Σαχμπάζ Σαρίφ: Ποιος είναι ο νέος πρόεδρος του Πακιστάν
Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα
Ο βουλευτής της αντιπολίτευσης Σαμπχάζ Σαρίφ, πρόεδρος του Πακιστανικού Μουσουλμανικού Συνδέσμου-Ναουάζ (PML-N), είναι από σήμερα Δευτέρα ο νέος πρωθυπουργός του Πακιστάν, έπειτα από την ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο, κατά τη διάρκεια της οποίας αποχώρησε το κόμμα του Ιμράν Χαν με αποτέλεσμα την ανατροπή του. Θυμίζουμε πως Ιμράν Χαν είχε κερδίσει τις εκλογές του 2018, γιατί είχε υποσχεθεί ανατροπή στην πολιτική ζωή της χώρας, η οποία ουσιαστικά ελέγχεται από το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν.
Ο Σαμπχάζ Σαρίφ, μέχρι πρότινος αρχηγός της αντιπολίτευσης, είχε προταθεί από την ενωμένη αντιπολίτευση ως κοινός (και μόνος- καθώς δεν είχε αντίπαλο) υποψήφιος για την πρωθυπουργική εκλογή. Εξελέγη με 174 ψήφους, αφού περισσότεροι από 100 βουλευτές από το κόμμα του Χαν αποχώρησαν από την Εθνοσυνέλευση σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Καθώς ο Ιμράν Χαν έχασε την ψήφο εμπιστοσύνης στην Εθνοσυνέλευση της χώρας σε ένα μεταμεσονύκτιο πολιτικό δράμα, στις 9 Απριλίου, ο Σαρίφ υποσχέθηκε με δηλώσεις πως: «Δεν θα εκδικηθούμε κανέναν, δεν θα αδικήσουμε κανέναν και δεν θα βάλουμε κανέναν στη φυλακή. Ο νόμος θα ακολουθήσει τον δρόμο του. Η δικαιοσύνη θα επικρατήσει στο Πακιστάν».
Ο Σαχμπάζ Σαρίφ, μέλος της πλούσιας δυναστείας των Σαρίφ, είναι 70 ετών και αδελφός του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Ναουάζ Σαρίφ. Μετά τη σημερινή ανάληψη καθηκόντων θα μπορεί να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τον Οκτώβριο του 2023, όταν και θα διεξαχθούν οι επόμενες εκλογές.
Υπενθυμίζουμε πως στο παρελθόν υπηρέτησε ως επικεφαλής υπουργός του Πακιστάν τρεις φορές (1997, 2008 και 2013), γεγονός που τον καθιστά τον μακροβιότερο υπουργό της χώρας.
Ποιος είναι ο Σαρίφ
Γεννημένος στις 23 Σεπτεμβρίου 1951 σε μια εύπορη βιομηχανική οικογένεια που μιλούσε Παντζάμπι στη βορειοανατολική πόλη Λαχόρη, την πρωτεύουσα του Παντζάμπ, ο Σεχμπάζ είναι γνωστός ως «σκληρός διαχειριστής» που σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές σημαίνει πωε γνωρίζει την «τέχνη να κυβερνάς».
Η οικογένεια Σαρίφ, η οποία κατάγεται από την περιοχή Anantnag του Κασμίρ που διοικείται από την Ινδία, εγκαταστάθηκε αργότερα στην πόλη Αμρίτσαρ στη βορειοδυτική ινδική πολιτεία Παντζάμπ στις αρχές του 20ού αιώνα. Τελικά μετανάστευσαν στη Λαχόρη το 1947 μετά τη δημιουργία του Πακιστάν και της Ινδίας ως δύο ανεξάρτητα κράτη. Ο πατέρας του, Μοχαμάντ Σαρίφ, βιομήχανος της ανώτερης μεσαίας τάξης, ξεκίνησε μια επιχείρηση χάλυβα και δημιούργησε ένα μικρό εργοστάσιο στα περίχωρα της Λαχώρης.
Ο Σαρόφ φοίτησε στο λύκειο Saint Anthony στη Λαχόρη και αργότερα φοίτησε στο διάσημο Πανεπιστήμιο του Κυβερνητικού Κολλεγίου στην ίδια πόλη για να αποκτήσει πτυχίο στις τέχνες. Στη συνέχεια μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση. Τα εργοστάσιά τους είχαν τεθεί υπό κρατικό έλεγχο κάτω από μια αμφιλεγόμενη πολιτική εθνικοποίησης του πρώην Πρωθυπουργού Ζούλφικαρ Άλι Μπούτο το 1974, αλλά επιστράφηκαν το 1977 μετά την ανατροπή της κυβέρνησης Μπούτο μέσω στρατιωτικού πραξικοπήματος από τον τότε Αρχηγό του Στρατού Στρατηγό Ζία-Ουλ-Χακ.
