Γιατί η άμυνα της χώρας είναι αυτοσκοπός

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*

Ιστορικός- Διεθνολόγος

Η κρίση στην Ουκρανία αποδεικνύει ένα και μόνο πράγμα, την επιβεβλημένη αναγκαιότητα οργάνωσης του Ευρωστρατού.

Μπορεί να γίνει αυτό, όταν οι ΗΠΑ ασκούν veto λόγω ΝΑΤΟ, και μάλιστα ο Ευρωστρατός είναι το αγκάθι στις χλιαρές, έως αδιάφορες σχέσεις, Μπάιντεν με Μακρόν (που εκτός των άλλων «γέννησαν» μία AUKUS);

Ο Πρόεδρος της Γαλλίας εφαρμόζει το όραμα του μεγαλύτερου ηγέτη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, του Στρατηγού και μετέπειτα Προέδρου της Γαλλίας, Σαρλ Ντε Γκωλ. Το όραμα του Ντε Γκωλ ήταν μια Ευρώπη ως πολιτικό και όχι μόνο ως οικονομικό οικοδόμημα, που ένα από τα βασικά στοιχεία της εξωστρέφειας που θα επιδείκνυε στην εξωτερική πολιτική της, ήταν ότι δεν θα έπρεπε η Ρωσία (τότε Σοβιετική Ένωση και μάλιστα σε περίοδο ψυχροπολεμική) να βρίσκεται απομονωμένη. Φυσικά, θιασώτης της ιδέας ότι μία απομονωμένη Ρωσία είναι δύσκολο να ελεγχθεί, ήταν και είναι ο Χένρι Κίνσιγκερ.

Την Κυριακή, θεωρώ, ότι ο Σολτς με την εξαγγελία για τη χρηματοδότηση μαμούθ των ΕΔ της χώρας του, ιδρύοντας Εθνικό Ταμείο Ενόπλων Δυνάμεων κατέρριψε το ταμπού δεκαετιών στη Γερμανία, ενώ ταυτόχρονα δείχνει το όραμα που έχει για το κράτος του. Εκτός των άλλων πρέπει να πούμε, ότι η Γερμανία μαζί με τη Γαλλία συμφώνησαν να μπούνε στη συμπαραγωγή πολεμικών αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων, καταδεικνύοντας ότι το όραμα για το πρώτο βήμα ασφάλειας στην Ευρώπη ξεκίνησε. Φυσικά, και η Γαλλία έχει μπει λχ με την Ιταλία στην παραγωγή στρατιωτικού εξοπλισμού εδώ και δεκαετίες, όμως εν προκειμένω μιλάμε για την πρώτη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης και την πρώτη οικονομία της Ευρώπης.

Παράλληλα δε, για την ευρωπαϊκή ασφάλεια είναι ένα πρώτο βήμα και μόνο, γιατί το δεύτερο και πιο καθοριστικό βήμα, είναι να αλλάξει όλο το νομικό πλαίσιο για την εξαγωγή στρατιωτικού υλικού σε χώρες εκτός ΕΕ, και πόσω δε μάλλον σε κράτη που διακυβεύουν εδάφη της ΕΕ (αν και κάθε χρόνο υπάρχει από την ΚΕΠΠΑ μία λίστα στρατιωτικού υλικού που δεν μπορεί να πωληθεί σε τρίτες χώρες, όμως το υλικό αυτό αφορά κυρίως κάποια βλήματα και εξαρτήματα και όχι κατά βάση τεχνολογικό υλικό, δηλαδή τεχνογνωσία).

Το τρίτο βήμα θα είναι, στην ευρωπαϊκή νομοθεσία να υφίσταται η κατασκευή υλικού που προορίζεται για την Άμυνα και την Ασφάλεια της Ευρώπης να κατασκευάζεται σε εργοστάσια και ναυπηγεία μόνο της ΕΕ, και κυρίως σε χώρες που δεν έχουν αναπτυγμένη την εσωτερική, αμυντική τους βιομηχανία, προκειμένου όχι μόνο να δοθεί το κίνητρο ανάπτυξης και συμμετοχής των εγχώριων, ιδιωτικών βιομηχανιών κατασκευής στρατιωτικού υλικού, αλλά κυριότατα να αποδεικνύεται η ισοτιμία συμμετοχής όλων των κρατών – μελών στην Άμυνα και την Ασφάλεια της Ευρώπης.

