Η επανεκλογή Μακρόν η μόνη συμφέρουσα λύση

της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου*
Ιστορικός- Διεθνολόγος

Μία πρώτη αποτίμηση των εκλογών στη Γαλλία στη βάση δύο παραμέτρων:

Α. Η αποχή άγγιξε το 25,11% (ένα ποσοστό διόλου αμελητέο, ωστόσο μικρότερο από αυτό που έβγαζαν οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών) και

Β. Ο ίδιος ο Μακρόν δήλωσε ”ότι πρέπει να μας προβληματίσει ότι ένα ακραίο κόμμα ήρθε δεύτερο στην εκλογική διαδικασία”.

Άραγε στις 24 Απριλίου που θα διεξαχθεί ο β‘γύρος των γαλλικών εκλογών, αυτό το 25,11% θα πάει να ψηφίσει; Και γιατί επικεντρωνόμαστε στην αποχή και όχι στην προτροπή των υπολοίπων γαλλικών κομμάτων, ήτοι Οικολόγους, Αριστερούς (που ήρθαν με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 6,5 εκ. περίπου ψήφων στη γ’ θέση) και Δεξιούς να ψηφιστεί ο Μακρόν;

Γιατί πολύ απλά αυτή η αποχή είναι αυτή, η Κοινή Γνώμη που παρά το κομματικό υπόβαθρο του κάθε ατόμου που την αποτελεί, είναι τόσο απογοητευμένος ο συγκεκριμένος πληθυσμός (πιο σωστά η συγκεκριμένη ομάδα των ψηφοφόρων) που είναι ικανός να ρίξει την ψήφο του, αν αποφασίσει και πάει να ψηφίσει, σε οποιοδήποτε κόμμα, ακόμα και σε αυτό που σε βασικά σημεία διαφωνεί μαζί του.

Και γιατί τότε να το ψηφίσει; Μα φυσικά, επειδή η απογοήτευση έχει βασική συνισταμένη την Ελπίδα, μία ελπίδα για την αναδιαμόρφωση των πραγμάτων.

Οπότε στη βάση των παραπάνω, αυτό που πρώτο θα δουν την επόμενη ημέρα (δηλαδή σήμερα και μέχρι τις 24 Απριλίου) τα επιτελεία των δύο διεκδικητών, αλλά και οι Γάλλοι αναλυτές και δημοσκόποι, είναι τα κοινωνικά χαρακτηριστικά αυτού του 25,11% (πχ. επάγγελμα, φύλο, θρήσκευμα, εθνοτικό και οικονομικό υπόβαθρο κτλ).

Γιατί αναμφισβήτητα η Γαλλία, μία χώρα που για όλους μας έχει τη ”βιτρίνα” ενός κοινωνικού Κράτους, μίας ιδεαλιστικής Κοινωνίας, δυστυχώς έχει βαθειά κοινωνικά προβλήματα ήδη από τη δεκαετία του 1980, όταν έκλεισαν μεγάλες βιομηχανίες της χώρας, με συνέπεια το χάσμα που υφίστατο από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τη δεκαετία του 1970, όταν μετοίκησαν πληθυσμιακές ομάδες από τα πρώην γαλλικά προτεκτοράτα (κυρίως της περιοχής του Μαγκρέμπ) να γίνει δυσθεώρητο τη δεκαετία του 1980 (με συνέπεια τη μεγαλύτερη γκετοποίηση των ατόμων αυτών), μία κατάσταση που παρά την επανεκκίνηση της γαλλικής Οικονομίας τα χρόνια που ακολούθησαν, δεν στάθηκε ικανή ώστε ο γαλλικός πληθυσμός να συγχρωτιστεί.

Οι πρώην αποικιοκρατούμενες ομάδες για το μέσο Γάλλο είναι αυτές που η έλευσή τους ενεργοποίησε ή πιο σωστά συνέτεινε στην ύφεση της εθνικής οικονομίας, μία οπτική που επανήλθε στο προσκήνιο με ακόμα πιο δηκτικό τρόπο την τελευταία δεκαετία (και κυρίως μετά το Μπατακλάν).

Φυσικά, η Γαλλία των τελευταίων ετών δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τα κοινωνικά ζητήματα, αλλά φυσικά και τα οικονομικά, ενεργειακά κτλ ζητήματα που έφερε και ως ”προίκα” από το ενωσιακό οικοδόμημα. Και εννοείται η πανδημία που άλλαξε, αναδιαμορφώνοντας συλλήβδην, όχι μόνο τις οικονομικές συνισταμένες ενός Κράτους, αλλά και τη συμπεριφορά των ίδιων των πολιτών.

Ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, όπως άλλωστε το δήλωσε και ο ίδιος λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες για τον α′ γύρο των εκλογών, δεν μπόρεσε να προετοιμαστεί στο βαθμό που επιδίωκε για τη συγκεκριμένη διαδικασία, καθώς στάθηκε ουσιαστικά άτυχος λόγω του Πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και της Προεδρίας της Γαλλίας στην ΕΕ, με συνέπεια να κρίνεται και να επιβάλλεται η διαμόρφωση των κινήσεών του για το ουκρανικό σε μία εξισορρόπηση που όφειλε να διαμορφώσει ανάμεσα στο εθνικό όφελος και τις πολιτικές του ενωσιακού Θεσμού.

Ο Μακρόν μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου είχε διαμορφώσει τις πολιτικές του κινήσεις σε δύο παράγοντες. Ο πρώτος ήταν, οι κινήσεις του μετά την υπογραφή της AUKUS και ο δεύτερος, με αφορμή τη συγκεκριμένη Συνθήκη, είχε βρει την κατάλληλη ευκαιρία να βγάλει μπροστά την Ένωση και κατ’επέκταση τη Γαλλία, ως τις κύριες (νέες) Δυνάμεις της Διπλωματίας στη μετά – Μέρκελ εποχή.

Η Γαλλία του Μακρόν επιδίωκε, με έναν Πούτιν να την ”αναζητά” ως μέσον, να είναι ο διπλωματικός δίαυλος ΗΠΑ με Ρωσία. Ο τρόπος που κινήθηκε ο Μπάιντεν ως προς τα ενεργειακά, ήταν αυτός που ουσιαστικά ”κρέμασε” για άλλη μία φορά (μετά την AUKUS), όχι μόνο την ΕΕ, αλλά την ίδια τη Γαλλία.

Και θα το ξαναπούμε, ότι η επανεκλογή του Μακρόν, παρά το γεγονός ότι αυτήν την περίοδο βλέπουμε μία άνευρη Ένωση, θεραπαινίδα των ΗΠΑ, θα σηματοδοτήσει εξελίξεις όχι ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ, αλλά αντίθετα, ανάμεσα σε ΗΠΑ και Γαλλία.

Η επανεκλογή του Μακρόν για την Ελλάδα, αλλά και για όλη την Ένωση είναι η μόνη συμφέρουσα λύση!

Η Ελλάδα, αφού αποδεικνύεται και στη βάση των τελευταίων εξελίξεων ότι δεν αναλαμβάνει η ίδια την επιβίωσή της με τη διαμόρφωση μίας εξισορροπιστικής Διπλωματίας, δεν μπορεί να επιβιώσει έξω από Διεθνή Όργανα, όπως έχουν τη δυνατότητα αυτή άλλα κράτη που τους Διεθνείς Θεσμούς τούς θεωρούν επικούρηση και όχι αντικατάσταση της δικής τους Ισχύος….

Η πιθανή εκλογή τής Λεπέν, όπως η Ελλάδα αντιλαμβάνεται την επιβίωσή της, καθώς την εξαρτά από τρίτους, θα είναι η ταφόπλακα για εμάς.

Και γιατί αυτό; Γιατί αν εκλεγεί η Λεπέν, ο ευρωσκεπτικισμός που αυτήν την στιγμή λόγω Μεταναστευτικου βρίσκεται στο ζενίθ θα γκρεμίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση…

Και κάτι τελευταίο, η Λεπέν μπορεί να μη θέλει την Τουρκία στο ενωσιακό περιβάλλον, όμως δεν παύει όχι μόνο να τη θεωρεί χρήσιμο εταίρο (όπως κάνουν και οι νυν ηγέτες της ΕΕ), αλλά εν πολλοίς οι στάσεις και οι αποφάσεις τέτοιων κομματικών σχηματισμών εξαρτάται από τον τρόπο που διαχειρίζονται ηγέτες ίδιων κομματικών σχηματισμών, όπου γης, συγκεκριμένα ζητήματα.

Η Διεθνής Κοινωνία, και μετά τις γαλλικές εκλογές, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσει, είναι ότι ”αντίπαλοι” των Κρατών είναι δύο ιδεολογικές τάσεις:

α. αυτή που με γνώμονα την παγκοσμιοποίηση κατακερματίζει το Εθνικό-πατριωτικό

β. και οι ακραίες αντιλήψεις που χρησιμοποιώντας τεχνηέντως τη διάσταση του Εθνικού, δεν το εγκιβωτίζουν στο Διεθνές, αλλά το επιδιώκουν σε πλήρη αντιδιαστολή με το δεύτερο, γιατί στοχεύουν μόνο την επιβίωση του Κόμματος και όχι του Κράτους (οπότε και του Λαού).