Ο Σαρίφ είναι πατέρας τεσσάρων – δύο γιοι και δύο κόρες – Έχει παντρευτεί τρεις φορές. Επί του παρόντος, έχει δύο συζύγους. Όλα του τα παιδιά είναι από την πρώτη του σύζυγο, με την οποία παντρεύτηκε το 1973.
Ο μεγαλύτερος γιος του και πολιτικός διάδοχός του, Χάμζα Σαχμπάζ, υπηρετεί επί του παρόντος ως αρχηγός της αντιπολίτευσης στη Συνέλευση του Παντζάμπ και είναι υποψήφιος για το γραφείο του πρωθυπουργού εν μέσω μιας συνεχιζόμενης πολιτικής κρίσης στην επαρχία.
Πολιτική καριέρα
Η οικογένεια Σαρίφ μπήκε στην πολιτική στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η χώρα βρισκόταν υπό στρατιωτικό νόμο.
Ο Ναουάζ ήταν ο πρώτος στην οικογένεια που τολμούσε στην πολιτική και εντάχθηκε στο επαρχιακό υπουργικό συμβούλιο ως ο νεότερος υπουργός Οικονομικών υπό την αιγίδα του τότε Κυβερνήτη του Παντζάμπ στρατηγού Γκουλάμ Τζιλάνι.
Οι πολιτικοί αντίπαλοι αποκαλούν σαρκαστικά τους Σαρίφ «προϊόν του στρατιωτικού νόμου και του στρατηγού Τζιλάνι». Ο Σεχμπάζ εξελέγη στη Συνέλευση του Παντζάμπ το 1988 και στην Εθνοσυνέλευση το 1990.
Εξελέγη ξανά στη Συνέλευση του Παντζάμπ το 1993 και υπηρέτησε ως ηγέτης της αντιπολίτευσης μέχρι το 1996. Εξελέγη πρωθυπουργός για πρώτη φορά το 1997, αλλά η κυβέρνησή του διήρκεσε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια, καθώς ο τότε αρχηγός του Στρατού στρατηγός Περβέζ Μουσάραφ ανέτρεψε την κυβέρνηση Ναουάζ Σαρίφ με ένα αναίμακτο στρατιωτικό πραξικόπημα τον Οκτώβριο του 1999.
Οι αδερφοί Σαρίφ δικάστηκαν για αεροπειρατεία ενός εμπορικού αεροσκάφους. Ο Ναουάζ καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη τον Απρίλιο του 2000 επειδή εξέδωσε εντολές, τις οποίες αργότερα ακύρωσε, λέγοντας στον επίγειο έλεγχο να αρνηθεί την άδεια προσγείωσης σε αεροσκάφος με προορισμό το Καράτσι, στέλνοντάς το έξω από τη χώρα . Μεταξύ αυτών που επέβαιναν στο αεροπλάνο ήταν και ο στρατηγός Μουσάραφ, ο οποίος ήρθε στην εξουσία εκείνη την ημέρα με πραξικόπημα. Ο Σαχμπάζ και άλλο δυο κατηγορούμενοι αθώωθηκαν.
Το 2001, η οικογένεια Σαρίφ, βάσει συμφωνίας με τη μεσολάβηση του πρώην βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντουλάχ μπιν Αμπντούλ Αζίζ, εξορίστηκε στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας και έζησε εκεί για έξι χρόνια.
Η οικογένεια επέστρεψε στο Πακιστάν το 2007 και ο Σεχμπάζ εξελέγη επικεφαλής υπουργός του Παντζάμπ για δεύτερη θητεία στις γενικές εκλογές του 2008 και ολοκλήρωσε την πενταετή θητεία του το 2013. Το 2013, επανεξελέγη πρωθυπουργός για τρίτη θητεία και υπηρέτησε μέχρι το 2018. Το 2018, εξελέγη μέλος της Εθνοσυνέλευσης και υπηρέτησε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης μέχρι τις 11 Απριλίου του τρέχοντος έτους.
Επιλέχθηκε ως πρόεδρος του Πακιστανικού Μουσουλμανικού Συνδέσμου το 2017 μετά τον αποκλεισμό του Ναουάζ από το Ανώτατο Δικαστήριο στον απόηχο του σκανδάλου των Panama Papers του 2016.
