούνται, θα μειώνονται σημαντικά λόγω της επέκτασης των επικοινωνιακών δυνατοτήτων του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Η δυνατότητα δηλαδή που πλέον έχει κάθε πολίτης στο να μεταδίδει ζωντανές εικόνες ανά πάσα στιγμή από το πεδίο προκαλώντας αντιδράσεις στην παγκόσμια κοινή γνώμη, θα στενεύει τα περιθώρια των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Αυτό που παρατηρούμε στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή είναι μια παραλλαγή του κλασικού ρωσικού τρόπου μάχης όπως αυτός πραγματώθηκε από τα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης. Πρόκειται για το λεγόμενο Gluboky Boi (deep battle). Αυτή η τακτική εξελίσσεται σε τέσσερεις φάσεις. Πρώτα τα αεροσκάφη κερδίζουν την κυριαρχία στον αέρα βομβαρδίζοντας σημαντικές θέσεις του εχθρού. Στη δεύτερη φάση διενεργούνται επιχειρήσεις που συνδυάζουν διάφορα Όπλα (τεθωρακισμένα, πυροβολικό, αεροπορία) καθώς και ομάδες ατόμων με υψηλή εκπαίδευση (shock groups) με σκοπό την δημιουργία ενός μεγάλου και ελαστικού μετώπου, το οποίο αποσυντονίζει τον εχθρό μην γνωρίζοντας το κύριο μέτωπο της επίθεσης. Στην τρίτη φάση αναλαμβάνουν οι μηχανοκίνητες μονάδες, οι οποίες έχουν ως αποστολή το να βαθύνουν το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στις γραμμές του εχθρού και να προχωρήσουν στα ενδότερα και τέλος ακολουθούν οι εφεδρείες που έρχονται να παγιώσουν την κυριαρχία στις κατακτημένες περιοχές.
Η Ρωσία αυτή τη φορά φαίνεται να επιχείρησε να το πραγματοποιήσει με κεραυνοβόλο τρόπο με “χειρουργικές επεμβάσεις”. Στέλνοντας ειδικές δυνάμεις και αλιξεπτωτιστές επιχείρησε την κατάληψη σημαντικών θέσεων στο Κίεβο και στις άλλες πόλεις με την συνακόλουθη υποστήριξη της αεροπορίας. Παράπλευρος στόχος θα ήταν η σύλληψη του Ζελένσκι και της κυβέρνησής του, η οποία αν πραγματοποιούταν, θα οδηγούσε σε παράλυση των κέντρων διοίκησης και ελέγχου της χώρας. Το παραπάνω δεν επετεύχθη και κυρίως δεν επετεύχθη γρήγορα.
Οι Ουκρανοί υπερασπίζονται με σκληρές μάχες τις πόλεις τους για δύο λόγους. Πρώτον, γνωρίζουν ότι η Ουκρανία δεν διαθέτει εδαφικά προσκόμματα σε έναν προελαύνοντα στρατό (όπως είχαμε εμείς την Πίνδο το 1940 για παράδειγμα) και δεύτερον γιατί ο πόλεμος στην πόλη είναι αργός. Ο στρατός που προσπαθεί να εισβάλει είναι αναγκασμένος να κυριεύει κτήριο – κτήριο την πόλη, ενώ οι guerillas θα προκαλούν φθορές στον εισβάλλοντα. Παράλληλα, οι Ρώσοι δεν έχουν αυτή τη στιγμή την δυνατότητα υπαναχώρησης καθώς ήδη οι δομές της Ουκρανίας έχουν καταστραφεί και ταυτόχρονα έχει επέλθει παγκόσμια οικονομική ζημιά.
Οι Ουκρανοί έχουν κερδίσει πλήρως τον πληροφοριακό πόλεμο και όσο περνά ο καιρός θα τον κερδίζουν όλο και περισσότερο. Στην προσπάθεια τους οι Ρώσοι να καταλάβουν τις πόλεις, θα πολλαπλασιάζονται οι εικόνες καταστροφής που θα συγκλονίζουν τον κόσμο. Αντίθετα, κάθε θυσία των Ουκρανών θα λειτουργεί αποφασιστικά υπέρ τους. Οι εικόνες μεταφέρονται αστραπιαία και άμεσα σε όλο τον κόσμο. Είναι, όπως και να το κάνουμε, ένας λαός που πολεμά “υπέρ βωμών και εστιών”.
Ο πόλεμος αυτός εκ μέρους των Ρώσων είναι τελικά αναχρονιστικός. Ο νέος πόλεμος στην εποχή των πληροφοριών και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας πρέπει να είναι γρήγορος, κεραυνοβόλος και με εύλογα (ή έστω ευλογοφανή) ηθικά ερείσματα.
About Post Author
