Η σημασία της Γαλλίας στη διπλωματία
της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος
Οι ΗΠΑ είναι σκεπτικές και όχι ιδιαίτερα ευχαριστημένες που τα ΗΑΕ μπαίνουν στη διαδικασία να αναπτύξουν την εθνική, αμυντική τους βιομηχανία, ενώ ο Οργανισμός Πετρελαιοπαραγωγών Κρατών (ΟΠΕΚ) δεν πείστηκε από τις ΗΠΑ να αυξήσει την παραγωγή πετρελαίου με στόχο την παγκόσμια ενεργειακή ασφαλεια. Στο μεταξύ, την Τετάρτη ο Ρώσος Πρόεδρος είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον Σεΐχη στο Άμπου Ντάμπι για τον αν η Ρωσία θα συνεχίσει να είναι μία κραταιά σύμμαχος του Οργανισμού, με τον Εμιρατιανό αξιωματούχο να επιβεβαιώνει στον Πούτιν τη σημασία της Ρωσίας ως σημαντικός εταίρος του Οργανισμού.
Και ακόμα δεν μίλησε το Ιράν.
Λοιπόν, όπως γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό, και όσοι έχουν τη γνώση (ιστορική και γεωπολιτική) της συγκεκριμένης περιοχής, ως διαφαίνεται για το λόγο αυτό υπάρχουν φωνές που συνεχίζουν, ΟΧΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ, αλλά να διατείνονται γιατί Η ΡΩΣΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΘΕΙ.
Διαρκώς λέμε, ότι την Ανατολή (και εννοούμε όλη την ανατολική περιφέρεια) είναι λάθος να τη διαβάζουμε και να την ερμηνεύουμε στη βάση των Κανόνων και των Αρχών της Δύσης. Προσωπικά, στέκομαι σε κάτι, που ενδεχομένως να δίνει και τη μόνη ελπίδα, ότι ακόμα η Δύση έχει λόγο στην ανατολική περιφέρεια, που τον απέκτησε κυριότατα μετά τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Ότι η Γαλλία τον περασμένο Ιούλιο είχε συγκαλέσει τη Σύνοδο της Βαγδάτης, αναλαμβάνοντας η ίδια το ρόλο του αξιόπιστου συνομιλητή, μετά την αποχώρηση του Τραμπ από την Προεδρία των ΗΠΑ.
Και να πούμε και κάτι, που όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η Δύση, και το τονίζω αυτό ότι δεν σημαίνει (γιατί τώρα τελευταία όλα διαστρευλώνονται στο δημόσιο διάλογο, χωρίς να βλέπουμε την πραγματική ουσία των πραγμάτων), θα αλλάξει όλο το αξιακό της κατεστημένο για χάρη της Ανατολής!
Φυσικά, αυτό εξυπακούεται ότι δεν θα το κάνει, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πώς λειτουργούν οι συγκεκριμένες κοινωνίες (στην πλειονότητά τους απολυταρχικές) που για να συμβαδίσουν σταδιακά (αν και ποτέ δεν θα υπάρχει τέλεια σύγκλιση) με τις Αρχές της Δύσης, ο δυτικός ηγέτης που θα συνδιαλεγεί μαζί τους είναι αναγκαίο να έχει μία πολύ συγκεκριμένη φιλοσοφική στάση στην πολιτική του.
Και φυσικά δεν εννοούμε ότι Τραμπ και Μακρόν είναι ηγέτες με συνείδηση απολυταρχική!
Όμως το ουκρανικό, που ουσιαστικά είναι λάθος να εστιάζουμε στα συμβεβηκότα στην Ουκρανία, υφίσταται ξανά Κρίση ανάμεσα στους δύο αυτούς Κόσμους. Και είναι μετά από σχεδόν πέντε δεκαετίες που φαίνεται ξανά ξεκάθαρα ότι η Δύση θα μπορεί να γητεύσει την Ανατολή, όταν θα μπει στα «πολιτισμικά της παπούτσια».
Όμως η συγκεκριμένη Κρίση αποδεικνύει γιατί ο χώρος των επιχειρήσεων (και εννοούμε τον επιχειρηματικό κόσμο) είναι στρατηγικά ο παράλληλος δρόμος των στρατιωτικών επιχειρήσεων και ως εκ τούτου της Διπλωματίας. Ο Τραμπ ήταν επιχειρηματίας, δεν είχε πολιτική σκέψη, αλλά κυρίως οι κινήσεις του είχαν να κάνουν με το πώς ένας επιχειρηματίας αντιλαμβάνεται τη λέξη συμφέρον.
Ένας επιχειρηματίας όχι μόνο δεν απομονώνει τον αντίπαλο, αλλά βρίσκει τρόπους να βρίσκεται διαρκώς μπροστά του και να μπλέκεται στα πόδια του (να το πούμε λαϊκιστί).
Από την άλλη ο Μακρόν, φυσικά, είναι Πρόεδρος μίας χώρας που ήταν μία τεράστια αποικιοκρατική δύναμη, κι όχι μόνο αυτό, αλλά η Γαλλία είναι το κράτος με τον μεγαλύτερο σε ποσοστά μουσουλμανικό πληθυσμό στην Ευρώπη. Το γαλλικό Κράτος γνωρίζει πώς θα «τιθασεύσει» τον μουσουλμανικο Κόσμο, γιατί συμπορεύτηκε μαζί του αιώνες ολόκληρους και μάλιστα στα δικά του εδάφη.
Ο Γάλλος δεν φοβάται τον αραβικό Κόσμο, ο Γάλλος φοβάται το πώς θα αντιδράσει το Ιράν, ένα case study από μόνο του στην Ιστορία, Διπλωματία και τις Διεθνείς Σχέσεις. Και φοβάται να μην επαναληφθούν τα γεγονότα, όχι του 1952 (στο ιρανικό έδαφος), αλλά ολόκληρη η ζοφερή σχεδόν 20ετια από το 1959-1979, που οδήγησαν στις αλυσιδωτές αντιδράσεις για την αλλαγή του Κόσμου το 1980 (και κυρίως από το 1985 και μετά).
Και το επιπλέον θέμα είναι ότι η Ρωσία δεν θα είναι το σοβιετικό κράτος του 1985-1989,αλλά το σοβιετικό Κράτος του Χρουστσώφ (πολύ πιο σκληρό για τη Δύση, καθώς πολύ πιο απρόβλεπτο, από αυτό του Στάλιν).
Το λάθος είναι ότι αυτοί που ασκούν Διπλωματία δεν έχουν, ως φαίνεται, διαβάσει Ιστορία. Διότι οι Επαναστάσεις στην ανατολική περιφέρεια έγιναν με υποκίνηση της Σοβιετικής Ενωσης (σήμερα της Ρωσίας).
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός- Διεθνολόγος, Μέλος και Εξωτερική Συνεργάτιδα του Ελληνικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ), Εξωτερική Συνεργάτιδα Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