Ως κύριος υπουργός του Παντζάμπ, ανέπτυξε τη φήμη του αποτελεσματικού διαχειριστή, ιδιαίτερα για την επιρροή του στη γραφειοκρατία.
Είναι γνωστός για το διοικητικό του στυλ και σε αντίθεση με τον αδερφό του έχει φιλικές σχέσεις με τον στρατό του Πακιστάν που έχει τον έλεγχο της αμυντικής πολιτικής και των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας.
Κατά τη διάρκεια των τριών θητειών του ως Πρωθυπουργός της επαρχίας Παντζάμπ του Πακιστάν, είχε συνεργαστεί στενά με την Κίνα σε αναπτυξιακά έργα που χρηματοδοτήθηκαν από το Πεκίνο στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του Οικονομικού Διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν (CPEC) και σε ορισμένες περιπτώσεις είχε λάβει επαίνους από Κινέζους αξιωματούχους για το ότι ήταν άνδρας. της δράσης.
Ο απερχόμενος γενικός πρόξενος της Κίνας Λονγκ Ντίνγκμπιν αναφέρθηκε ότι αποκάλεσε τον Σαρίφ «παλιό φίλο της Κίνας», ενώ ο υφυπουργός της Κίνας Ζενγκ Σιαοσόνγκ του έδωσε στον Πρωθυπουργό τον τίτλο «Ταχύτατος Shehbaz» για την ολοκλήρωση των έργων πριν από το χρονοδιάγραμμα.
Τον Δεκέμβριο του 2019, το National Accountability Bureau του Πακιστάν πάγωσε 23 ακίνητα που ανήκαν στον Σεχμπάζ και τον γιο του, κατηγορώντας τους για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 2020, το NAB συνέλαβε τον Σεχμπάζ και του απήγγειλε κατηγορίες για ξέπλυμα χρήματος. Φυλακίστηκε εν αναμονή της δίκης. Στις 14 Απριλίου 2021, το ανώτατο δικαστήριο της Λαχόρης τον άφησε ελεύθερο με εγγύηση.
Διαβάστε επίσης:Πακιστάν: ο στρατηγικός εταίρος της Τουρκίας
Η εξωτερική του πολιτική
Ο Σαρίφ ζήτησε να βελτιωθούν οι δεσμοί με τις ΗΠΑ, χαρακτηρίζοντάς τες κρίσιμες για το Πακιστάν, μια αξιοσημείωτη απόκλιση από τις παγερές σχέσεις του Χαν με την Ουάσινγκτον, την οποία κατηγόρησε ότι ενορχήστρωσε την ανατροπή του.
Όταν ρωτήθηκε γιατί το Πακιστάν πρέπει να κατευνάσει τις ΗΠΑ, φέρεται να είπε: «Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να επιλέγουν, παρακαλώ κατανοήστε. Πρέπει να ταΐσουμε το έθνος μας. Πρέπει να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο, δεν μπορούμε να πολεμήσουμε με κάποιον, μπορούμε μη σηκώνετε συνθήματα εναντίον άλλων».
Αυτό το σχόλιο του ήταν που έκανε τον απερχόμενο πρωθυπουργό της χώρας Ιμράν Χαν να τον αποκαλέσει «σκλάβο της Αμερικής».
Ιδιαίτερες φαίνονται να είναι και οι σχέσεις του με την Τουρκία, η οποία αποτελεί στρατηγικό εταίρο του Πακιστάν. Ο ίδιος έχει δηλώσει σε ομιλίες πως ότι η Τουρκία και η Κίνα είναι οι δύο χώρες που πάντα υποστήριζαν το Πακιστάν σε όλα τα θέματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις διαφωνίες για το Κασμίρ.
Καθώς ο Σαρίφ αναλαμβάνει τα ηνία ως ο 23ος πρωθυπουργός του Πακιστάν, η άμεση πρόκληση του είναι να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο πληθωρισμό στη χώρα και την πτώση των συναλλαγματικών αποθεμάτων της. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η εξέλιξη και πώς θα χειριστεί τις καταστάσεις ο οξύθυμος Σαρίφ, ο οποίος στις ομιλίες του σπάει μικρόφωνα και φωνάζει. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο στρατός του Πακιστάν και οι μυστικές υπηρεσίες θα συνεχίσουν να ελέγχουν τη χώρα.
Διαβάστε επίσης: Τουρκία και Πακιστάν