Το τέταρτο βήμα επιβάλλεται, να είναι με τη μορφή κοινοτικής Οδηγίας, ώστε να παροτρύνει όλα τα κράτη – μέλη του ενωσιακού περιβάλλοντος να δημιουργήσουν έναν αυτόνομο κουμπαρά στήριξης της εγχώριας βιομηχανίας, σαν αυτό το Εθνικό Ταμείο των ΕΔ που ιδρύει η Γερμανία, (ιδανικά δε) το οποίο αυτό Εθνικό Ταμείο θα ενημερώνει και θα συνεργάζεται με ένα “ομπρέλα” Ταμείο που θα λειτουργεί εντός του ενωσιακού περιβάλλοντος που την εποπτεία των εθνικών ταμείων, όπως θα γίνει στη Γερμανία, θα το έχει το ανάλογο ΓΕΕΘΑ των Κρατών, ενώ η ομπρέλα Ταμείο στην ΕΕ (που πρέπει να δημιουργηθεί) να είναι μία ανεξάρτητη αρχή από την πολιτική αρχή της ΕΕ, που θα ηγούνται απόστρατοι ή εν ενεργεία υπηρετούντες των ΕΔ του εκάστοτε κράτους- μέλους.

Το βέλτιστο, ωστόσο, θα είναι τόσο τα Εθνικά Ταμεία των ΕΔ των κρατών – μελών όσο και αυτό που θα αποτελεί την ομπρέλα τους στην Ευρώπη, να απαρτίζονται από απόστρατους ως επικεφαλής και μέλη ΔΣ με τη συμμετοχή εκπροσώπων της εγχώριας, αμυντικής βιομηχανίας, δημόσιας και ιδιωτικής και να χρησιμοποιούνται μόνο ως σύμβουλοι πολιτικό προσωπικό που θα το επιλέγει το ίδιο το ΔΣ, ώστε να μην υφίσταται άμεση διασύνδεση με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία των χωρών (μόνο επικουρία), παρά μόνο η φυσική διασύνδεση με το αντίστοιχο ΓΕΕΘΑ των χωρών τους.

Και αυτό διότι, δυστυχώς, όπου παρεισφρέει ο πολιτικός παράγοντας υπάρχουν, καθυστερήσεις, αναβολές και στοιχεία παρακμαζοντα.

Είναι μεγάλο ευτύχημα που μέσω της εξαγγελίας αυτής του Σολτς, έγινε το πρώτο βήμα για την «ενοποίηση» θα πω εγώ της αμυντικής ασφάλειας της ΕΕ. Η Ελλάδα οφείλει να παραδειγματιστεί, η νυν Κυβέρνηση έδωσε το στίγμα της για το πώς αντιμετωπίζει την ασφάλεια της χώρας, πρέπει να χαλυβδώσει ακόμα περισσότερο την Άμυνα, ιδρύοντας έναν “τέτοιο κουμπαρά” για εμάς.

ΓΙΑΤΙ Η ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ, και η Ουκρανία το απέδειξε, ότι είναι αυτοσκοπός, ώστε η χώρα μας να μην μπει σε τέτοιες περιπέτειες ή αν μπει (γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεωγραφικό χώρο που βρισκόμαστε και τους γείτονες που έχουμε) να είναι πλήρως προετοιμασμένη.Ένα κράτος, και το αποδεικνύει η Γερμανία, όταν θέλει να το σέβονται, οφείλει να εξασφαλίζει την Άμυνά του, γιατί μόνο έτσι κανένας δεν καιροφυλαχτεί να το διακυβεύσει. Ο αμυντικός εξοπλισμός μίας χώρας, όχι μόνο δεν σημαίνει Πόλεμο, αλλά σημαίνει το αντίθετο ακριβώς. Όσο πιο αδύναμο εξοπλιστικά ένα κράτος, τόσο πιο εύκολα να το αποσταθεροποιήσουν.

Και επειδή είναι αναγκαίο να στεκόμαστε στους συμβολισμούς, η Ελληνική Πολιτεία θα δείξει ότι μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος (και εννοούμε τον τρόπο που διεξήχθη η Μικρασιατική Εκστρατεία, καθώς οι Σύμμαχοί μας μας άφησαν χωρίς όπλα, πηγαίνοντας στο μέτωπο με απαρχαιωμένο εξοπλισμό) ιδρύοντας φέτος που συμπληρωνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Εκστρατεία, Εθνικό Ταμείο Ενόπλων Δυνάμεων.

*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)